Morgunblaðið - 12.04.2001, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. APRÍL 2001 D 23
mannssystkinum. Ég kynntist
henni náttúrlega ekki nema svona
lauslega eins og ég segi sem kær-
ustu Einars Viðars. En mér fannst
bara hún svo yndisleg kona. Ég sá
hana síðast svona tveimur árum
áður en hún dó og hún var alltaf
jafn falleg. Það var eins og ald-
urinn hefði engin áhrif, það var
eins og það geislaði alltaf af henni
kærleikur og blíða.
Svo vorum við nú, systir hennar,
skólasystur, Ásta Norðmann, og
Jórunni litlu þekkti ég líka pínulít-
ið en ekki til þess að geta lýst
henni neitt sérstaklega.
Pétur: Þá var nú Ásta Norð-
mann mikil dama, hefðarkona í
framkomu.
Katrín: Já já, góður dansari og
hæfileikakona.
Pétur: Og svo er nú kona Páls
Ísólfssonar.
Katrín: Já, hún dó einmitt þetta
fyrsta ár sem ég var á Landspít-
alanum.
Pétur: Já, þegar þú varst orðin
hjúkrunarkona þar.
Katrín: Já, Kristín Norðmann.
Pétur: En manstu eftir Óskari
Norðmann?
Katrín: Já, ég man eftir honum
úr karlakórnum.
Pétur: Þarna er nú skólasystir
þín einn helsti danskennarinn.
Katrín: Já já, en ég hafði bara
ekki tækifæri til að læra að dansa
því að maður þurfti að vinna fyrir
sér.
Í fiskvaski
Pétur: Já, þú fórst í fiskvaskið.
Segðu okkur frá því.
Katrín: Vorið sem pabbi minn dó
þá fór ég í fiskvask og einasta
skiptið sem ég var í fiski og lærði
að vaska þorsk og gekk mjög vel.
En kalt var það.
Pétur: Og þú gekkst alla leið frá
Grettisgötunni?
Katrín: Já og inn í Defensor.
Pétur: Og hvar var Defensor? Af
því að nú veit fólk ekkert um það.
Katrín: Defensor var ekki alveg
Kirkjusandur en það er svolítið
nær og það er þar sem Ásbjörn
Ólafsson hafði síðustu húsin sín í
Borgartúni. En ég var aldrei í fisk-
inum nema þetta eina vor. Ég ætl-
aði ekki að leggja það fyrir mig.
Pétur: Þér leist ekkert á það?
Katrín: Nei, og maður át hafra-
graut á morgnana og saltfisk um
hádegið og búið og punktum, alltaf
sami maturinn.
Pétur: Varstu í Verkakvenna-
félaginu Framsókn?
Katrín: Nei nei, ég var ekki í
neinu félagi. Ég var ekki nema 17
ára og ég var ekki farin að ganga í
nein félög þá.
Pétur: En voru ekki bolsarnir
byrjaðir eitthvað að skurka í
verkalýðsfélögunum?
Katrín: Það er nú mjög trúlegt.
Ég man eftir Ólafi Friðrikssyni
náttúrlega mest því að hann gerði
mikla lukku hjá okkur. Manni
fannst hann skemmtilegur, karl-
inn.
Pétur: Já, segðu okkur frá því.
Hvernig þá fannst þér hann
skemmtilegur?
Katrín: Mér fannst hann bara
vera svo ansir röggsamur þegar
hann talaði og svona mikið líf í
honum og mér fannst hann vinna
af áhuga og hann meinti það sem
hann sagði, svoleiðis að ég hafði
svolítið álit á honum.
Pétur: Var þetta á fundum í
Bárubúð eða hvað?
Katrín: Já, og svo bara úti
stundum. Svo hafði hann nú þessa
skemmtilegu áráttu að vera að
hafa dýragarð þarna á Suðurgöt-
unni, bæði hrafna og önnur kvik-
indi. (P: Já, manstu eftir því?) Já
já.
Pétur: Já hrafna, veiðibjöllur,
súlur og refi.
Katrín: Já já, það kenndi margra
grasa þar. Já já, það er svo sem
margs að minnast þegar maður fer
að rifja þetta upp.
Pétur: Já, það gerðist ýmislegt
þó að Reykvíkingar væru ekki
orðnir hundrað þúsund.
Katrín: Já, og það bar meira á
því sem gerðist sko. Það vissu allir
um allt sem gerðist. En nú veit
maður ekki nema lítinn hluta og
það fer eftir því hvaða blöð maður
les.
Pétur: Og ætli maður megi ekki
bara þakka fyrir að vita ekki allt?
Katrín: Jú, ég segi það líka. En
náttúrlega hefur maður sjónvarpið
og útvarpið.
(Skarkhljóð heyrist)
Pétur: Þetta er nú bara trekkur.
Katrín: Það er nefnilega það.
Draugarnir eru farnir af stað. Fólk
hefur alltaf haldið að það væri
draugagangur en það er mikill
trekkur í mörgum húsum hér í
Reykjavík. Og ég man eftir á Víf-
ilsstöðum þá voru margir hræddir
og töluðu um það að það væri
draugagangur. Og ég uppdagaði
það þegar ég var á næturvakt að
þessi draugagangur var bara vind-
urinn. Það hvein bara í öllu og alls
staðar.
Ludvig Arne Knudsen verslunarmaður (bókhaldari) og seinni kona
hans, Katrín Elísabet Einarsdóttir. Ludvig reisti hús sitt 1880 og seldi
Indriða Einarssyni árið 1887.
Höfundur er þulur.