Þjóðviljinn - 22.01.1983, Qupperneq 2

2 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Helgin 22.-23. janúar 1983
skráargatM
Hver verður{^7\
lyga laupur W'Jf
mánaðarins? Hf
Ævintýraskarðið
Margir
Sjálfstæðismenn, sem muna
„hina gömlu góðu daga“ þegar
Óli Thors og Bjarni Ben voru við
stýrið, þrá það heitast að upp rísi
sterkur foringi meðal þeirra og
hafa nú komið auga á Davíð
Oddsson sem kandídat í form-
annssætið. Mun honum sjálfum
ekki vera ókært að vera orðaður
við slíkt embætti. Stjórnarhættir
hans í borgarstjóraembætti í
Reykjavík munu auðvelda hon-
um eftirleikinn því að þeir eru
taldir munu draga svo úr fylgi
Sjálfstæðisflokksins að Geir
Hallgrímsson nái ekki kosningu á
alþingi og þá verður eftirleikur-
inn auðveldur.
Vœntanlegt
sprengjuframboð Sjálfstæðis-
manna á Vestfjörðum hefur vak-
ið mikla athygli. Halldór Her-
mannsson skipstjóri á ísafirði
(bróðir Sverris alþingismanns)
hefur verið helsti talsmaður
hópsins sem stendur að því en
þeir menn sem hann hefur nefnt
að séu sama sinnis eru engir ó-
merkingar. Þar er annars vegar
Ólafur Kristjánsson forseti
bæjarstjórnar í Bolungarvík og
skólastjóri Tónlistarskólans þar
til skamms tíma en hann hefur
einnig verið formaður Fjórð-
ungssambands Vestfirðinga.
Hinn er Guðmundur Ingólfsson
sem hefur um árabil verið leið-
togi Sjálfstæðismanna á ísafirði,
lengi forseti bæjarstjórnar þar og
af sumum talinn nær einvaldur í
bæjarstjórnarmálum á ísafirði
meðan Sjálfstæðisflokkurinn var
þar við völd. Ef þessir þrír menn
munu verða ofarlega á klofnings-
lista og Sigurlaug Bjarnadóttir
bætist kannski við er ekki að efa
að hann mun ná talsverðum ár-
angri, ekki síst af því að tveir
efstu menn á lista Sjálfstæðis-
flokksins hafa lengi verið búsettir
utan Vestfjarða og sá þriðji er
pabbadrengur úr Bolungarvík.
Vilmundur
Gylfason og fylgismenn hans
héldu sinn fyrsta almenna kynn-
ingarfund í Súlnasa! Hótel Sögu á
fimmtudagskvöld. Þar var saman
komið nokkuð á annað hundrað
manns og sátu þeir fyrir svörum
Vilmundur, Guðmundur Einars-
son líffræðingur, Loftur Þor-
steinsson verkfræðingur og Þor-
steinn Einarsson. Heldur var
dauflegt yfir fundinum þó að Vil-
mundur sjáifur lífgaði helst upp á
hann. Athyglisvert var að líta yfir
fundargesti því að þar sátu m.a.
fallkandídatar úr ýmsum flokk-
um sem hugsa sér gott til glóðar-
innar. Þar var t.d. mættur Jón
Ármann Héðinsson og Ágúst
Einarsson fyrrv. þingmenn krata
og Steinunn Finnbogadóttir sem
ekki fékk náð fyrir augum Fram-
sóknarmanna í prófkjöri um dag-
inn. Þarna var líka Garðar Sveinn
Árnason sem sagði af sér trúnað-
arstörfum í Alþýðuflokknum
ásamt Ágústi um daginn.
Líknarfélög
eiga nú úr vöndu að ráða. Læknar
á Borgarspítala og Landspítala
hafa iöngum keppt um styrki og
gjafir frá þeim og óspart tíundað
neyð sína og skilningsleysi fjár-
veitingavaldsins í því sambandi.
Með auglýsingu Ásmundar
Brekkan eftir gjöfum frá líknar-
félögum fékk Borgarspítalinn
mikið forskot. Því gátu Landspít-
alamenn ekki unað og afleiðing-
una gat að líta yfir þvera forsíöu
DV í gær. Á innsíðum segir einn
læknanna að Landspítalinn sé
enn verr settur en Borgarspítal-
inn og nefnir þar til sanninda
talnarunu. í henni gleymdist þó
ansi stór biti, - sneiðmyndatækið
nýja og miljónirnar sem það kost-
ar. Allt um það, - baráttan heid-
ur áfram á læknaballinu sem
verður í kvöld!
