Morgunblaðið - 31.12.1999, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
, FÖSTUDAGUR3UDESEMBER1909 55
Guðbrandur
Guðmann Guð-
jónsson fæddist í
Reykjavík 10. sept-
ember 1935. Hann
lést á gjörgæsludeild
Sjúkrahúss Reykja-
víkur 9. desember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Hallgrfmskirkju 20.
desember.
Fyrstu minningar
okkar um Guðbrand,
frænda okkai’ og vin eru
frá því að við lékum
okkur saman böm heima hjá afa og
ömmu, Guðbrandi og Elínu á Loftsöl-
um í Mýrdal. Heimilið á Loftsölum
var þá mannmargt, einkum á sumrin
og þar var oft glatt á hjalla. Mörg
bamaböm þeiira hjóna höfðu þar
sumardvöl svo sem títt var um böm
úr þéttbýli á þeim tíma. Guðbrandur
var mörg sumur í sveit á Loftsölum
og kynntist þar sveitastörfum og
lærði að meta íslenska náttúm, því
óvíða er náttúrafegurð meiri en í
Mýrdal. Aii á Loftsölum hafði miklar
mætur á nafna sínum og hafði oft á
orði hvað hann væri skapgóður og
viljugur til allra verka. Eins og öðrum
í ættinni þótti Guðbrandi alltaf vænt
um Mýi’dalinn og var mildll Skaftfell-
ingur í sér.
Á Skeggjagötu 10, bemskuheimili
Guðbrands þar sem hann bjó lengst
af, var gott að koma. Foreldrar hans
Marta og Guðjón vom samhent og hjá
þeim ííkti einstök gestrisni og hlýja.
Nú þegar jólin nálgast minnumst við
jólaboðanna á Skeggjagötunni þar
sem alltaf var veitt af mikilli rausn.
Eftir lát föður síns bjó Guðbrandur
með móður sinni að undanteknum
nokkmm áram sem hann var banka-
útibússtjóri á Hvolsvelli. Þegar móðir
hans flutti á dvalarheimilið á á Drop-
laugarstöðum heimsótti hann hana
nánast daglega og vakti það athygli
starfsfólksins hversu mikla ræktar-
semi hann sýndi henni. Ræktarsemi
og góðvild vora hans aðalsmerki. Eft-
ir að systkinin fimmtán frá Loftsöl-
um,sem alltaf höfðu haldið mikið sam-
an, hurfu af sjónarsviðinu varð
Guðbrandm- eins konar
tengiliður og samein-
ingartákn í stórfjöl-
skyldunni. Hann fylgd-
ist vel með okkur
frændfólki sínu og tók
þátt í öllum athöfnum
fjölskyldunnar bæði í
gleði og sorg. Ef okkur
vantaði upplýsingar um
ættartengsl og ijöl-
skyldumál var leitað til
hans. „Baddi frændi“
var sá sem allir þekktu,
ungir og gamlir og öll-
um þótti vænt um hann
og mátu hann mikils.
Enda þótt hann ætti við vanheilsu að
stríða hin seinni ár lét hann það ekki
aftra sér ef eitthvað var á döfinni,
hann vildi standa meðan stætt var.
Það var öllum gleðiefni að hann gat
tekið þátt í ættarmóti okkar í Vík síð-
astliðið haust þótt hann gengi ekki
heill til skógar.
Meðal áhugamála Guðbrands vora
ferðalög um landið. Hann tók virkan
þátt í ættarferðum okkar fyrr á árum
og minnumst við margra góðra
stunda með honum frá þeim tímum.
Við nokkrir vinnufélagar úr Lands-
bankanum stofnuðum lítinn ferða-
klúbb fyrir nokkram áram og höfum
ferðast saman vítt og breitt um landið
og var Guðbrandur með í flestum
ferðum. Hann fór með okkur í Ing-
ólfshöfða nú síðsumars, þá meira af
vilja en mætti. Þegar við gengum á
höfðann lagði hann áherslu á að hann
vildi ekki vera samferðafólkinu til
byrði og fór sér hægt, því þrekið var á
þrotum. Upp komst hann samt „á
þijóskunni einni saman“ eins og hann
sagði sjálfur á sinn góðlátlega kímna
hátt.
