Morgunblaðið - 13.06.1998, Blaðsíða 50

50 LAUGARDAGUR 13. JÚNÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNB LAÐIÐ
+ Ingdlfur Péturs-
son fæddist í
Ófeigsfirði í Árnes-
hreppi 15. mars
1919. Hann lést á
Landspítalanum 6.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Pétur Guð-
mundsson, bdndi í
Ófeigsfirði, f. 4.
mars 1890, d. 21.
september 1974, og
Ingibjörg Ketils-
ddttir, húsfreyja í
Ófeigsfirði, f. 24.
september 1889 á
ísafirði, d. 3. desember 1976.
Bræður Ingdlfs eru: Ketill, f. 7.
maí 1912, d. 8. ndvember 1975;
Guðmundur, f. 7. maí 1912, d.
„Hann Ingólfur er dáinn.“ Svona
hófst símtal sem ég átti síðastliðinn
sunnudag. Pegar þvi var lokið fór
ég að velta fyrir mér innihaldinu.
Að sjálfsögðu sló fregnin mig, en í
raun réttri fylgdi henni ákveðinn
léttir. Heilsu Ingólfs hafði hrakað
stöðugt og því má telja líklegt að
hann sé nú staddur á stað þar sem
strit þekkist ekki, heldur hvíld.
Ingólfur Pétursson var fæddur í
Ófeigsfirði á Ströndum í marsmán-
20. október 1985;
Ófeigur, f. 24. júlí
1915; Eyvindur, f.
15. apríl 1921, d. 7.
maí 1924; Eyvindur
yngri, f. 6. júlí 1924,
d. 8. aprfl 1928; Ein-
ar, f. 25. oktdber
1926; Sigurgeir, f.
25. maí 1928; og
Rögnvaldur Jtín, f.
12. febrúar 1931, d.
16. ágúst 1997. Á
árum áður starfaði
Ingdlfur við smíðar
en síðustu starfsár-
in vann hann hjá Is-
lenskum aðalverktökum á
Keflavíkurflugvelli.
Útför Ingdlfs fdr fram frá
Fossvogskirkju 12. júní.
uði frostavetursins mikla 1919. Þar
ólst hann upp í foreldragarði ásamt
stórum hópi systkina. Verkin á
Ströndum voru mörg á þessum tíma
og Ingólfur fór snemma að vinna til
að draga björg í bú, fyrst heimavið
en svo ýmis störf í sveitinni, þá við
síldarvinnslu og smíðar. Um tíma
starfaði hann á símstöðinni að Brú í
Hrútafirði en eftir að hann fluttist í
borgina fór hann að vinna á Kefla-
víkurflugvelli við smíðavinnu og þar
lauk hans starfsferli. Kynni okkar
Ingólfs má rekja vestur á strandir.
Afi minn, Trausti Breiðfjörð Magn-
ússon, og Ingólfur urðu vinir þegar
afi dvaldist í Ófeigsfirði í skóla hjá
Guðmundi Péturssyni bróður Ing-
ólfs og héldu þau vinabönd allt til
lokadags. Eg dvaldi öll sumur í
sveit hjá afa á bams- og unglingsár-
um á Sauðanesvita við Siglufjörð og
þangað kom Ingólfur a.m.k. einu
sinni á sumri.
Fyrsta minningin mín af Ingólfi
er nokkuð kyndug. Þá hafði verið
setið og spjallað fram á kvöld, mest
um Strandimar og gamla góða tíma,
farið til hvílu og allt með kyrrum
kjörum. Morguninn eftir þegar ég
var vakinn til verka uppúr sjö sat
Ingólfur á eldhúsbekknum, glaðvak-
andi og lýsti atburðum morgunsins.
Honum var mikið niðri fyrir, en þó
verulega skemmt, þegar hann sagði
frá blessuðum hanaræflinum, sem
var svona hálfpartinn með unglinga-
veikina, sem vakti hann með fyrstu
sólargeislunum upp úr hálffimm
með gali sem svo stóð áfram, hlélítið
uns Ingólfur gafst upp og klæddi sig
bara. Þegar allt kom til alls var hann
bara nokkuð hress með hanann,
þetta var jú óvanaleg vekjaraklukka
sem gaman var að segja frá, en hins
vegar lét hann Trausta vin sinn
heyra það líka að haninn mætti
kannski fá frí næsta morgun, svo
hann fengi meiri svefn þá.