Hetjuleg
barátta Guðlaugs Tryggva Karls-
sonar til að ná öðru sæti á lista
Alþýðuflokksins í Suðurlands-
kjördæmi hefur vakið mikla
aðdáun. Fer hann um hérað með
lúðrablæstri og söng og ver til
þess ógrynni fjár. Um daginn
kom út Álþýðublað Suðurlands
og var það að mestu leyti helgað
Guðlaugi Tryggva, m.a. greinin
Hver sefur ekki? eftir Kristin
Bjarnason í Vestmannaeyjum.
Lýkur henni á frumortu kvæði
sem minnir um margt á alþekkt
baráttuljóð, „Inn með Guðmund
okkar Þórarinsson“, sem ort var
undir lagboðanum „Ég sá
mömmu kyssa jólasvein", og átti
drjúgan þátt í að koma Guð-
mundi inn á þing á sínum tíma. í
kvæði Kristins eru m.a. þessar
vísur:
Alþýðuflokkinn allir þekkja,
sem sijórna þarf á lóðinni.
Á verðbólgunni mun hann
klekkja,
svo líki allri þjóðinni.
Lóðin okkar landið er,
með skuldafen að baki.
Vaxlatölur sýna mér,
að landinu okkar hraki.
Guðlaugur Tryggvi: stjórna þarf
lóðinni
Kvæðinu lýkur svo með þessari
vísu:
77/ að stjórna þessu landi,
bara eina leið ég finn.
1‘að er að tengjast
tryggðarbandi
og koma Guðlaugi Tryggva inn.
Nú
er mikil góssentíð hjá hagyrðing-
um enda mikil hreyfing í þjóðfé-
laginu. Einum þeirra varð að
orði: „Fiskiskipin bundin,
atvinnuleysi vex, þjóðin hímir föl
í skammdeginu og þá kemur for-
sætisráðherra með nýja stjórnar-
skrá“. Síðan mælti hann fram:
Meðan þjóðin bleik á brá
bindur skip við polla,
fœrir okkur frelsisskrá
faðir Ajatolla.
Sama hagyrðingi varð að orði
þegar Eggert Haukdal tók sér frí
frá þ'ingstörfum vegna anna og
Siggeir í Holti bjargaði ríkis-
stjórninni:
Ajatollas eykur lið
amstur bœnda vorra,
sem að hamast heima við
að hleypa til á Porra.
Eggert
Haukdal er einn af þessum furðu-
fuglum í íslenskri pólitík. Sagt er
að hann og Gunnar Thoroddsen
hafi gert með samning. Eggert
færi heim til sín (að hleypa til á
Þorranum) og hleypti stjórnar-
sinnanum Siggeir Björnssyni í
Holti inn á þing til þess að hægt
væri að koma bráðabirgðalögun-
um í gegn. Það sem Eggert fengi í
staðinn væri endurskipun í
stjórnarformannsembætti í
Framkvæmdastofnun ríkisins.
Hvort sem þetta er rétt eða ekki
er það staðreynd að Eggert var
endurskipaður í stöðuna um
daginn.
Annað
sem mun hafa rekið Eggert út í
þessi kaup var það að hann fann
óánægju meðal fylgismanna
Eggert: Hleypir til á Þorra
Sjálfstæðisflokksins í V-
Skaftafellssýslu með að hann
hefði ekkert hleypt varamanni
sínum inn á þing og þeir hafi jafn-
vel verið farnir að hóta honum að
styðja hann ekki í væntanlegu
prófkjöri, ef Siggeir fengi ekki að
sitja svolítið iíka.
Þetta
kann þó að reynast Eggerti dýrt
því að með allan sinn hringlanda-
hátt og kaupmennsku hefur hann
misst tiltrú margra í heimahéraði
og kann svo að fara að hann sitji
eftir heima með sárt enni og kom-
ist hvergi á jötuna.
Stríð
Eggerts Haukdals við sr. Pái
Pálsson á Bergþórshvoli hefur nú
orsakað það að sveit þeirra skipt-
ist í tvo fjandmannaflokka og rík-
ir jafnvel hatur á milli bæja.