Guðbrandur var fi-óður og vel les-
inn. Hann var áhugamaður um þjóð-
legan fróðleik og var fastagestur á
námskeiðum Jóns Böðvarssonar um
íslendinga sögur í mörg ár. Hann var
líka tryggur gestur í Hallgrímskirkju,
það var kirkjan hans og sýndu þau
hann og Guðbjörg systir hans
kirkjunni margan virðingai’vott.
Nú þegar Baddi frændi hefur lagt
upp í sína hinstu för er okkur efst i
huga þakklæti fyrir langa og góða
samfylgd og velvild við okkur og okk-
ar fólk. Við geymum minningamar
um góðan dreng sem með ljúf-
mennsku sinni og hógværð ávann sér
traust og vináttu þeirra sem honum
kynntust. Þar sem góðir menn fara
era Guðs vegir. Systur hans Guð-
björgu og hennar fjölskyldu og Höllu
Einarsdóttur, hans tryggu vinkonu til
margra ára sendum við samúðai’-
kveðjur.
Halla og Sigrún
Valdimarsdætur.
Hin fyrstu og óljósu kynni mín af
Guðbrandi eða Badda eins og hann
var ævinlega kallaður vora á miðjum
vetri í byi'jun árs 1946 fáeinum mán-
uðum eftfr komu mína til heimalands-
ins eftir langa útivera í styrjöldinni
miklu.
Þessi óljósa mynd af hlédrægum en
glettnum pilti átti eftir að skýrast um
mun næstu árin í bekk hjá Steinunni
Bjartmarz í Austurbæjarskólanum,
en sá bekkur þótti nokkuð góður og
ákaflega frísklegur í umgengni allri.
Börn era yfirleitt félagslynd á ell-
efu ára aldri og var bekkur Steinunn-
ar oft saman við leik úti, þegar vel
viðraði, þótt knattspyrnan hafi senni-
lega verið vinsælust hjá strákunum
vor og haust, en á sumrin vora menn
að sjálfsögðu í sveitinni.
Man ég þó sérstaklega eftir spila-
klúbbi fjöguma nemenda: Badda,
Helga, Hirti og undirritaðs. Kfúbbur-
inn lifði marga vetur, en spilað var
lomber, bridge og einnig var teflt.
Mæður okkar stóðu jafnan fyrir
hressingum af mikilli rausn, þegar
klúbburinn starfaði. Urðu þannig góð
kynni við Guðbrand og fjölskyldu
hans frá upphafi, og stóðu þau til ævi-
loka.
Sjálfui’ dvaldist ég áratugum sam-
an erlendis, en Guðbrandur heimsótti
þó foreldra mína reglulega. Færði
hann þeim til dæmis oft nýjar kartöfl-
ur og þáði fréttir í staðinn. Hrein-
skilni og vinatryggð vora aðalsmerki
Guðbrands, en margfróður var hann
um menn og málefni eins og banka-
manni sæmir.
Með hlýhug og söknuði kveð ég
þennan gamla trygga vin. Samvera-
stundir okkar urðu margar og góðar á
rúmlega hálfri öld. Ég vil votta Hall-
fríði Einarsdóttur, Guðbjörgu systur
hans og fjölskyldunni allri samúð
mína við þetta fráfall.
Steinar.
GUÐBRANDUR GUÐ-
MANN GUÐJÓNSSON
+ Helga Fossberg
Helgadóttir
fæddist á Egilsstöð-
um 10. maí 1957.
Hún lést á líknar-
deild Landspítalans
10. desember síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá
Grafarvogskirkj u
22. desember.
Á stundum sem
þessum fer maður að
hugsa til baka. Ein af
þeim yndislegustu
manneskjum sem ég
hef kynnst um ævina er dáin. Ég
kynntist Helgu og Tóta sumarið
1997 þegar ég og Gummi vorum að
byrja saman. Strax þá var ég orðin
eins og ein af fjölskyldunni.
