Morgunblaðið - 13.06.1998, Blaðsíða 48

48 LAUGARDAGUR 13. JÚNÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GRÓA
SIGURÐARDÓTTIR
+ Gróa Sigurðar-
dóttir var fædd
í Hvammi í Fá-
skrúðsfirði hinn 31.
mars 1929. Hún lést
á sjúkrahúsinu í
Lundi í Svíþjóð hinn
21. maí síðastliðinn
eftir stutta legu
þar. Foreldrar
hennar voru Sig-
urður Oddsson,
bóndi Hvammi, og
kona hans, Þuríður
Elísabet Magnús-
dóttir.
Gróa giftist Sig-
urði Ulfarssyni frá Vattarnesi
við ReyðarQörð hinn 23. júlí
1955. Börn þeirra eru Ingibjörg
og Úlfar, en fyrir
átti hún soninn Sig-
berg Elís Friðriks-
son. Barnabörn
Gróu eru nú orðin
níu. Gróa og Sig-
urður bjuggu á
Vattarnesi til ársins
1982 er þau fluttust
að Búðum í Fá-
skrúðsfirði. Þau
fluttust til Svíþjóðar
1993 og bjuggu
skammt frá Malmö.
Útför Gróu fer
fram frá Fáskrúðs-
fjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
í dag kveðjum við góða vinkonu
og frænku Gróu Sigurðardóttur frá
Hvammi í Fáskrúðsfirði.
Við kynntumst Gróu þegar hún
var ung stúlka og þau kynni urðu
nánari eftir að hún fluttist í Vattar-
nes og á milli heimila okkar var
ætíð sönn vinátta, sem aldrei bar
skugga á. Gróa var einstaklega
^ myndarleg og dugleg og var sama
að hverju hún gekk, allt lék í hönd-
um hennar. Heimili þeirra hjóna
var einkar faUegt og aðlaðandi og
bar vott um smekkvísi og myndar-
skap.
Þau Gróa og Siggi voru einstak-
lega samhent og það var mikil fyr-
irmynd hvernig þau hjónin unnu
saman, hvort sem það var við fegr-
un heimilisins eða í sjóhúsinu. Þar
var Gróa hinn dugmikli starfs-
kraftur og þar var viðhöfð sama
snyrtimennskan og öll umgengni
til fyrirmyndar og var framleiðsla
þeirra rómuð fyiir gæði.
Við eigum margar góðar minn-
ingar frá heimsóknum til þessara
góðu vina og ósjaldan komu þau og
við nutum aðstoðar þeirra við sitt-
hvað sem verið var að lagfæra og
bæta og aldrei brugðust þeirra
högu hendur og góðvilji í okkar
garð.
Síðustu árin átti Gróa við van-
heilsu að stríða, en hún lét aldrei
bugast og tók sínum veikindum
með einstakri ró og dugnaði. Hún
naut kærleika og umönnunar síns
góða eiginmanns og dóttur og fjöl-
skyldu hennar.
Hugrekki og æðruleysi Gróu var
ástvinum hennar mikill styrkur og
hjálp þennan ei'fiða tíma.
Gróa lést eftir stutta legu á
sjúkrahúsi í Lundi þann 21. maí sl.
en þangað þurfti hún oft að leita
vegna blóðgjafa síðustu árin og þar
naut hún einstakrar hlýju og um-
hyggju lækna og starfsfólks. Fyrir
það voru þau hjónin afskaplega
þakklát og mátu mikils.
Síðast kom Gróa heim til Is-
lands í ágúst 1996 en þá komu þau
hjónin í heimsókn. í dag fylgjum
við henni hinsta spölinn, heima í
sveitinni hennar, en þar óskaði
hún að hennar jarðnesku leifar
hvíldu í kirkjugarðinum á Kol-
freyjustað þar sem foreldrar og
aðrir ættingjar hvíla.
Við kveðjum Gróu með söknuði
og þökk fyrir að hafa átt vináttu
hennar og geymum allar góðu
minningarnar.
Elsku Siggi, mestur er þinn
missir og bamanna ykkar og
barnabama. Guð blessi ykkur öll
og styrki. Megi minningin um góða
eiginkonu, móður og ömmu milda
og verma í söknuði ykkar.
