Morgunblaðið - 21.03.2003, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. MARS 2003 39
sem öldnum, og vissi ávallt hvað
við vorum að fást við hverju sinni.
Á heimili hennar hittust fjölskyldu-
meðlimirnir, oft og mikið. Í hádeg-
issnarli, í innliti tengdu sunnudags-
bíltúrnum eða í fínum veislum sem
amma hafði yndi af að skipuleggja.
Árlegt tilhlökkunarefni okkar allra
var Jólaboðið sem við munum
halda á lofti í minningu hennar.
Hún tók í virkan þátt í lífi okkar.
Samgladdist þegar vel gekk og
rétti hjálparhönd þegar gaf á bát-
inn. Hún var ráðagóð og jafningi
okkar í hvívetna. Við gátum talað
við hana um hvað sem var. Upp-
vaxtarár okkar bjuggum við úti á
landi. Þrátt fyrir fjarlægðirnar víl-
aði amma ekki fyrir sér að skella
sér austur með skömmum fyrir-
vara og sjá um heimilið ef á þurfti
að halda, til dæmis í veikindum
mömmu. Það væsti ekki um okkur í
umsjá ömmu og hún veitti okkur
ómetanlegan stuðning.
Ef við systkinin áttum erindi til
Reykjavíkur þá var það oftar en
ekki amma á Flókó sem hélt vernd-
arhendi yfir okkur, sá um skipulag-
ið og keyrði okkur hvert sem var á
hvaða tíma sem var. Amma lagði
ríka áherslu á að maður liti vel út,
burstaði skó og klæddi sig upp á
tyllidögum. Hún lánaði gjarnan fal-
lega kjóla úr skápnum sínum þegar
mikið lá við, en sjálf var hún afar
glæsileg kona og ávallt vel til höfð.
Amma var vel lesin og fylgdist vel
með. Hún studdi okkur á margan
hátt við nám okkar og sýndi því
einnig skilning að það drægist á
langinn. Þegar við bræðurnir hóf-
um nám í framhaldsskóla í Reykja-
vík bjuggu foreldrar okkar austur
á landi. Þessa vetur reyndist amma
á Flókó okkur ómetanleg. Oft og
iðulega borðuðum við hjá henni og
ræddum við hana um lífsins gang
og nauðsynjar. Enginn vafi er að
athvarfið hjá ömmu kom okkur í
gegnum fyrstu misserin fjarri for-
eldrahúsum.
Okkur leið alltaf ótrúlega vel í
návist ömmu. Sama hvort við vor-
um sjö ára börn, sautján ára
menntaskólanemar eða þrítug og
farin að búa. Þótt við söknum
ömmu er minningin ljúf um stoð og
styttu í lífi okkar allra sem áttum
hana að. Jafnframt erum við viss
um að amma hafi horft yfir lífs-
hlaup sitt með gleði og stolt í
hjarta.
Bernhard, Bogi Nils
og Anna María.
Glæsileg og fögur hefðardama
situr við gluggann. Hún gleðst yfir
öllu í umhverfinu og í hvert sinn er
hún sér kunnuglegt andlit lifnar yf-
ir henni, hún brosir sínu blíðasta
og veifar.
Við systkinin höfum verið mjög
lánsöm. Amma okkar bjó í sama
húsi og við nánast allt okkar líf.
Þvílík forréttindi að geta bankað
uppá hjá ömmu sinni nánast hve-
nær sem við vildum. Við vorum lán-
söm að hafa átt með henni ótal
skemmtilegar og fræðandi stundir.
Amma hlustaði þolinmóð á frásagn-
ir af daglegu lífi okkar og veitti
okkur heilræði og hvatningu. Sam-
vera á jólum og um áramót og aðr-
ar ógleymanlegar stundir sem við
áttum í návist yndislegrar konu
sem bjó yfir svo ómótstæðilegum
þokka, heiðarleika og einlægni.