Þannig var Ingólfur. Hann hikaði
aldrei við að segja sína meiningu,
en sagði hana þannig að öllum
mátti vera ljóst að hún var sögð til
að leiðbeina, ekki bara skammast
auk þess sem alltaf var stutt í hlát-
urinn. Vel á minnst, við tókum því
líka þannig. Haninn var lokaður
inni í húsum næstu nótt og fékk
ekki að leika klukku. Það var svo
haustið 1990 að mig og unnustu
mína vantaði húsnæði í Reykjavík
svo við ættum auðveldara með að
sækja nám. í einu samtali okkar afa
kom upp spurningin hvort Ingólfur
myndi ekki bara leigja okkur her-
bergi. Fljótt var fallist á það og við
hjúin bjuggum í herbergi í íbúð
Ingólfs að Njálsgötu 26 veturinn
1990 - 91 og svo aftur haustið 1991
fram að áramótum. Vistin var
þægileg, leigan hlægilega lág miðað
við aðbúnaðinn og sambúðin gekk
vel. Ekki árekstralaust að sjálf-
sögðu, því 52ja ára aldursmunur
kallar á árekstra, en þeir árekstrar
voru til lykta leiddir, því eins og áð-
ur vildi Ingólfur ekki skammast,
heldur leiðbeina og það mátum við.
Þarna kynntist ég líka nýrri hlið
Ingólfs, spilamennskunni. Bæði var
það harmonikkan hans og
bridgespilið. Ingólfur var snemma
góður harmonikkuleikari og stund-
aði félagsskap þeirra vel. Hann var
líka leikinn að spila bridge og gerði
tilraunir til að kenna mér spilið á
meðan ég bjó hjá honum, en ung-
æðisháttur minn varð til þess að
það tókst ekki þá, núna sé ég hve
margt var rétt sem hann sagði mér
þá um spilið. Ingólfur var ókvæntur
og bamlaus, en mikil félagssál.
Hann fór í sund í Sundhöll Reykja-
víkur hvern einasta morgunn,
fylgdi því eftir með að labba vestur
á Vesturgötu í hádeginu til að
snæða og spila bridge með félögun-
um þar og hann sótti dansleiki eldri
borgara oft, auk þess sem gestir
sátu oft kaffi á Njálsgötunni.
Ingólfur vildi öllum mönnum vel
og vildi aldrei gera flugu mein, hann
var fljótur til að hjálpa fólki sem
honum fannst vera hjálpar þurfi,
strax á unga aldri vestur á Strönd-
um sem og síðar. Þar minnist ég
barnsins á efri hæðinni hjá okkur á
Njálsgötunni, við þrjú vorum sam-
mála um að það þarfnaðist hjálpar
en við unglingarnir lögðum ekki í að
aðhafast. Þar kom Ingólfur til, gekk
í málið af hreinskilni og festu sem
leiddi það til lykta. Sú festa var líka
hlýja, hlýja til þess sem minna mátti
sín. Stundum fannst manni Ingólfur
vera sá sem minna mátti sín,
breyskleiki tilverunnar lék hann
grátt líkt og alla og vissulega átti
hann sínar döpru stundir. En
Ingólfur stóð alltaf beinn og horfð-
ist í augu við sjálfan sig og heiminn
líkt og sá sem veit hvað leiðir til far-
sældar. Sá sem hefur kjark til að
horfast í augu við sjálfan sig og
takast á við það sem fyrir augu ber
öðlast ávöxt, bæði í þessu lífi og því
næsta og þarf engu að kvíða. Að
ferðalokum þakka ég Ingólfi Pét-
urssyni samfylgdina þann hluta lífs-
leiðarinnar sem við gengum saman.
Sérstakar kveðjur fær hann frá
æskufélaga sínum Trausta sem
fylgir vini sínum hinstu spor hans í
dag. Við vonumst báðir til að rekast
á Ingólf seinna meir, minnast hana-
galsins og vonandi snæða hákarl og
skála um leið.