Þær eru margar minningarnar
sem ég á um hana Helgu. Það var
regla á hennar heimili að þegar hún
fékk gesti í heimsókn þá máttu þeir
ekki fara fyrr en þeir væru orðnir
saddir og auðvitað tók hún sig alltaf
til og bákaði vöfflur eða pönnukök-
ur. Hún hreinlega neitaði að hleypa
manni út fyrr en búið var að borða
nóg.
Helga var mjög róleg og yfirveg-
uð. Eitt besta dæmi sem ég veit um
það, var þegar hún gekk með hana
Þóru. Þegar leið að fæðingunni
hingsnerist Tóti í kringum hana af
stressi. Hún tók þessu nú öllu bara
með ró og velti fyrir sér hvort það
ætti frekar að leggja hann inn í
staðinn.
Mér er það líka of-
arlega í huga þegar ég
var sjálf ófrísk og
Helga var að gefa mér
góð ráð í sambandi við
meðgönguna og
barnauppeldi. Hún var
alltaf svo hjálpsöm og
hafði svör við öllu.
Þannig kynntist ég
henni Helgu, þessari
yndislegu konu með
stóra hjartað.
I veikindum sínum
stóð hún sig eins og
hetja og hann Tóti
stóð ávallt eins og
klettur við hlið hennar.
Söknuðurinn er mikill, en minn-
ingarnar eigum við sem þekktum
hana Helgu alltaf og þær getur
enginn tekið frá okkur.
Elsku Tóti minn. Ég veit að miss-
ir þinn er mikill, en mundu að þú
átt enn stóran hluta af henni Helgu
hjá þér. Það eru litlu englarnir þín-
ir.
Guðrún, Ásgeir, Þóra, Ásta, Siggi
og Gummi, söknuðurinn er mikill.
Megi Guð styrkja ykkur á þessum
erfiðu tímum. Guð geymi ykkur öll.
Sigdís Oddsdóttir.
Kæra vinkona! Við erum búnar
að þekkjast síðan í fyrsta bekk í
barnaskóla. Ég kom hálfu ári of
seint, kennarinn vísaði mér til sætis
við hliðina á þér. Þetta var upphafið
að vinskap sem entist meðan báðar
lifðu.
Ég var hálfu ári á eftir í náminu,
en kennarinn var fljótur að leysa
það vandamál, hann sagði þér að
aðstoða mig. Þú varst svo dugleg í
þessu efni að fljótlega var ég búin
að ná hinum. Við vorum líka alltaf
saman í herbergi ásamt Sigrúnu og
Siggu. Við þessi klíka gerðum allt
saman, við lærðum saman, stund-
uðum jafnvel handavinnu af kappi.
Á sumrin skrifuðumst við á, Flest
bréf þín fjölluðu um útreiðartúra
þína á hestinum Sóta. Ég sem átti
ekki neinn hest dauðöfundaði þig af
þínum. Þá var það að þú ákvaðst að
taka mig með í ungmennafélags-
reiðtúr í Hvítársíðu. Reiðtúrinn var
mikið ævintýri og dagurinn þess
vegna ógleymanlegur. Eftir
Varmalandsverana lágu leiðir okk-
ar saman í Borganesskóla. Þar var
nú margt brallað.
Eftir veruna í Borgarnesi skildu
leiðir um stund en lágu svo aftur
saman þegar ég byrjaði í skóla í
Reykjavík. Það er árið sem ég gaf
þér yatzy í jólagjöf og eftir það spil-
uðum við yatzy af kappi allan vetur-
inn. Á þessum tíma tókstu meira-
prófið og fórst út í leigubílaakstur
og vannst líka sem módel uppi í
Myndlista- og handíðaskóla ís-
lands. Eftir ég fór í framhaldsnám
til Hollands sáumst við minna. Ein
af þínum upphalds uppátektum var
að koma manni algjörlega að óvör-
um. Til dæmis þegar ég átti
þrítugsafmæli stóðstu allt í einu
fyrir framan dyrnar hjá mér í Holl-
andi án þess að hafa gert boð á und-
an þér. Ég bauð þér upp á hjólatúr
og það var ekki að sökum að spyi’ja,
leigubílstjórinn hjólaði eins og hún
hefði ekki gert annað. Seinna end-
urtókstu þetta grín ásamt tveim
elstu börnunum þínum, þá varstu á
bílaleigubíl og við gátum skoðað
HELGA FOSSBERG
HELGADÓTTIR
SIGURÞÓR ÓSKAR
SÆM UNDSSON
+ Sigurþör Óskar
Sæmundsson
fæddist á Bakka í
Ölfusi hinn 25. októ-
ber 1915. Hann lést á
Ljósheimuin á Sel-
fossi 21. desember
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Breiðabólstaðar-
kirkju í Fljótshlíð 29.
