Dagblaðið Vísir - DV - 10.12.1988, Blaðsíða 16

16
LAUGARDAGUR 10. DESEMBER
Eftir J.A. Sonne
r
jölskylda er dalitið katlegt
I fyrirbæri. Maður hugsar ef tR
JL vill ekki mikiö um hana dag-
lega en þegar hvítar snjóflygsur svífa
hægt til jarðar og ilminn af jólatrjám
leggur að vitum okkar beinast hugs-
anirnar að þeim elstu í fjölskyldunni
og þeim sem eru ekki lengur hjá okk-
ur.
Hefði ég leitt hugann að Natalíu
frænku í svo mikið sem eitt andartak
í október er langt frá því að vera víst
að ég hefði rænt Jafnaðarbankann
og haft með mér úr hirslum hans um
tólf milljónir króna. Hugsunin um
Natalíu frænku í Bandaríkjunum
hefði nefnilega getað fengið mig til
þess að hugsa mig um og hætta við
allt saman.
Hvers vegna? spyrðu. Tólf millljónir
eru ekki neinir smápeningar og er
ekki rétt að tína ávextina þegar þeir
eru fullþroska og freista manns
mest?
Jú, vissulega. En lögreglan hefur
alltaf áhuga á þeim sem hafa reynt
svona lagað áður og náðst hafa. Og
þess vegna fylgdust þeir auövitað
með mér. Ég heföi getað keypt mér
nýjan bíl, íbúð eða farið til framandi
landa ... já, ef ég hefði ekki vitað að
lögreglan fylgdist með mér. Það er
ekki auðvelt að sýna fram á að sex
hundruð þúsund króna árslaun dugi
til þess að kaupa rúmlega fjögurra
milljóna kóna Porschesportbíl.
En snúum okkur að fjölskyldunnni
minni. Frændi minn var búinn að
ákveða að bjarga mér. Það sagði
hann að minnsta kosti þennan morg-
un snemma í desember þegar hann
hingdi til mín. Það var snjókoma og
ég lá skjálfandi undir sænginni í
leiguherberginu mínu þegar konan
sem á húsið bankaði á hurðina og
sagði að það væri lögfræðingur í sím-
anum. Um leið minnti hún mig á að
ég skuldaöi henni tveggja mánaöa
húsaleigu.
Lögfræðingur! Það gat bara verið
hann Bernharður, frændi minn. En
hvað vildi hann á þessum tíma dags?
Edgar! hrópaði hann svo hátt að ég
var næstum búinn að missa símtólið.
Hvar hefurðu verið? Ég er búinn aö
hafa svo mikið fyrir því að reyna að
ná í þig!
Það var dæmigert fyrir Bern-
hard að byija á því að koma
með svona hávaöasama yfir-
lýsingu. En það má ekki gleyma því
að lögfræðingar fá kaup fyrir að æpa
og skrækja í réttarsölum. Og þurfi
þeir að sinna viðskiptavim í meira
en tíu sekúndur er reikningurinn
ekki undir tíu þúsundum.
Sæll, Bernharður, svaraði ég lágt.
Ef þú ert meö slæmar fréttir geturöu
sparað þér að segja mér þær. Ég er
kominn í jólafrí!
Hann hló sínum fræga, dimma hlátri.
Flýttu þér þá heim aftur! Ég er búinn
að fá bréf frá Natalíu frænku.
Til hamingju. Hún nennir aldrei að
skrifa mér.
Það er af því að þú skrifar henni aldr-
ei. En nóg um það! Hún er aö koma
hingað í fyrsta sinn í sextíu ár til aö
hlusta á angurværa jólasöngva ætt-
jarðarinnar og gera erfðaskrá.
Það kom ekki oft fyrir að Bemharður
frændi hringdi til mín. Það var ekki
bara Jafnaðarbankamálið sem orðið
hafði til þess að hann var hálfvelgju-
legur í afstöðu sinni til fjölskyldunn-
Og hvað meö það? spurði ég kurteis-
lega en áhugalaust.
Við eigum að taka á móti henni á
flugvellinum á morgun.
Hver erum „við'*?
Þú og ég. Og svo auðvitað Jytte.
Jytte er konan hans og ein af ástæð-
unum til þess hve sjaldan við hitt-
umst. Hún hefur allt á móti sér, ef
frá er talið útlitið.
Ég spurði margra spurninga. Ætlar
þú aö hjálpa Natalíu frænku að gera
erfðaskrána?
Þaö getur verið. En komdu út á flug-
völl klukkan hálfátta í fyrramálið!
Það væri rétt af þér að koma með
rósavönd eða eitthvað annað hug-
næmt.
Ég lofaði að koma, lagði á og fór aft-
ur upp í rúm.
I u að er kalt á Kastrupfiugvelli
svona snemma á morgnana
A. þegar snjóar. En þar voru
jólatré með ljósum og fólk með lítil
börn sem héldu á danska fánanum
að taka á móti ættingjum sem voru
að koma í heimsókn og flestum hlýn-
ar um hjartarætumar við að sjá slíkt.