Amma, eða amma niðri eins og
við kölluðum hana, ók um allan bæ
á bílnum sínum fram á níræðisald-
ur og vílaði ekki fyrir sér að end-
urtaka ökuprófið rúmlega sextug.
Hún var alla tíð mjög athafnasöm
og sem dæmi hafði hún mikla unun
af því að dunda sér í garðinum.
Hún var með græna fingur og naut
þess að hafa garðinn vel snyrtan.
Þegar að heilsan leyfði ekki lengur
garðyrkjustörfin var hún alltaf jafn
þakklát fyrir iðjusemi tengdadótt-
urinnar á efri hæðinni svo hún
mætti njóta þess að horfa á fallega
garðinn sinn.
Amma var ákaflega stolt kona og
það var henni mjög mikilvægt að
geta séð um sig sjálf og hún vildi
helst ekki þiggja aðstoð ef hún
mögulega gat. Að sama skapi var
hún sérstaklega hjálpsöm og gjaf-
mild og var ávallt boðin og búin að
rétta þeim hjálparhönd sem minna
mega sín.
Það var alltaf gaman að heim-
sækja ömmu. Sérstaklega var kátt
á hjalla þegar barnabarnabörnin
heimsóttu langömmu, sungu fyrir
hana, sögðu henni sögur úr leik-
skólanum og þáðu mola úr kass-
anum góða. Síðastliðið ár bjó amma
að Hjúkrunarheimilinu Sóltúni og
greinilegt var að þar leið henni vel.
Líkt og á Flókagötunni sat amma
við gluggann og fylgdist með öllu í
umhverfinu. Þegar gesti bar að
garði brosti hún blítt og veifaði að
drottningasið.
Bernhard Alfred,
Hrönn og Egill Örn.
Elskuleg amma Anna hefur nú
kvatt þennan heim. Amma var lífs-
glöð og jákvæð kona en er þó ef-
laust hvíldinni fegin enda hafði
heilsu hennar hrakað mjög síðustu
æviárin.
Við minnumst hennar þar sem
hún sat brosandi við stofugluggann
á Flókagötu og tók á móti okkur
opnum örmum. Hún sá ætíð til
þess að allir fengju eitthvað í
svanginn; rjúkandi pönnukökur eða
nammi úr kassanum góða.
Það var alltaf svo notalegt að
koma til ömmu, hún var svo hlý og
góð. Við minnumst þess hvað hún
var góð við okkur þegar mamma og
pabbi fóru í ferðalög og hvað það
var notalegt að sitja í borðkróknum
hjá henni.
Við biðjum góðan guð að blessa
minningu elsku ömmu.
Ásthildur, Erna og
Gunnar Örn.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímsson.)
Mig langar að minnast minnar
kæru móðursystur Önnu Petersen.
Langri og farsælli ævi er lokið.
Hvíldin kærkomin, ótal minningar
leita á hugann.
Margs er að minnast,
margt er þér að þakka …
Það voru miklir kærleikar með
foreldrum mínum og Önnu frænku.
Fyrir það allt sem hún var þeim og
okkur systkinunum vil ég þakka af
alhug.
Ég var ekki há í loftinu þegar ég
man að hún frænka mín úr Reykja-
vík var að koma í heimsókn í sveit-
ina. Það var okkur alltaf mikið til-
hlökkunarefni. Aldrei brást það að
eitthvað væri í farteskinu til að
gleðja okkur með. Einu sinni færði
hún okkur Lóu systur dásamlega
fallegt rósótt silkikjólefni sem
mamma töfraði úr þá fallegustu
pífukjóla sem mér fannst að væru
til. Það voru glaðar systur í fínu
kjólunum sínum. Svo var það ferm-
ingarárið mitt að ég fór að heiman
til að vinna fyrir mér. Ég var svo
lánsöm að lenda hjá Önnu frænku
og hennar góða manni Bernhard
Petersen. Þegar ég kom til þeirra
áttu þau þrjú indæl börn, þau
Benna, Elsu og Othar, seinna bætt-
ist svo Ævar minn í hópinn. Þá var
líka hjá þeim Efemía móðuramma
mín, sem þau önnuðust af miklum
kærleika mörg síðustu ár ævi
hennar. Lóa systir var búin að vera
þar í mörg ár og var allan tímann
sem ég var hjá þeim.
