Morgunblaðið - 21.03.2003, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. MARS 2003 37
Elskulegur eiginmaður minn og vinur, faðir
okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓNAS JÓNSSON,
Heiðarvegi 48,
Vestmannaeyjum,
verður jarðsunginn frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum laugardaginn 22. mars kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Krabbameinsfélag Íslands.
Indíana Björg Úlfarsdóttir,
Eygerður Anna Jónasdóttir, Þorsteinn Gísli Þorsteinsson,
Ingimar Jónasson, Fríða Sverrisdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Bróðir minn,
INGÓLFUR SIGURÐSSON,
Þingskálum,
verður jarðsettur frá Keldnakirkju á Rangárvöllum laugardaginn 22. mars
kl. 14.00.
Sólveig Sigurðardóttir.
Faðir minn,
GESTUR ÓLAFSSON
fyrrum kennari,
Víðilundi 24,
Akureyri,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Seli, Akureyri,
sunnudaginn 16. mars.
Útför hans fer fram frá Akureyrarkirkju mánu-
daginn 24. mars kl. 13.30.
Ragnheiður Gestsdóttir.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
ÓLI KRISTINN BJÖRNSSON,
Norðurvangi 9,
Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum við Hringbraut þriðju-
daginn 18. mars.
Jarþrúður Lilja Daníelsdóttir,
Daníel Þór Ólason, Þóra Tómasdóttir,
Björn Viðar Ólason, Hlynur Geir Ólason,
Hilda Björk Daníelsdóttir,
Sólveig Anna Daníelsdóttir,
Ásta Valgerður Björnsdóttir,
Erna Diljá Daníelsdóttir.
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÞORSTEINN ÞORSTEINSSON,
lést á heimili sínu í Hátúni 10 þann 16. mars.
Útför hans verður gerð frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 26. mars kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Sam-
hjálp.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristín Þorsteinsdóttir
Guðmundur Þorsteinsson,
tengdabörn og barnabörn.
Þökkum innilegar öllum vinum og ættingjum
stuðning og hlýhug vegna andláts og útfarar
elskulegrar dóttur okkar, systur og frænku,
JÓHÖNNU SIGRÚNAR
GUÐMUNDSDÓTTUR,
Viðarrima 42,
Reykjavík.
Kristín Ingólfsdóttir,
Guðmundur Garðarsson,
Garðar Lund, Marie Lund,
Guðbjörg Erlín Guðmundsdóttir, Helgi Þór Helgason,
Brynhildur Ósk Guðmundsdóttir, Kári Kolbeinsson
og systkinabörn.
Nýja Glæsibæ, sími 533 6129 • Smáratorgi, sími 544 4031
Hafnarfirði, sími 565 0480 • Reykjanesbæ, sími 421 1501
Heiðrum minningu látinna
Blómalagerinn • beint frá bóndanum
✝ Ellert Rögnvald-ur Emanúelsson
fæddist í Ólafsvík 27.
nóvember 1933.
Hann lést 9. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Ásta Krist-
jánsdóttir, f. 4.7.
1907, d. 29.5. 1979,
og Emanúel Guð-
mundsson, f. 16.7.
1911, d. 20.5. 2000.
Systkini Ellerts eru
Hjörtur Unnar, f. 1.7.
1936, d. 22.11. 1936,
Sunna, f. 29.12. 1942,
og Guðmundur
Hreinn, f. 10.8. 1946, d. 27.10.
1996.
Ellert giftist Lovísu Unu Pét-
ursdóttur frá Stóru-Hildisey, f.
27.8. 1933, d. 22.9.
1966. Börn þeirra
eru: Soffía, f. 29.10.
1960, maki Tómas
Tómasson, Emanúel,
f. 25.6. 1962, maki
Lísa Ellertsson, og
Hafsteinn, f. 8.7.
1964, d. 6.8. 1964.
Uppeldissonur Ell-
erts er Pétur Lúð-
víksson, f. 25.1. 1957,
maki Karin Uglenes.
Sambýliskona Ell-
erts síðustu 25 árin
var Guðlaug Berg-
mann, f. 17.10. 1932,
d. 20.6. 2002.
Útför Ellerts verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
Kæri bróðir. Leiðarstjarnan sem
hefur úr spuna síns ljóss ofið þann
veg sem þér var ætlaður, hefur nú
beint geisla sínum í annan ferðaveg,
þann sem augu vor fá ei lengur fylgt.
Vegskil verða þá óhjákvæmileg í ver-
öld sem nærist við tímans torráðnu
vé.
