Heimilistíminn - 19.02.1976, Qupperneq 8

gan
FRÁSKILIN
ÞAU mættust istiganum og hún sneri sér
undan til að hann sæi ekki, að hún var
rauðeygð.
— Geturðu ekki komið upp einhvern
tima og spjallað við mig? spurði hann.
— Þakka þér fyrir, en ég held ekki,
svaraði hún og reyndi að vera kuldaleg.
Hann hló, öruggur með sjálfan sig og
hélt áfram niður stigann.
Hún vissi ekki annað um hann, en að
hann bjó á efstu hæðinni i nýinnréttaðri
vinnustofu sinni. Oft heyrðist tónlist að of-
an og hún hafði séð hann úr glugganum,
þegar hann kom og fór. Oft voru stúlkur
með honum — aldrei sú sama oft, að þvi
hún bezt gat séð. Liklega voru þetta fyrir-
sæturnar hans. Húsvörðurinn hafði sagt,
að hann væri listamaður.
Henni gramdist að hún skyldi þurfa að
hitta einhvern núna, einmitt, þegar það
sást, að hún hafði grátið. Þetta var allt
svo heimskulegt, en hún gat ekki gert að
þvi að hafa brugðizteins og hún gerði i há-
deginu.
Þau höfðu setið i mötuneytinu öll saman
og spjallað um eitt og annað eins og
venjulega. Skrifstofustjórinn hafði stritt
verkfræðingnum af þvi hann hafði svo
mikinn áhuga á kornungri, nýráðinni
stúlku á verksmiðjuskrifstofunni.
— Já, hvers vegna ekki? sagði verk-
fræðingurinn. — Stúlkan er aðlaðandi og
reglulega lagleg.
— Er það þá búið með fyrrverandi
einkaritarann? spurði skrifstofustjórinn.
— Auðvitað, svaraði hinn. — Hvers
vegna skyldi maður láta sér nægja frá-
skildar, þegar nóg er af lambakjöti á
markaðnum?
Það var þessi athugasemd, sem hafði
riðið baggamuninn. Allir höfðu litið á
önnu. Liklega veltu þau þvi fyrir sér,
hvernig hún, sem var nýskilin, brygðist
við. Vanvirðan leyndi sér ekki i athuga-
semdinni. Fráskilin kona var annars
flokks — minna virði.
Eftir á gerðihún sér grein fyrir, að við-
brögð hennarhöfðu veriðalltof áköf. Allir
höfðu horft hissa á hana, þegar hún þaut
frá borðinu. Hún vissi, að þögnin rétt á
eftir hlyti að hafa verið þrúgandi.
Meðan hún grét á snyrtingunni, heyrði
hún fótatak vinnufélaganna i ganginum.
En þau þögðu. Þarna stóð hún með bréf-
Anna var fráskilin.
Henni leið ágætlega
að öðru leyti en því,
að hún tortryggði
karlmenn, hvern
og einn...
handklæði við andlitið, full af andstæðum
tilfinningum — sjálfsmeðaumkun og upp-
reisnaranda.
Áeftir skammaðisthúnsinfyrir að hafa
ekki næga kimnigáfu til að taka svona
hugsunariausu fleipri, rétt eins og'það var
sagt.
Þegar hljótt var orðið á ganginum,
læddist hún fram i fatageysmluna, tók
kápuna sina á handlegginn ogfór út. Hana
langaði ekkert til að koma aftur.
Þegar hún stóð framan við spegilinn i
forstofunni heima hjá sér, kom hugrekkið
aftur. Hvers vegna að skammast sin fyrir
þessi viðbrögð? Það er mannieg skylda
min að mótmæla heimsku og fordómum.
Hún greip simann, hringdi á skrifstof-
uná og bað um að fá að tala við skrifstofu-
stjórann.