Á þessu góða og glaða menning-
arheimili vann ég næstu sex árin.
Þar leið mér vel, var alltaf sem ein
af fjölskyldunni. Anna mín, með
gleði og þökk minnist ég allra okk-
ar samverustunda. Þú kenndir mér
svo margt og gafst mér svo ómæld-
an kærleik og umhyggju, sem verið
hefur mér haldgott veganesti á lífs-
leiðinni.
Við hjónin sendum börnum þín-
um, tengdabörnum og fjölskyld-
unni allri okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Guð blessi ykkur
minninguna.
Svo kveð ég þig frænka mín góð,
með hjartans þökk fyrir allt og allt
sem þú varst mér. Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Sjáumst síðar.
Hólmfríður Pálsdóttir.
Í dag kveðjum við Önnu Peter-
sen. Anna er síðust til að kveðja
þessa veröld af því fólki sem við
systur, foreldrar og bróðir tengd-
umst hvað mestum böndum á
æskuárunum. Heiðurshjónin Anna
og Bernhard voru ekki einasta góð-
ir vinir fjölskyldunnar heldur einn-
ig velgjörðarmenn okkar allra.
Á kveðjustund reikar hugurinn
til æskuáranna hjá okkur systkin-
um. Koma þá upp í hugann æv-
intýralegar ferðir þeirra Önnu og
Bernhards til útlanda – ferðir sem
á þeirri tíð voru skoðaðar í öðru
ljósi en ferðalög nú á dögum. Þau
komu aldrei tómhent heim úr þess-
um ferðum. Við systur fengum
meðal annars fína kjóla sem var
ekki sjálfgefið á árunum eftir
seinna stríð. Og margt annað fal-
legt fengum við – hluti sem glöddu
okkur óendanlega.
Ekki má heldur gleyma gaml-
árskvöldunum sem við eyddum æv-
inlega í Skála. Pabbi skaut upp
skiparakettum við mikinn fögnuð
okkar allra – og hræðslu sumra.
Anna var ekki bara falleg kona,
hún var líka góð. Við systur kveðj-
um Önnu með virðingu í dag og
sendum afkomendum hennar okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Elín, Lára og
Hrafnhildur Hansdætur.
Þegar ég frétti, staddur erlendis,
að frú Anna Petersen væri látin
komu upp í hugann minn margar
góðar minningar um þessa elsku-
legu konu. Fyrst og fremst kemur
þakklæti upp í hugann, þakklæti
fyrir það að hafa fengið að kynnast
henni, fyrir það að hafa leyft okkur
bræðrum að gista hjá þeim hjónum
á því glæsilega menningarheimili
sem ríkti á Flókagötu 25 hér í
borg. Og fyrir það að hafa verið
eins konar mamma okkar þá tvo
vetur sem við bjuggum á Flókagöt-
unni. Þrátt fyrir hávaða eða annað
brölt, jafnvel seint um nætur, hjá
ungu námsmönnunum sem gistu í
risinu og oft tilefni áminningar, þá
var þessi virðulega og prúða kona
ávallt í fullu jafnvægi og sagði í
mesta lagi „er ekki allt í lagi, elsk-
urnar?“ Þessi framkoma einkenndi
frú Önnu alla tíð, virðuleg, einlæg
og blíð. Við bræðurnir bárum mikla
virðingu fyrir henni, þökkum allt
það góða sem hún kenndi okkur og
hefur margt af því verið okkar
veganesti æ síðan.