desember.
Mig langar að minn-
ast frænda míns Sig-
urþórs Óskars Sæm-
undssonar, Þóranúpi
Hvolhreppi, sem nú er látinn.
Ég átti því láni að fagna að vera í
sveit hjá Þóra eins og hann var
ávallt kallaður, frá því að vera
ungabarn til 15 ára aldurs, en þann-
ig var að Þóri var giftur móðursyst-
ur minni, Ástu Laufeyju, er lést í
apríl sl.
Það var mikið að gera á þessum
árum er ég var á Þórunúpi. Engin
dráttarvél fyrstu árin og var Þóri
mikið i því að temja hesta fyrir hin
ýmsu tæki, s.s. rakstrarvélar og
sláttuvélar, ásamt því að reka
blandaðan búskap. Þóri var þeim
hæfileikum gæddur að vera óskap-
lega orðheppinn og átti það til að
svara með vísu þegar þannig stóð á,
en hæfileiki hans sem hagyrðings
var geysilegur. Þóri vai’ ákaflega
hjartahlýi’ og barngóður, en hann
lét mann gegna.
Ásta og Þóri fluttust til Reykja-
víkur og bjuggu þar um nokkurra
ára skeið eftir að þau hættu búskap
og gisti ég yfirleitt hjá þeim er ég
var á ferð í Reykjavík. Ég heimsótti
þau reglulega bæði eftir að þau
fluttust á Hvolsvöll. Ég heimsótti
Þóra síðast á Dvalarheimilið daginn
eftir að Ásta lést og átti þá vinur
minn og frændi mjög erfitt, en hann
og Ásta vora ákaflega samrýndar
manneskjur, enda sagði hann sjálf-
ur fyrir nokkra að hann hefði átt 60
jól með henni Ástu og hann hefði
ekki hugsað sér að breyta því, og
við það stóð hann. Einnig hafði
hann sagt syni sínum að hann
myndi kveðja þennan heim 21. des-
landið saman. Meðal annars fórum
við í stærsta dýragarð í Hollandi og
einnig skruppum við til Amsterdam
og fórum í siglingu á síkjunum.
Þegar ég hélt sýningu á íslandi
1991 varstu mín aðalstoð og stytta.
Þú hjálpaðir mér við að flytja
skúlptúrana á sýningarstað og út-
vegaðir geymslupláss undir þá eftir
sýninguna. Þetta sumar bjó ég hjá
þér og unnum við báðar á nóttinni,
enda báðar næturhrafnar. Urðum
við oft samferða heim.
Fyrir rúmu ári komu upp alvar-
leg veikindi hjá þér. Þótt baráttan
væri hörð átti enginn von á öðru en
að þér tækist að sigrast á þeim. En
það var öðru nær. Fyrir þremur
mánuðum veiktistu alvarlega og nú
var sjúkdómurinn kominn á alvar-
legt stig. Þú og Þórður, maðurinn
þinn, höfðuð unnið stutta ferð til
London. Við ákváðum að hittast í
London ef heilsa þín leyfði. Það
tókst og áttum við nokkra góða
daga saman. Þú leist svo vel út að
ég gerði mér vonir að lyfin virkuðu
og að þú næðir að sigrast á þessu
en það fór á annan veg. Þetta var
seinasta skipti sem ég sá þig á lífi.