Blessuð sé minning Gróu Sigurð-
ardóttur.
Aðalbjörg Magnúsdóttir og
Þorsteinn Sigurðsson.
Það var snemma að morgni upp-

Sérfræðingar
í blómaskrevtinjium
við öll tækifæri
1 biómaverkstæði I
I JSlNNA I
Skóla\()rðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis.
sími 551 9090
I örficfryÁÁjur VEISLUSALURINN SÓLTÚNI 3
u AKOGESHÚSIÐ sfmi 562-4822
1 Biynjar Eymundsson matrelðslumeistari
É Guðbjörg Elsa Guðmundsdóttir smurbrauðslómfrú
' VEISLAN A
1 mPm VEITINGAELDHÚS Frábærar veitlngar Sími: 5612031
Fyrirmyndar þjónusta
>

Crjíéryííjur
Upplýsingar í símum
562 7575 & 5050 925
■mM
I
f HOTEL LOFTLEIÐIR
S:: ICI LAMDAIR H O T S L s
Glæsileg KAFFIHLAÐBORÐ
FALLEGIR SALIR
nr. MJÖG GÓÐ ÞJÓNUSTA
stigningardags að þær fréttir bár-
ust frá Svíþjóð að Gróa hefði látist
um nóttina. Þótt við hefðum vitað af
lasleika hennar í nokkur ár og
skynjað að henni væri að hraka í
vetur, þá einhvem veginn heldur
maður alltaf að fresturinn verði
lengri. Því koma svona fréttir alltaf
sem áfall og maður finnur til smæð-
ar sinnar. Þótt stutt sé til Norður-
landanna eru þau óendanlega langt
í burtu þegar eitthvað bjátar á.
Við sem þetta skrifum höfum
þekkt Gróu og Sigga alla tíð. Gróa
var föðursystir annars okkar en
Siggi er föðurbróðir hins. Gróa
var alla tíð iðjusöm kona og mynd-
arleg húsmóðir. Hún var hörku-
dugleg og veitti ekki af, því meðan
þau bjuggu á Vattarnesi voru þau
með sauðfjárbúskap, trilluútgerð
og saltfiskverkun. Eftir að þau
fluttu á Fáskrúðsfjörð héldu þau
áfram með útgerð og sá þá Gróa
um umsöltunina í landi ásamt því
að taka þátt í flatningunni, það
voru því mörg handtökin. Gróa
sagði sína meiningu alltaf um-
búðalaust og lá ekkert á skoðun-
um sínum ef henni fannst það
þurfa. Hún var vinamörg og þau
hjónin bæði. Það var því oft gest-
kvæmt hjá þeim og glatt á hjalla
og ekki vantaði góðgjörðirnar, það
fór engin svangur frá henni Gróu.
Þau voru einstaklega samhent og
samrýnd hjón og alltaf talað um
þau sem eina heild, Gróa og Siggi,
það var eins og annað væri óhugs-
andi án hins.
Gróa og Siggi föðurbróðir minn
buðu mér (Anders) í sumarvist
1973. Starf mitt var að létta undir
með þeim við búskap og fiskverk-
un. Eftir það beið ég á hverju vori
eftir að skóla lyki svo ég kæmist
austur til Sigga og Gróu. Svo vel
líkaði mér vistin hjá þeim að sumr-
in urðu 12. Þegar þau fluttu á Fá-
skrúðsfjörð 1982 fylgdi sumargest-
urinn með. Þótt ég væri svo kom-
inn í aðra vinnu var alltaf farið
austur í sumarfríinu.
Vinskapur við Gróu og Sigga
hefur haldist alla tíð síðan og hafa
dætur okkar ekki síður notið hans
en við. Þau hafa verið þeim eins og
bestu amma og afi.
Elsku Gróa, við kveðjum þig
með innilegu þakklæti fyrir allt.
Elsku Siggi, böm og fjölskyldur.
Við vottum ykkur dýpstu samúð
okkar. Lífið verður tómlegra án
Gróu en minningin um dugnaðar-
konu mun lifa með okkur.