En mér var ískalt. Það var Bemharði
og Jytte aftur á móti ekki. Þau voru
í dýrum loðskinnskápum og ég man
eftir því að ég var að velta því fyrir
mér hvort hann frændi minn hefði
komist yfir peningana sína á nokkuð
löglegri hátt en ég. Hann var bara
sniðugri að kaupa fyrir þá.
Þaö leið afar langur tími þar til Na-
talía frænka kom út úr tollbúðinni.
Og þegar hún stóð loks fyrir framan
okkur bárum við varla kennsl á hana
en ástæðan var auðvitað sú aö viö
þekktum hana ekki. Hún þekkti okk-
ur hins vegar strax en það var að
sjálfsögðu vegna þeirrar eðlisávísun-
ar sem segir til sín hjá fullorðnum
konum þegar svona stendur á.
Bernhard! (Það leyndi sér ekki að
hún kom frá Bandaríkjunum.) Oh,
and you must be Jytte og Edgar!
Minn darling frændi!
Hún var lágvaxin og hrukkótt eins
og uppþornað epli en þó varð ekki
hjá því komist að viðurkenna að hún
bjó yfir nokkrum yndisþokka. Hárið
var bleikt, gleraugnaumgjörðin úr
þykku gulli og skásett, andlitsfarð-
inn þykkur og svo var hún með
handskjól.
Jytte flýtti sér að faðma hana að sér;
Auntie! sagði hún af tilfinningu. Ég
þóttist viss um að hún hefði fengið
lánaða oröabók til að komast að því
hvað frænka væri á ensku. Welcome
home ...
Natalía frænka leit hvasst á hana
gegnum gleraugun. Talaðu bara
dönsku. Ég er ekki búin að gleyma
móðurmáhnu enn þá. Hvort ykkar
getur lánað mér fimm hundruð krón-
ur? Þeir létu mig borga toll!
Þegar ég yppti vandræðalega öxlum
varð Bernharður að stinga hendinni
í vasann á loðskinnskápunni og taka
upp veskið svo Natalía frænka gæti
borgað tollinn af jólagjöfunum sem
hún hafði komið með.
Frændi minn hefur alltaf haft góða
skipulagsgáfu. Hefði hann lagt sig
enn betur fram en hann geröi hefði
hann komið á sleða með hreindýrum
fyrir. Við urðum hins vegar að láta
okkur nægja aftursætið í stóra
BMW-bflnum hans.
How wonderful að vera komin aftur
til good old Denmark, sagði frænka
okkar. Og það snjóar. Það kemur
næstum aldrei fyrir í Miami.
Jytte stakk hendinni undir handlegg
hennar. Segöu okkur allt um Banda-
ríkin, kæra frænka, sagði hún hlý-
lega.
Væri það eitthvað sem Natalía
frænka hafði ekki áhuga á að ræða
um núna voru það Bandaríkin. Sex-
tíu til sjötíu ár eru langur tími þegar
maður hefur verið í öðrum heims-
hluta. Og þegar Bemharður sýndi
henni þá vinsemd að aka með hana
yfir snæviþakið torgið fyrir framan
Amalienborgarhöll þurrkaði hún tár
úr öðrum augnakróknum.
Hvert fómm við? spurði hún hrærð.
Bernharður flýtti sér að snýta sér
eins og hann vildi sýna henni hve
mjög hann hefði komist við. Til Norð-
ur-Sjálands. Ég er búinn að taka lít-
inn sveitabæ á leigu og þar höldum
við jólin. Bara við fjögur.
En hvað um erfðaskrána mína?
spurði hún alvörugefm.
Bernharður gat líka verið alvarlegur
í tali. Ég er búinn að taka allt nauð-
synlegt með til að geta gengið frá
henni, frænka.
i p um snjöllu hugmyndum
^ Bemharðs. Ég get hins vegar
ekki svarað því hvernig honum tókst
að koma fjölskyldunni og dýrunum
burt. En nú vomm við komin þangað
og þarna var enginn sem gat spillt
friðnum. Og þá á ég við þann frið sem
nauðsynlegur var til að ganga frá
erfðaskránni.
Á meðan Jytte gekk um og kom fyrir
grenigreinum og kveikti á jólaljósum
á réttum stöðum og Natalía frænka
hvíldi sig eftir erfiðá ferö sátum við
frændurnir í stofunni og gerðum
hemaðaráætlunina.
Þú átt við vissan vanda að stríða,
sagði hann og blés vindlareyknum
framan í mig.
Hvaö áttu við með því? spurði ég og
blés reyknum úr mínum vindli á
hann.
Þú hefur komist yfir peninga nýlega
þótt þér takist prýðilega aö láta sem
svo sé ekki. Mundu bara að ég vil
ekkert um þá vita!
Vindillinn minn var óþéttur. Ég