Ég reyndi að koma heim í tæka tíð
til að sjá þig áður en þú færir en því
miður náði ég því ekki. En ég
hugga mig við góðar minningar úr
Lundúnaferðinni og er sátt við að
við kvöddumst þar. Hafðu þökk fyr-
ir allt.
Ég ætla að kveðja þig með vís-
unni eftir Vatnsenda-Rósu sem þú
skrifaðir í minningabókina mína
1972:
Pó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
Nanna K. Skúladóttir.
ember eins og faðir
hans Sæmundur heði
gert 1971.
Þóri hefur verið
mjög veikur undanfar-
ið af þeim sjúkdómi
sem er svo hastarlegur
og erfitt er að lækna,
hvað þá menn sem eru
komnir vel til aldurs.
Eftir að Þóri hætti bú-
skap starfaði hann
mest sem smiður bæði
í Reykjavík og á
Hvolsvelli þar til aldur *
og heilsa leyfðu honum
ekki að vinna lengur.
Þóri var ákaflega mikill hesta-
maður og mai’ga hestana tamdi
hann á sinni starfsævi og marga
gæðinga átti hann um ævina. Eg
man alltaf þegar ég var um tíu ára
og við voram að rýja rétt fyrir ofan
Þóranúp, að Þóri kallaði á mig og
sagði: „Friðrik, hvernig líst þér á
þetta lamb?“ Ég sem barn var fljót-
ur að svara: „Mjög vel.“ Þá sagði
Þóri: „Þú mátt eiga það, en fyrst
verður þú að segja mér hvað það á
að heita.“ „Gjöf,“ svaraði ég strax.
Minningar hrannast upp þegar
maður missir ástvin og hve gamall
sem maður verður, mun minningin
um góðan mann lifa. Með þessum
fáu línum vil ég kveðja þann mann
sem átti svo mikinn þátt í mínum
uppvexti. Ég þakka honum fyrir allt
og bið góðan Guð að blessa hana og
ég veit að hann fær góða heim-
komu. Einnig bið ég Guð að varð-
veita böm hans, tengdabörn, barna-
börn og barnabai-nabörn í sorg
þeirra.
Friðrik Ingi Óskarsson.
Elsku afi minn, nú rættist óskin -
þín, þú ert kominn til hennar
ömmu. Eftir átta langa og erfiða
mánuði fyrir þig fékkstu hvíldina
langþráðu. Það er búið að vera sárt
fyrir fjölskylduna þína að horfa upp
á þig fara svona. Okkur er það því
huggun harmi gegn að vita að þér
líður betur. Við áttum nú góðar
stundir saman þessa síðustu mán-
uði, afi minn. Þér leið vel á hjúkran-
arheimilinu Ljósheimum, og á
starfsfólkið þar heiður skilinn fyrir
góða umönnun og hlýtt viðmót. Þú
varst alltaf jafn ánægður þegar ég
kom. Skemmtilegast þótti þér samt
greinilega þegar ég tók börnin með
mér, sérstaklega hafðir þú gaman
af litla drengnum. Stoltið skein úr
andliti þínu þegar hann labbaði um
völtum fótum og heilsaði upp á aðra
vistmenn og starfsfólk Ljósheima,
og auðvitað varstu fljótur að komast
að þeiiri niðurstöðu að hann líktist
langafa sínum bara þó nokkuð.
Minningarnar ná líka lengra aft-
ur, t.d. í húsið ykkar ömmu í Litla-
gerðinu, þar sem ég var tíður gest-
ur sem barn. Þar varst þú lengi
með hestana þína úti í bílskúr. Mik-
ið þótti þér vænt um þá. Ég man
líka vísurnar þínar, afí, þú varst
alltaf að semja vísur í tíma og
ótíma. Gaman væri að vita hvað
þær urðu margar á lífsleið þinni.
Æ, elsku afi, þó að það sé erfitt
að sjá á eftir þér er gott að vita að *
þú ert kominn á betri stað og um-
fram allt að vita að þú ert búinn að
finna hana Ástu þína aftur.
Kæri afi, ég kveð þig með sökn-
uði. Kysstu hana ömmu frá mér.
Guð geymi ykkur bæði.
Þín
Erla.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru .
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin#
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.