Anders og Dagbjört.
Feijan hefur festar losað,
farþegi er einn um borð.
Mér er ljúft af mætti veikum
mæla fáein kveðjuorð.
Þakkir fyrir hlýjan huga,
handtak þitt og gleðibrag.
Þakkir fyrir þúsund hlátra,
þakkir fyrir Uðinn dag.
(I.H.)
Hún Gróa hefur kvatt þetta jarð-
neska líf. Með trega í hjarta langar
mig til að minnast góðrar konu.
Margs er að minnast og margt er
að þakka. Hún kom ung kona frá
Hvammi í Fáskrúðsfirði að Vattar-
nesi við Reyðarfjörð. Þar urðu ör-
lög hennar ráðin er hún giftist sín-
um góða manni Sigurði Úlfarssyni.
Fegurra hjónaband hef ég aldrei
séð. Samhent í daglegum störfum
og við uppeldi barnanna sinna
þriggja. Væntumþykja og virðing
þeirra hvort fyrir öðru var augljós
alla tíð.
Eg átti því láni að fagna að lifa
mín æsku- og unglingsár í næsta
húsi við heimili hennar. Við
bjuggum seinna báðar um árabil á
Búðum í Fáskrúðsfirði. Fyrir
rúmum fimm árum fluttist ég til
Reykjavíkur en hún skömmu
seinna til Svíþjóðar. Eg sá hana
aldrei eftir það. Með jólakortum
var skrifast á, með hlýjum kveðj-
um og þakklæti fyrir liðna tíð.
Fréttir bárust um erfið veikindi.
Það var ótrúlegt að kona á besta
aldri, sem alla tíð hafði lifað heil-
brigðu og reglusömu lífi bæri ekki
sigur í þeirri baráttu.
Og núna, þegar hún er farin til
æðri heima, streyma fram ótal
minningar. Minningar, sem aldrei
bar skugga á. I æsku minni var til-
hlökkun jólanna ekki síst fyrir það
að ætíð komum við börnin úr hús-
unum fjórum á Vattamesi saman á
jóladag í Dagsbrún hjá Gróu og
Sigga. Og farið var í ótal leiki. Get-
ið upp á bókaheitum, með smá leik-
þáttum og margt fleira. Síðan var
súkkulaði og fínustu kökur bomar
fram.
Ég minnist þess líka hvað hún
mamma mín kunni alla tíð vel að
meta þessa hreinskilnu og réttsýnu
manneskju. Alltaf tilbúin að rétta
fram hjálparhönd hvort sem það
var á sorgarstundum eða í verkleg-
um framkvæmdum. Gróa var ein-
staklega lagin við öll verk. Sauma-
skap og margt fleira. Bar heimili
hennar þess glöggt merki. Svo ótal
margt fleira hefði verið hægt að
rifja upp frá liðinni tíð. Seinna meir
þegar ég var orðin fullorðin kona
heimsóttum við hvor aðra öðm
hverju.
Það voru ánægjulegar stundir
því Gróa var mjög þroskuð per-
sóna og var hægt að ræða við
hana tímunum saman um lífið og
tilveruna án þess að nokkurn tím-
ann væri hallað á aðrar manneskj-
ur.
Þó er það svo, að á þeirri mynd,
sem kemur sterkast í hugann
núna, er Gróa hress og kát, spaug-
andi og skellihlæjandi?
Blessuð sé minning hennar.
Trúarinnar trausti styrkur
tendrar von í döpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur.
eilífðin er ljósið bjarta.
(H. Sæm.)
Siggi minn. Ég sendi þér og
börnum ykkar og öðram ástvinum
innilegar samúðarkveðjur.
Guðný Ragnarsdóttir.
+ Unnur Einars-
dóttir fæddist á
Neðri-Mýrum,
Engihlíðarhreppi,
Austur-Húnvatns-
sýslu 6. maí 1911.
Þar ól hún aldur
sinn að mestu til
dauðadags. Hún
lést að heimili sínu
8. júní síðastliðinn.
Hún var dóttir hjón-
anna Guðrúnar
Margrétar Hall-
grímsdóttur (f.