Dæmi eru þess að hörðustu fylg-
ismenn Eggerts hafi neitað að
láta klerk ferma börn sín og leitað
á vit fjarlægari presta til að fá þá
þjónustu. Hinum skynsamari
Landeyingum þykir súrt í broti að
láta ófriðarseggi þessa spilla svo
friði í sveitinni.
Alþýðuflokks-
menn
í Reykjavík leita nú með logandi
Ijósi að einhverri vænlegri konu
sem fengist til að setjast í fjórða
sæti á lista þeirra eftir að Ágúst
Einarsson hljópst á brott. Hefur
víða verið leitað fanga og m.a. til
a.m.k. fjögurra þekktra kvenn-
aframboðskvenna. Eftir því 5em
skráargatið hefur fregnað mun
leitin engan árangur hafa borið
enn og vænlegar konur ekki vilj-
að Ijá máls á því að setjast í sætið.
Hornstrandir eru kaldar og
stundum lenda ferðamenn í
hrakningum þar þó að komið sé
langt fram í júní. Fyrir nokkrum
árum fórum við tvenn kærustu-
pör í gönguferð á þessar annáluðu
strandir og varð hún allsöguleg,
svo söguleg að ég hef aldrei get-
að hugsað mér að koma á þann
stað síðan.
Við fengum gamlan sjómann á
ísafirði er átti lítinn bát til að fara
með okkur yfir í Veiðileysufjörð í
Jökulfjörðum og ætluðum síðan
að ganga yfir Hafnarskarð til
Hafnar í Hornvík. Gamli maður-
inn hét Villi, einn af þessum með
neftóbaksklútinn á lofti, en trill-
an hans var nefnd Frændi.
Veðurútlit var ekki gott þegar við
lögðum upp frá bátahöfninni á Is-
afirði, og þegar við komum út á
mitt Isafjarðardjúp brast á með
norðanstormi og grenjandi rign-
ingu eða slyddu. Báturinn valt
svo mikið að við urðum öll sjó-
veik, Anna og Finnur og Dísa og
ég. Um tíma héldum við að hann
ætlaði ekki að hafa það inn í Jök-
ulfirðina, en það tókst þó eftir
mikinn barning. Þegar við geng-
um á land í botni Veiðileysu-
fjarðar var Villi áhyggjufullur og
gaf okkur mörg góð ráð, sagði að
það gæti verið erfitt að hitta á
Hafnarskarðið í svona dimm-
viðri. Lýsti hann nákvæmlega
fyrir okkur hvernig við ættum að
komast yfir. Bað hann okkur
lengst allra orða að ana ekki út í
neinar ófærur og helst vildi hann
að við hættum við og færum með
honum til Hesteyrar og gistum
þar í húsum.
En við vorum ung og ástfangin
og vildum ekki láta spyrjast um
okkur að eitt vesælt skarð yxi
okkur í augum. Skarðið er yfir
500 metrar á hæð og franran af
gekk ferðin þó að slyddurigning-
in berði okkur grimmdarlega í
framan. Við vorum vel klædd og
með góðan áttavita sem við
kunnum á. Brátt fór skyggni
minnkandi og urðum við því að
ganga eftir áttavita og korti. Það
verður að viðurkennast að gang-
an fór smám saman að verða erf-
iðari og erfiðari og Anna, systir
mín, var orðin hálfvælandi vegna
linnulausrar slyddunnar sem við
höfðum beint í fangið. Hún er
uppburðarminnst okkar fjög-
urra.
Nú hlaut skarðið að vera fram-
undan. Við komum að óárenni-
legum skafli, en Villi hafði sagt
okkur að við yrðum að fikra okk-
ur upp í jaðri hans, eftir eins kon-
ar einstigi. En það var sama hvar
við reyndum fyrir okkur, hvergi
virtist leiðin greið uppgöngu. Það
var ýmist ófær urðin eða skafla-
stál. Líklega höfum við verið upp
undir tvo tíma að finna út úr
þessu, og einu sinni reyndum við
uppgöngu með þeim afleiðingum
að Finnur rnissti fótanna og rann
til baka. Nú voru góð ráð dýr.
í Veiðileysufirði er ekkert
húsaskjól og því ekki vænlegt að
snúa við, en það gerðum við
samt. Bleytan var farin að síast
gegnum allar hlífðarflíkur, en
meðan við vorum á gangi sagði
kuldi ekki svo mikið til sín.