Magnús Þdr.
INGÓLFUR
PÉTURSSON
t
Elskuleg móðir okkar, dóttir, stjúpdóttir, sys-
tir
og barnabarn,
SIGRÍÐUR JÓNA ALBERTSDÓTTIR,
Vallarási 3,
Reykjavík,
lést þriðjudaginn 9. júní sl.
Daníel Freyr Stefánsson,
Nína Dögg Salvarsdóttir,
Albert Stefánsson, Vigdís Björnsdóttir,
Hannes Sigurðsson,
Guðmundur Svanbergsson og fjölskylda,
Svala Albertsdóttir og fjölskylda,
Björn Albertsson,
Ragnar Albertsson,
Alda Albertsdóttir.
Sigríður Sæmundsdóttir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
GUÐMUNDUR M. KRISTINSSON
skipstjóri,
Kaplaskjólsvegi 7,
lést 24. maí. Jarðarförin hefur farið fram.
Sérstakar þakkir til þess kærleiksríka fólks er
starfar á deild 11 -E Landspítalans, sem og
allra annarra er auðsýndu okkur samúð og
hlýhug.
Inga Sigurjónsdóttir,
Garðar Guðmundsson, Guðrún Helgadóttir,
Sigrún Kristín Guðmundsdóttir, Jón Sveinn Gísiason
og barnabörn.
t
Eiginkona mín,
HELGA G. PÉTURSDÓTTIR,
Sólheimum 26,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum að morgni 11. júní.
Fyrir hönd aðstandenda,
Helgi Thorvaldsson.
+ Ragnheiður
Guðmunda
Ólafsddttir fæddist í
Garðbæ á Eyrar-
bakka 1. mars 1906.
Hún lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands 9.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjdnin Ólafur
Ólafsson, f. 15.10.
1863, d. 6.7. 1947,
og Þdrunn Gests-
ddttir, f. 17.3. 1872,
d. 19.6. 1967. Systk-
ini hennar voru
Karen Ólafsddttir
sem lést rúmlega tvítug 1926 og
hálfbrdðir samfeðra, Haraldur
Ólafsson, sem einnig er látinn.
Eiginmaður Ragnheiðar var
Vilbergur Jdhannsson, formað-
ur á Eyrarbakka, f. 29.3. 1899,
d. 2.7. 1939. Börn þeirra eru:
Leiðir okkar Ragnheiðar,
tengdamóður minnar, hafa legið
saman í rúm 45 ár og nú er komið
að kveðjustund og mér er sá vandi
á höndum að minnast hennar með
nokkrum orðum.
Ragnheiður ól allan sinn aldur
hér á Eyrarbakka, í tveim húsum,
Garðbæ, þar sem hún var fædd og
upp alin og á Helgafelli þar sem
hún hóf búskap með manni sínum í
sambýli við tengdaforeldrana og
þar átti hún heima alla ævi síðan.
Ragnheiður vandist strax sem barn
við vinnu, eins og þá var títt. Aðeins
sjö ára gömul var hún ráðin snún-
ingastelpa í Þórðarkoti, þar sem
hennar starfi var m.a. að bera inn
vatn, en það þótti henni mikið erfiði
fyrstu árin, sem nærri má geta. Á
þeim ái-um voru skjólur ekki úr
laufléttu plasti eins og nú til dags,
heldur níðþungar úr tré. Þama
vann hún á sumrum fram að ferm-
ingu. Hún gekk í Barnaskólann á
Eyrarbakka, sem þá var undir
stjóm Péturs Guðmundssonar.
Þegar í skólann kom var strax at-
hugað með kunnáttuna og kom þá í
ljós að Ragnheiður var fluglæs og
svo vel að sér að Pétur setti hana
beint upp í efri bekkinn. Bókhneigð
Karen, maki hennar
var Preben Signrðs-
son, hann er látinn.