1885, d. 1956) og
Einars Guðmunds-
sonar (f. 1875, d. 1934), ábúenda
á Neðri-Mýrum frá 1907. Unnur
Hún Unnur mín kvaddi þessa
veröld árla dags þann 8. júní sl.
Hafði verið lasin nóttina áður, en
kallaði þó ekki til mín fyrr en að
morgni, og leið þá hálf illa. Meðan
við biðum eftir lækni langaði hana
til að vita hvað ég hefði hafst að
var næstyngst fjög-
urra systkina, en
þau voru Guðmund-
ur Mýrmann, bóndi
á Neðri-Mýrum (f.
1907, d. 1976), Guð-
rún, húsfreyja í
Vestmannaeyjum (f.
1909, d. 1986) og
Hallgrímur Mýr-
mann, bóndi á
Neðri-Mýrum (f.
1920, d. 1998).
Útför Unnar fer
fram frá Höskulds-
staðakirkju í dag og
hefst athöfnin
klukkan 14.
deginum áður, hvort það væru
gestir ennþá og hvort yngsta dóttir
mín væri komin heil á húfi suður.
Þegar sú vitneskja var fengin hall-
aði hún sér í fang mér og kvaddi
þessa veröld. Sátt við sitt, og ósk
hennar uppfyllt, að fá að deyja
heima og vera ekki ein. Að vera
mikið ein varð hennar hlutskipti
síðustu vikurnar eftir að bróðir
hennar dó í byrjun apríl síðastlið-
ins. Einvera var henni þó lítt að
skapi, að eðlisfari var hún félags-
lynd og vildi hafa fólk í kringum sig
sem heyrðist til.
Ég flutti hingað í Efri-Mýrar fyr-
ir réttum átján árum, en er búin að
þekkja hana frá æskuárum. Þá var
hún tekin að eldast en hugsaði samt
urn sinn verkahring.
Árin liðu, bömin mín hlupu
stundum í heimsókn til hennar og
alltaf tók hún þeim hlýlega. Það var
til dæmis fastur vani að hlaupa milli
bæjanna á aðfangadagsmorgni og
færa henni eitthvað pínulítið sem
þau höfðu gjarnan búið til. Börnin
mín uxu úr grasi og Unnur gerðist
ellimóð og þarfnaðist orðið aðstoðar
við flest það sem hafði verið leikur
einn áður. Ekki var hún sátt við að
elli kerling beygði hana svona, þótt
svo að hún viðurkenndi orðið van-
mátt sinn til þess sem hún áður gat
gert. Og heima ætlaði hún að vera
meðan stætt væri, þá vitneskju faldi
hún ekki fyrir nokkram manni. Það
var ekki alltaf auðvelt að uppfylla
þessa ósk hennar og hún vissi vel að
hún fengi betri umönnun ef hún
vildi flytja á Héraðshælið. Ég ætla
að vera heima, svaraði hún, og leit
til mín fóstu augnaráði væri ég að
ámálga þetta við hana. Enda hætti
ég því og reyndi að gera henni dag-
ana auðveldari eftir því sem ég gat
og hafði tíma til.
Nú er hún horfin á vit annarrar
veraldar, þar sem hún vissi foreldra
sína og systkini bíða sín. Ég er
henni þakklát af hjarta fyrir allar
samverustundirnar frá fyrstu kynn-
um, ekki síst núna síðustu árin sem
mátti heita að hún væri orðin barn á
höndum mínum. Þakklát að eiga
minningarnar af frásögnum hennar,
trúnaði og endalausa umhyggju fyr-
ir mér og mínum.
Friður, kyrrð og innileg þökk,
fylgi minni öldnu vinu á vit nýrrar
tilvera.
Halla Jökulsdóttir, Efri-Mýrum.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað. Þá er
enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfi (569 1115) og í tölvupósti
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og WordPerfect
einnig nokkuð auðveld úrvinnslu.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri lengd,
en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk, A-4, miðað
við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um 25 dálksenti-
metra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða Ijóð takmarkast við eitt til þrjú er-
indi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnamöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
UNNUR
EINARSDÓTTIR