— Sæll, sagði hún ákveðin, þegar hann
svaraði. — Þetta er Anna Bergland. Ég
varð svolitið æst i hádeginu, eins og þú
sást og gat ekki hugsað mér að vinna
meira i dag. En ég kem eins og venjulega
á morgun.
— Allt i lagi, sagði hann og hún heyrði
að hann var svolitið vandræðalegur. — Ég
skil. Þú skalt ekki taka þetta alvarlega.
Sveini þótti leitt að hafa verið svona hugs-
unarlaus. Hann vissi satt að segja ekki, að
þú.... já, ég á við, hann sér eftir þessu....
— Já, já, sagði hún. — En nú veit hann
sem sagt, að ég er fráskiiin. Ég kem á
morgun.
Nei, hugsaði hún. Það væru sennilega
ekki margir, sem vissu, að hún var frá-
skilin. Það sést ekki utan á fólki. Maður
heldur áfram að kalla sig frú, tekur ekki
af sér hringinn, gengur ekki um og til-
kynnir, að lifið hafi gjörsamlega snuizt
við. Sennilega er maður með svolitinn
leikaraskap vegna þess að maður er hald-
inn sömu fordómunum og allir aðrir. Allt
er eins og það á að vera, þegar maður er
giftur og á mann. Það er eins konar sönn-
un þess að maður sé til einhvers nýt. Gildi
konunnar er ennþá reiknað i karlmanns-
gjaldeyri. Ungarstúlkur eru eftirsóttar af
þvi karlmenn vilja eignast þær. Giftar
konur eru metnar eftir manni sinum, en
fráskildar...
Anna fann að hugsanir hennar voru að
beinast á braut sem hún hafði ákveðið að
forðast. Þegar hún var komin yfir það
versta, skildist henni, að hún myndi ekki
græða neitt á þvi að berjast til að halda i
Eirik og þá hafði hún ákveðið að grafa sig
ekki niður.
Ég má ekki sökkva mér niður i sjálfs-
meðaumkun og biturleika, hafði hún
hugsað. Ég er 37 ára og lifið hefur ennþá
mikið að bjóða mér, ef ég spilli þvi ekki.
Ég verð að vera sterk, sterk, sterk!
Það er auðvelt að segja það — en erfitt
að framkvæma. Maður verður nefnilega
að eiga vini, til að geta leyft sér að vera
einn.
t fyrstu hafði hún hugsað sem svo: ég
hef þó drengina. Þeir verða bráðum stórir
og geta orðið vinir minir. Ef til vill yrði
það lika þannig i framtiðinni, en það var
ekki orðið enn.
Stundum hugsaði hún með sér, að skiln-
aðurinn hefði orðið ósköp þægilegur fyrir
Steina og Stebba. Eins og flestir tviburar
voru þeir ákaflega samrýmdir og þeir
höfðu þegar verið farnir að tala um að
flytja úr húsinu og leigja sér ibúð i borg-
inni.
— Þá spörum við timann, sem fer i' að
fara á milli, sagði Steini.
— Og peningana, sagði Stebbi.
Þannig varð það, þegar áfallið kom.
Húsið var eign Eiriks, en hann bauðst til
að selja það og láta hana hafa helming
andvirðisins.
— Þótt það sé á minu nafni, höfum við
unnið fyrir þvi bæði, sagði hann. — Ég er
ekki skepna, ég hef ekki hugsað mér að
svi'kja þig, þó ég yfirgefi þig.
Hann kunni að segja hlutina, hann Ei-
rikur. Að vissu leyti hafði hann lika á
réttuað standa —-hann var ekki skepna.
En sannleikurinn var ef til vill sá, að hann
hafði slæma samvizku og langaði til að
skjóta sér undan ábyrgðinni. Auk þess
hafði hann ekki hugrekki til að hefja nýtt
lif i húsi sem var svo fuilt af þvi gamla.
Svo sterkur var hann ekki.... og ef til vill
ekki heldur sú nýja.