En minningin um það ljós sem þú
geislaðir frá þér inn í líf okkar sam-
ferðamanna þinna lýsir áfram í vit-
und vorri og nærir þá mennsku sem
ljósið færir sem birtu og yl.
Við upphaf ferðar þinnar var vega-
nestið ríkulegt og gott, en fljótlega
við mjög ungan aldur bættust hindr-
anir við sem næstum höfðu bundið
enda á ungt líf, heilahimnubólga og
lömunarveiki samtímis tóku sinn
skerf af veganesti þínu og brautina
sem framundan var varðst þú að tak-
ast á við sem næstum daufdumbur.
En þá komu í ljós þínir listrænu
hæfileikar bæði í sköpun og tjáningu
ásamt því að geta endalaust séð það
spaugilega í öllum hlutum og sjálfum
þér líka. Þessir þættir í fari þínu urðu
leiðandi þáttur í öllu þínu lífi upp frá
því og þín verður minnst fyrir.
Tjáskiptin lærðust smám saman
með tíð og tíma og þeirri agnarlitlu
heyrn sem eftir var og þar sem orð
skorti sá leiklistin um restina. Í sjáv-
arplássinu sem fóstraði okkur gekk
lífið við vinnu og leik og lífsbaráttan
síðan fyrir fullum seglum, en gaman
hefði verið að vita hvað hefði getað
orðið af meðfæddum hæfileikunum ef
skólaleiðin hefði staðið þér opin.
Þú laukst 69 árum við leik og starf
og hefðir orðið sjötugur seinna á
árinu.
Far þú héðan, Faxi!
Fyrir gluggann vaxi
hlynur dýrra drauma,
draumur undir hlyn.
Senn á sveinninn væni
svefninn fyrir vin.
Hestur úti í húmi!
Hérna er barn í rúmi
sveipað silki og ull.
Sæng með svanadúni,
sjálf er vaggan gull.
Stóri hvíti hestur,
háskans næturgestur!
Ber þig brott að skunda!
Bak við fjöll og dali
fagurtoppa og tryppi
tölta um heiðarmó.
Loks má ljúfur blunda.
Ljúfur hefur ró.
(Úr vögguþulu F.G. Lorca.)
Hafðu þökk fyrir þig og þína sam-
fylgd.
Sunna Emanúelsdóttir.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Ég þekki engan sem þessi orð eiga
betur við en hann Ella mág minn og
vin en hann verður til moldar borinn
frá Keflavíkurkirkju í dag.
Vinátta okkar, sem hófst fyrir
fjörutíu árum, er eitt af því besta sem
mér hefur hlotnast um ævina. Vinátta
sem var einlæg og sönn, við höfum
glaðst og grátið saman á þessum ár-
um. Sem betur fer höfum við oftar
glaðst saman, enda hafði Elli frábær-
an húmor og naut sín vel í góðra vina
hópi.
Einn af hans sérstöku hæfileikum
var hversu næmur hann var á fólk.
Það fylgdi því alltaf ákveðin eftir-
vænting að kynna fyrir Ella einhvern
sem skipti mann máli en hann var
fljótur að átta sig. Elli kom svo oft
auga á það sem aðrir ekki sáu, ekki
síst spaugilegu hliðarnar.
Ég held að okkur hafi aldrei sinn-
ast á þessum fjörutíu árum þó að hon-
um hafi stundum fundist ég biluð í
höfðinu ef við vorum ekki sammála
um einhverjar framkvæmdir sem ég
bað hann að hjálpa mér með en aldrei
neitaði Elli mér um aðstoð.
Í lífi Ella hafa skipst á skin og
skúrir eins og hjá okkur flestum.
Þegar ég fluttist til Ólafsvíkur var til-
veran honum erfið. Þá hafði Elli ný-
lega misst eiginkonu sína, Lovísu
Pétursdóttur, og eftir það varð hann
að láta börnin þeirra frá sér í fóstur
en Elli þraukaði. Löngu seinna eða
fyrir um það bil tuttugu og fimm ár-
um þegar hann hafði búið í Keflavík
um tíma hóf Elli sambúð með Guð-
laugu Bergmann. Það var honum og
þeim báðum mikið gæfuspor. Þau
áttu ótrúlega vel saman og gátu gert
saman ýmislegt sem þau hefðu ekki
getað hvort fyrir sig. Ég vildi að þau
hefðu fengið meiri tíma saman, en
öllu er afmörkuð stund, því ber að
þakka þessi tuttugu og fimm ár sem
þau fengu saman.