Signrður, dó í frum-
bernsku, Ólafur,
hans maki var Hild-
ur G. Ágústsddttir,
hún er látin, Jdhann
Vilhjálmur, maki
hans er Auður Kri-
sfjánsddttir, Ásta
Þdrunn, maki henn-
ar er Óskar Magn-
ússon. Sigríður Vil-
borg, hennar maki
er Magnús Ellerts-
son. Barnabörnin
voru alls 22, en fjögur þeirra
eru látin. Barnabarnabörnin
eru 47 og bamabarnabarna-
börn eru 5.
títför Ragnheiðar fer fram
frá Eyrarbakkakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
og lestrargleði var henni í blóð bor-
in og alla tíð las hún mikið. Lífið
var ekki neinn dans á rósum hjá
þjóðinni á ámnum sem Ragheiður
er að ala sín böm. Eyrarbakki var
þá sem óðast að missa sinn sess
sem aðal verslunarstaður Suður-
lands og fólk flutti unnvörpum
burt. Þau hjónin hugsuðu sér þó
ekki til hreyfings.
Þegar Vilbergur féll frá árið 1939
stóð Ragnheiður ein uppi með fjög-
ur böm, reyndar það fimmta yétt
ófætt, en elsta barnið 13 ára. I þá
daga voru hvorki komnar til ekkju-
bætur né barnalífeyrir.
Með stuðningi foreldra sinna og
tengdaforeldra, meðan þeirra naut
við, tókst henni með ódrepandi
dugnaði að koma börnunum á legg.
Má nærri geta að þá hefur oft reynt
mikið á svo allt færi vel.
Börnin léttu strax undir þegar
þau gátu, voru ráðin til snúninga á
sveitaheimili á sumrum og elsti
sonurinn jafnvel vetrarlangt. Þrátt
fyrir mikið annríki tók Ragnheiður
virkan þátt í störfum Kvenfélags
Eyrarbakka meðan heilsa og kraft-
ar entust.
Þegar bömin vora fær um að
bjarga sér fór Ragnheiður að vinna
í frystihúsi staðarins og vann þar
uns hún var orðin 75 ára gömul, en
barnauppeldinu var ekki lokið, því
rúmlega sextug var hún þegar son-
arsonur hennar Ágúst Berg kemur
til hennar, ásamt föður sínum sem
þá var orðinn ekkjumaður. Ólafur
var um ára bO stýrimaður í lang-
siglingum og það kom því í hlut
Ragnheiðar að móta drenginn og
annast meðan faðir hans var fjarri.
Eftir að Ólafur hætti siglingunum
hefur hann haldið heimili með móð-
ur sinni. Enginn kom svo á heimili
Ragnheiðar, að ekki væra boðnar
einhverjar góðgerðir og oft var þó
gestkvæmt á Helgafelli innan um
blóm og gamlar minningar, en
blómaunnandi var hún og natin við
stofublómin sín. Barnabörnin sóttu
mjög til hennar og barna-barna-
börnin, enda hafði hún unun af því
að verma litlar hendur með
nýprjónuðum vettling, eða smáa
fætur með mjúkum hosum. Síðustu
árin sat hún gjarnan og prjónaði á
alla þessa niðja sína auk þess að sjá
um heimOisstörfin.
„Eg skil ekkert í þessu, bandið er
allt komið í flækju hjá mér,“ sagði
hún við Ólaf son sinn fyrir fáum
dögum. „Ætli ég ætti ekki að fara
að hugsa um matinn fyrir okkur,“
sagði hún svo, en þegar hún ætlaði
að standa á fætur hlýddi hvorki
vinstri handleggur né fótur. Hún
hafði fengið væga heilablæðingu, en
skýra hugsun hafði hún nær þar til
yfir lauk aðfaranótt þess 9. júní sl.
Þegar ég lít yfir það sem ég hef
sett hér á blað, finn ég hve orðin
eru fátækleg og vanmáttug til að
gefa mynd af þessari dugmiklu,
góðu konu. Þakkarskuldin er stór.
Eg bið allri hennar stóru fjöl-
skyldu guðs blessunar og kveð
Ragnheiði Ólafsdóttur með sökn-
uði.
Blessuð veri minning hennar.
Óskar Magnússon.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — viúsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
RAGNHEIÐUR
GUÐMUNDA
ÓLAFSDÓTTIR