Morgunblaðið - 08.12.2002, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. DESEMBER 2002 21
ina inni í herbergi hjá henni.“
„Hvaða vitleysa er þetta, Kalli
minn? Ég er alveg sannfærð … við
skulum ekki halda þetta út af öndinni.
Við skulum halda áfram að trúa því
að dóttir okkar sé lifandi.“
Vonir Hjalta, unnusta Ingigerðar,
um að hann sæi kærustu sína aftur á
lífi voru farnar að dvína. Hann ótt-
aðist að hún fyndist jafnvel aldrei.
Hjalti var ekki ókunnugur dauðan-
um. Hann hafði verið sex ár við nám í
Chicago í Bandaríkjunum. Í ágúst
1943, þegar heimsstyrjöldin hafði
verið í algleymingi, fór hann með
skipi vestur um haf í skipalest. Þá
horfði hann nokkrum sinnum á sam-
ferðaskip skotin niður. Í eitt skiptið
sá hann kanadískan tundurspilli skot-
inn niður í um 200 metra fjarlægð –
herskipið varð logandi sprengivíti þar
sem tugir manna stukku í ískalt Atl-
antshafið – fyrir augum hans. Þá
hafði hann fundið sterkt til vanmáttar
síns og þess hve smár maðurinn er
gagnvart svo skelfilegum atburðum.
Dagfinnur Stefánsson var að vakna
í fleti sínu í frostköldu flaki Geysis.
Hann hafði nú sofið meira og minna í
tæpan hálfan annan sólarhring, að
undanskilinni stund þegar búið var
um sár hans daginn áður. Er hann
loks vaknaði fannst Einari félaga
hans hann minna helst á skógarbjörn
að vakna af dvala. En heldur var
hann ótótlegur, með blóðuga plástra
við munn og nef. Hægra augnalokið
var mjög sigið og mar við brotin kinn-
bein. Dagfinnur virtist þó vera að
jafna sig. Einar dáðist að æðruleysi
hans og karlmennsku.
Þegar Geysisfólkið leit út um
morguninn var skafrenningur. „Það
sama áfram,“ hugsaði Dagfinnur og
minntist þess er hann horfði út
skamma stund daginn áður. Ekkert
skyggni, engin von til að fá nokkra
hugmynd um hvar þau væru niður-
komin. Ekki var á það hættandi að
ganga af stað:
„ … Það var alveg sama í hvaða átt
maður rýndi – engin kennileiti var að
sjá. Hvergi dökkur díll svo orð væri á
gerandi. Nú sem áður fannst mér
eins og menn væru að koma til okkar
utan úr sortanum. Þetta voru tálsýn-
ir.“
Ákveðið var að reyna að nota dag-
inn til að útbúa hlífðarföt vegna vænt-
anlegrar brottferðar sem varla yrði
fyrr en daginn eftir, á sunnudag.
Þarna voru stórir strangar af prýði-
legu ullarefni. Eins konar sokkar
voru útbúnir, bundnir eða saumaðir,
vettlingar og renningar til að vefja
um fætur. Félagarnir höfðu fundið
nál og tvinna í einni ferðatöskunni
sem átti að fara vestur um haf. …
Hendur Ingigerðar voru bláar af
kulda þar sem hún sat við sauma.
Hundarnir geltu og spangóluðu. Þeir
voru orðnir mjög órólegir. Svangir.
Nánast það eina sem hundur hugsar í
stöðu sem þessari er að fá eitthvað að
éta og drekka. En slíkt var ekki á
boðstólum hér, nema kannski einhver
vökvi.
Nú var mikið farið að ræða um að
ef ekki tækist að finna út staðsetn-
ingu vélarinnar og fólkið neyddist til
að halda kyrru fyrir í henni – þá væri
rétt að aflífa hundana. Miklu nær
væri að gera slíkt en að láta þá drep-
ast þarna úr sulti. Hægt yrði að
geyma þá í hjarninu til matar. Þetta
yrði léleg fæða en matur engu að síð-
ur. Beðið var með að taka ákvörðun
að sinni.
Einar tók þátt í umræðunum um
örlög hundanna:
„Við vorum farin að gjóa augum á
hundana – ræða hvernig kjötið af
þeim væri á bragðið ef til þess kæmi.
Vissulega gaf þetta von til að halda
lífi lengur ef skyggnið yfir jöklinum
batnaði ekki.
Ég vissi að við urðum að vera undir
það búin að láta eins mikið á okkur
bera og mögulegt var. Í slíkum til-
fellum er ekkert betra en bensíneldur
því hann reykir rosalega – gerir
svarta bólstra. Mér fannst heldur
ekki ólíklegt að hann gæti jafnvel
stigið upp í gegnum ský ef svo bæri
undir. En bálið varð að loga eins lengi
og mögulegt var því ef flugvél kæmi
eða í henni heyrðist fyrir ofan var of
seint að fara að kynda þegar hún flygi
yfir. Bensín varð því að vera í fötunni
með loga í og við myndum svo skvetta
meiru á þegar heyrðist í vél – reyna
að mynda reykský. Ég ákvað að hafa
nú alltaf bensín í fötunni og fylgdist
vel með.“
…
Hvar sem fólk á Íslandi kom saman
var fyrsta umræðuefnið yfirleitt
Geysir: á götuhornum, í verslunum, á
vinnustöðum, heimilum og í skólum.
Á Hofteigi var Guðný Magnúsdóttir,
þriggja ára dóttir flugstjórans, úti að
leika sér. Agnete, móðir hennar, lá í
rúminu en nú var sú stutta að koma
inn. Hún átti erindi við mömmu:
„Dóttir mín gekk til mín þar sem
ég lá í rúminu. Hún horfði á mig og
sagði:
„Af hverju eru krakkarnir að segja
að pabbi sé dáinn?“
Börnin úti höfðu greinilega verið
að segja við Guðnýju litlu að pabbi
hennar væri dáinn. Ég var ekki búin
að afskrifa áhöfn Geysis – eða hafði
ekki haft kjark til að segja barninu
frá því sem var að gerast. Aldrei hafði
ég heyrt um að fólk lifði flugslys af.““
Ingigerður Karlsdóttir, 23 ára flug-
freyja, var nýkomin úr 14 klukku-
sunda flugi frá New York þegar hún
var beðin um að fljúga frá Reykjavík
til London og Lúxemborgar og heim
aftur, tæplega sólarhrings ferð. Hún
fékk að leggja sig í tvær klukkustund-
ir áður en hún lagði upp í hina ör-
lagaríku för.
Útkall – Geysir er horfinn eftir Óttar
Sveinsson kemur út hjá Stöng. Bókin er
222 síður að lengd.