Með þessum fátæklegum orðum
kveðjum við frú Önnu Petersen
með þökk og hlýhug. Við vottum
fjölskyldum og öðrum aðstandend-
um dýpstu samúðar. Guð blessi
ykkur öll.
Thulin og
Þórhallur Johansen.
legur þessi langafi minn. Og senni-
lega var hann það líka. Hann var ein-
hvern veginn allur eins og
aristókrati, hvernig hann hreyfði sig
hægt og tignarlega, talaði af yfirveg-
un, en kunni líka að hlusta ef honum
fannst það eiga við. Andlit hans var
sérstakt, opið og geislaði af góð-
mennsku og greind. Hann var kank-
vís og mér finnst sem hann hafi alltaf
verið hálfbrosandi. Augun voru
tindrandi og björt.
Ekki má gleyma að minnast á hið
glæsilega bogadregna nef. Það hafa
örugglega margir kynbræður hans
afa öfundað hann af þessu virðulega
nefi.
Mér þykir vænt um og er stolt af
því að hafa átt svona góðan og glæsi-
legan mann fyrir langafa. Hann kall-
aði mig prinsessu og gaf mér stund-
um bláan ópal. Hafi hann kæra þökk
fyrir fallegar minningar.
Guð geymi afa Dósa.
María Heba Þorkelsdóttir.
Það eru til tvennskonar ljóð í
heimi hér, annarsvegar ljóð sem
menn yrkja, hins vegar menn sem
eru svo lyrískrar náttúru, að þeir eru
sjálfir ljóð. Þessi ljóðmenni, ef svo
má að orði komast, lifa gjarnan
nokkuð óreglulegu lífi og svolítið
eins og utan við heiminn. Þeim er
nefnilega harla erfitt að láta lesa sig
af hverjum sem er, enda viðkvæmir
rómantíkerar að eðlisfari. Og þótt
þeim sé tamt að halda sig í fjölmenni,
eru þeir einfarar. Þannig ljóð var
Dósóþeus Tímótheusson.
Dósi hélt sig jafnan utan við heim-
inn og heimurinn utan við hann. Um
þetta ríkti gagnkvæmt samkomulag,
enda voru þeir sáttir hvor í annars
garð. Svo vænt þótti Dósa um heim-
inn, að sagt er, að hann hafi eitt sinn
drukkið dögum saman, vegna þess,
að hann sá svo fallegt blóm í haga.
Þetta lyriskir geta þeir einir verið,
sem eru í eðli sínu ljóð. Og heiminum
þótti vænt um Dósa; á sinn hátt.
Og nú er að því komið, að kveðja
þennan öðling, sem forðum tíð
prýddi stundum götur borgarinnar
með Steini Steinarr og Jóni kadett
og ýmsum fleiri góðum mönnum,
sem þjóðin hafði meiri ástæðu til að
taka ofan fyrir, en þeir fyrir henni.
Pjetur Hafstein Lárusson.
Látinn er á háum aldri gamall
kunningi minn Dósóþeus Tímótheus-
son eða Dósi einsog hann nefndist
hversdagslega. Hann átti engan al-
nafna en bar stoltur sitt vestfirska
nafn sem kostaði hann eitt sinn
fangavist því lögreglumennirnir
trúðu honum ekki þegar hann sagði
til nafns og héldu að hann væri að
svara útúr. Dósi var hámenntaður al-
þýðumaður og svo vel að sér í sögu
og bókmenntum að fáir stóðu honum
á sporði þótt lærðir væru í skólum.
Hann var vinur og drykkjufélagi
skálda og listamanna og undi sér
hvergi betur en í þeirra félagsskap.
