Morgunblaðið - 12.04.2001, Blaðsíða 11

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 2001 D 11
Ekki kippir sér heldur neinn upp við
þótt umsjónarkennarinn komi í
heimsókn á heimili nemenda og ráð-
færi sig við foreldrana enda er mikil
nauðsyn talin á að heimili og skóli
vinni saman að þroskaferli einstak-
lingsins. Ekki sé hægt að kenna eitt í
skólanum og annað heima.
„Stjórnendur skólans líta svo á að
skólinn eigi ekki að endurspegla
samfélagið á hverjum tíma, heldur
eigi skólinn að vera á undan sam-
félaginu. Hann eigi að vera eins og
viti sem lýsi samfélaginu leiðina til
sívaxandi siðmenningar. Því er ekki
litið svo á að eingöngu sé verið að
mennta börn til að standa einhverj-
um staðreyndum skil á prófi, heldur
sé ekki síður mikilvægt að ala börnin
upp til þess að verða heilsteyptar og
góðar manneskjur, sem hafi til að
bera sterka sjálfsmynd, skapgerð og
siðferðisþroska. Þannig geti þau lagt
sitt af mörkum til að byggja upp heil-
brigt og hamingjusamt samfélag,“
segir Böðvar.
Talaði fyrir daufum eyrum
En hvernig stendur á þessum
mikla áhuga Böðvars á skólamálum?
„Þegar við hjónin fluttum norður til
Akureyrar árið 1993 varð ég áþreif-
anlega mjög fljótt var við hvað lands-
byggðin á undir högg að sækja gagn-
vart höfuðborgarsvæðinu. Á sama
tíma töluðu málsmetandi menn um
að sækja fram í atvinnumálum,
skapa ný atvinnutækifæri í bænum
og fá ungt, vel menntað fólk til starfa
til þess að móta þessi nýju tækifæri.
Þegar þessi umræða var í gangi
ákvað ég að láta þá skoðun mína í
ljós við bæði bæjarfulltrúa og at-
vinnumálafulltrúa hversu mikilvæg-
ur þáttur menntunin væri í öllu
þessu ferli. Staðreyndin væri sú að
atvinnusvæðið þyrfti að bjóða upp á
jafngóða og helst betri skóla en höf-
uðborgarsvæðið því að það unga og
vel menntaða fólk sem verið væri að
sækjast eftir vildi sjá til þess að sín
eigin börn fengju góða menntun.
Því miður verður það að viður-
kennast að ég varð ekki var við neinn
sérstakan áhuga á skólamálum yf-
irleitt meðal sveitarstjórnarmanna
eða annarra þeirra sem sátu í ráð-
andi stöðum á þessum tíma og því
fengu þessar hugmyndir mínar eng-
an sérstakan hljómgrunn. Um svip-
að leyti var ég staddur erlendis, nán-
ar tiltekið í Ísrael, þar sem ég
heimsótti m.a. konu sem hafði unnið
mikið í menntamálum. Á meðan hún
var að hita kaffið handa okkur rak ég
augun í blaðaúrklippur sem lágu á
borðinu hjá henni og fjölluðu allar
um indverska skólann í Lucknow og
þá skólastefnu sem þar er rekin með
slíkum árangri að ekki er annað
hægt en að hrífast með.
Eftir heimkomuna ákvað ég að
skrifa til stofnunar sem starfandi er í
Washington í Bandaríkjunum og
hefur haldið indverska kennslulíkan-
inu mjög á lofti. Hún hefur reynt að
aðstoða skóla á Vesturlöndum við að
hagnýta sér hugmyndafræðina og
sníða hana að vestrænum þörfum.
Þær upplýsingar, sem ég fékk send-
ar frá viðkomandi stofnun, The Co-
uncil for Global Education, urðu til
þess að auka áhuga minn enn frekar
og upphófst þar með ákveðið sam-
starf milli mín og þessarar stofnun-
ar. Á þessum tíma var verið að flytja
grunnskólana frá ríkinu yfir til sveit-
arfélaganna sem í mínum huga þýddi
að þörf landsbyggðarinnar fyrir að
sækja á í menntamálum gagnvart