Eftir lát Gullu fyrir níu mánuðum
hefur Elli ekki verið nema hálfur
maður enda umskiptin meiri en við
gátum skilið.
Fyrstu viðbrögð mín þegar mér
var tilkynnt andlát hans voru reiði.
Við vorum að gera svo margt
skemmtilegt, aðstoða hann við kaup-
in á sinni eigin íbúð sem hann átti að
fá afhenta í þessari viku. Hann sem
hlakkaði svo til að opna sínar eigin
útidyr, við ætluðum að gera svo
margt...
Í þessu ferli við íbúðarkaupin höfð-
um við samskipti við margt gott fólk
og svona eftir á hef ég velt því fyrir
mér hvers vegna þetta var svona
gaman? Þar held ég að Elli hafi sjálf-
ur átt stóran þátt, einlægni hans og
gleði yfir því sem við vorum að gera
leiddi af sér jákvæðni. Þetta er í einu
skiptin sem mér hefur þótt gaman að
vera í opinberum stofnunum og bið-
röðum.
Ég held að mér sé að renna reiðin
yfir því að hann skyldi ekki fá að
njóta þess að koma sér fyrir í nýju
íbúðinni sinni, ég er að komast á þá
skoðun að Gulla hafi þurft á honum
að halda. Ef til vill við að opna þeirra
sameiginlegu útidyr eða sýna honum
englana...
Reiðin gagnast engum en svipleg
dauðsföll eins og þetta vekja mann til
umhugsunar um hverfulleika lífsins
og okkar eigin takmörkun.
Þá er gott að eiga minningar um
góðan mann sem gat sér góðan orðs-
tír sem deyr aldrei.
Stefáni Árna vini Ella færi ég mín-
ar bestu þakkir fyrir umhyggjuna og
alla hjálpina.
Elli minn! Síðasta kveðjan að sinni.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Valdimar Briem.)
Svava.
Ég man fyrsta skiptið þegar ég
kom til Íslands og hitti tengdaföður
minn í fyrsta skiptið. Frá fyrstu
stundu lét hann mér líða vel, hann
bauð mig hjartanlega velkomin á sitt
heimili og sýndi mér landið sitt sem
hann var mjög stoltur af. Ellert
tengdafaðir minn var mér mjög sér-
stakur og kom mér sífellt til að hlæja,
hann gaf mikið af sér og lét öllum líða
vel í kringum sig.
Þegar ég var ófrísk af mínu fyrsta
barni og komst að því að barnið var
drengur vildum við að hann yrði
nefndur eftir honum. Mér fannst
upphefð í því að sonur minn bæri
sama nafn og hann og var hann
skýrður Ellert Michael.
Fráfall Ellerts er okkur mikill
missir. Hann mun alltaf skipa sinn
sess í hjarta mínu.
Kveðja, þín tengdadóttir,
Elisa Victoria Mugford
Ellertsson.
Mig langar að rita nokkur kveðju-
orð til tengdaföður míns, Ellerts Em-
anúelssonar sem kvaddi þennan heim
þann 9. mars sl.
Það eru margar minningar sem
koma upp í hugann þegar ég hugsa til
Ella.
Hann var tíður gestur á okkar
heimili og var hann þá ekki síst að
heimsækja barnabörnin sín sem
hann unni mjög. Fékk hann þá ást
margendurgoldna í formi faðmlaga
og kossa, afi með skegg, var hann
jafnan nefndur meðal barnanna.
Þau voru ófá handtökin sem hann
átti hérna á bænum og var hann sí-
fellt að létta undir með dóttur sinni í
fjarveru minni á sjónum og þá sér-
staklega með málningarvinnu, jafnt
innan húss sem utan, og kann ég hon-
um ómældar þakkir fyrir.
Þegar ég minnist Ella kemur upp í
hugann sú sérstaka frásagnarlist sem
byggðist á einstökum leikrænum til-
burðum sem, vegna takmarkaðrar
heyrnar og málgetu, var hans aðal
tjáningarmáti, þær eru ógleymanleg-
ar stundirnar þegar hann komst á
flug í frásögnum af liðnum atburðum
í lífi sínu og var þar af nógu að taka.
Ekki minnist ég Ella án þess að
nefna sambýliskonu hans til margra
ára, Guðlaugar Bergmann, er lést nú
sl. sumar.
Ég kveð nú tengdaföður minn og
mun ég ætíð minnast hans með hlýju
og söknuði.
Tómas Tómasson, Auðsholti.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pétursson.)
Ásta.
ELLERT
RÖGNVALDUR
EMANÚELSSON