Hann orti sjálfur en birti lítið, var
fagurkeri og séntilmaður fram í fing-
urgóma jafnt fullur sem ófullur. Eitt
sinn sat ég á bekk í biðskýli Strætós
við Lækjartorg þegar Dósi kom inn,
settist hjá mér á bekkinn og fór að
tala um skáldskap. Í nesti hafði hann
sérkennilega bleikt vín í viskíflösku
og saup á. Skýlisvörðurinn kom og
bað Dósa fara út því öll drykkja væri
bönnuð í skýlinu. Dósi stóð upp,
hneigði sig fyrir verðinum og gekk
út. Fljótlega kom hann aftur og allt
fór á sömu leið. Þannig var Dósi, en
hann var enginn róni. Hann var
verkamaður sem vann fyrir sér með
erfiðisvinnu, lengi hjá Símanum við
skurðgröft víða um land. Þegar skipt
var úr stauralínum í jarðkapla. Mér
er hann kannski minnisstæðastur
þar sem hann stóð með beran hár-
lubbann á heitum sumardegi ofaní
skurði í túninu í Fagraskógi. Þeir
sögðu hjá Símanum að þótt hefði
sjálfsagt að Dósi fengi að grafa þann
skurð. Sjálfur sagði Dósi mér frá
heimsókn sinni til Davíðs skálds á
heimili hans á Akureyri. Davíð tók
honum einsog höfðingja og veitti vel.
Þeir ræddu skáldskap lengi dags, og
Dósi hélt mjög fram skáldskap fé-
laga síns Steins Steinarrs. Reyndi
hann mjög að fiska eftir áliti Davíðs
á Steini, en sá síðarnefndi hafði ým-
islegt látið flakka um skáldskap Dav-
íðs.
Ekkert fékk Dósi uppúr þjóð-
skáldinu annað en þetta; Steinn er
gott skáld, mjög gott skáld. Dósi leit-
aði einnig uppi önnur Akureyrar-
skáld, svo sem Guðmund Frímann,
Kristján frá Djúpalæk. Einar Krist-
jánsson og Rósberg Snædal en fátt
sagði hann sögulegt af þeim fundum.
Og nú er hann farinn þessi síungi
hámenntaði lífskúnstner sem aldrei
fór í skóla. Hann setti svip á um-
hverfi sitt en gerði ekki kröfu til þess
að fá að móta það. Við sem þekktum
hann munum sakna hans. Dósi giftist
ekki en eignaðist eina dóttur, gamla
skólasystur mína Rannveigu Ísfjörð.
Þangað sendi ég samúðarkveðjur.
Jón frá Pálmholti.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er sent
sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun
að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og
heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn einstakling
birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki vera
lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálksentimetrar).
Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er hægt að senda örstutta
kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að það sé gert með langri
grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför föður okkar, sonar og
bróður,
HANNESAR H. GARÐARSSONAR,
Gaukshólum 2,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir sendum við sr. Svavari
Stefánssyni, presti við Fella- og Hólakirkju.
Gunnar Örn Hannesson,
Garðar Sveinn Hannesson,
Edda Hrönn Hannesdóttir,
Garðar Sölvason, Edda Hrönn Hannesdóttir,
Guðbjörg María Garðarsdóttir,
Elín Inga Garðarsdóttir,
Ríkey Garðarsdóttir
og fjölskylda.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
samúð, hlýju og vinarhug við andlát og útför
okkar ástkæra eiginmanns, sonar, föður, fóstur-
föður, tengdaföður, afa og bróður,
EIRÍKS HREIÐARSSONAR
garðyrkjubónda,
Grísará,
Eyjafjarðarsveit.
Margrét Sigurðardóttir,
Ragnheiður María Pétursdóttir,
Sigríður Emilía Eiríksdóttir, Einar Þ. Einarsson,
Hreiðar Eiríksson, Hallfríður Böðvarsdóttir,
Sigurður Eiríksson, Hafdís Hrönn Pétursdóttir,
Snjólfur Eiríksson, Kristjana Helga Ólafsdóttir,
Aron Eiríksson,
Eiríkur Anton Eiríksson,
Helga Jóhannsdóttir,
barnabörn og systkini.