Við vorum orðin ntjög þreytt
þegar við komum niður í
flæðarmálið á nýjan leik, sérstak-
lega stelpurnar. í fjörunni
reyndum við að búa urn okkur
undir stórum steini og hjúfruðum
okkur saman eins og best var
unnt. Og þarna vorum við næstu
10 tíma, ýmist að ganga okkur til
hita eða húka í skjólinu. Satt að
segja vorum við orðin dálítið
þrekuð. Snemma morguns næsta
dag virtist okkur rofa dálítið til í
skarðinu og þá var ekki um annað
að ræða en að reyna uppgöngu á
ný.
Sama óveðrið hélst áfram og
ekki veit ég eiginlega hvernig
okkur tókst að komast upp undir
skarð. svo sljó, köld og þreytt vo-
rum við orðin. Skyndilega hróp-
aði Anna eitthvaðog benti upp
eftir. „Ég sé eitthvað á hreyf-
inguÁ sagði hún. Við litum öll
upp og Finnur greip kíkinn. „Já,
svei mér þá, það er eins og ein-
hver dökk þúst sé þarna á hreyf-
ingu. Hvað getur þetta verið?
Það er ótrúleg tilviljun ef mann-
aferðir eru hér núna.“
Þetta gaf okkur nýjan þrótt og
við reyndum að hraða okkur í átt
tii þústarinnar. Hún virtist þó
hverfa af og til, en sást alltaf á
nýjan leik, svona um 50metrum á
undan okkur. Við héldum á
brattann og áður en við vissum af
vorum við komin upp í háskarðið
og það fór að halla undan fæti
aftur. Mannveran, eða hvað það
var, sást nú hvergi, en í þann veg-
inn sem við erum að fara úr há-
skarðinu heyrðum við skræk mik-
inn. Við litum skelfd í allar áttir
en sáum ekkert. Svo kom annar
skrækur ofan úr háloftunum og
eftir á bar okkur saman um að við
hefðum heyrt sömu orðin:
„Þurrkaðu af fótunum af þér.“
Mikiil óhugur greip okkur og
við nánast hlupum niður hvert
sem betur gat. Einhvern veginn
runnurn við, háifhröpuðum,
hlupurn, skriðum og gengum nið-
ur fjallshlíðina. Eftir að okkur
virtist óratíma sáum við glytta í
Hornvíkina og skipbrotsmanna-
skýlið í Höfn. Þegar við komum
þangað vorunt við örmagna og
hefðum mikið vilja gefa fyrir að
vera komin heim til okkar. Anna
var með hálfgerðu óráði svo að
við ákváðum að reyna að ná sam-
bandi við Ísafjarðarradíó í gegn-
um neyðartalstöðina. Það gekk
greiðlega og okkur var tjáð að
varðskip mundi huga að okkur,
en það yrði varla fyrr en eftir hálf-
an sólarhring að það kæmist
norður fyrir.
Okkur tókst að koma eldi í ka-
byssuna og vefja okkur inn i teppi
eftir að hafa afklætt okkur úr
blautu fötunum. Varla var þurr
þráður á okkur. Síðan steinsofn-
uðum við.
Einhverntíma um kvöldið
hrukkum við öll upp í einu við
það að bylmingshögg er barið á
hurðina. Finnur hljóp til og opn-
aði og sá ekkert nema eins og
einhverja svarta flygsu
fjúka frá. Heyrðist þá hvell rödd
hrópa: „Snýttu þér, Villi frændi,
snýttu þér!"
Næsta klukkutíma var búsið
öðru hverju barið allt utan og
stundum var eins og riðið væri
húsunt. Flygsan sást af og til og
var skelfing okkar ólýsanleg. Það
var ekki fyrr en undir morgun að
þessum ósköpum linnti og þá sáum
við að varðskip var komið inn á
Hornvíkina og búið var að skjóta
út báti. Var okkur þá borgið.
Er við komunt um borð var
okkur sagt að Frænda ís væri
saknað og hefði farið fram mikil
leit að honunr. Hann kom aldrei
fram og ekki Villi heldur. Seinna
um sumarið lásum við unr það í
blaði að hræ af stórum suðrænum
páfagauk hefði fundist í fjörunni í
Hornvík hálfum mánuði eftir
ferð okkar. Þótti það að vonunr
allfurðulegt.
En þetta sem ég hef hér frá
skýrt er satt. J0nni.