Heimilistíminn - 19.02.1976, Page 10

legur i augunum. Liklega var hann undir
áhrifum.
— Ég vil helzt velja sjálf, sagði hún dá-
litið hvöss, — hverjum ég kynnist, meina
ég. Þú ert sjálfsagt ágætur, en ég má
ekki vera að neinu núna.
Hún reyndi að loka, en hann var með
fótinn á milli. Hjálp, hugsaði hún. Hann
ætlar að troðastinn. Hann veit liklega, að
ég er ein.
— Eg held, að þú sért ósköp einmana,
sagði hann.
— Viltu vera svo góður, að fjarlægja
fótinn, svo ég geti lokað! Röddin var is-
köld og hún vonaði að hann heyrði ekki að
það var meira af hræðslu en — raunveru-
legum kulda.
— Ó, fyrirgefðu, sagði hann og hló. —
Fæturnir á mér eru bara svo skelfing
stórir. Hann fjarlægðifótinn. — Éger ekki
drukkinn, sagði hann.
Hún roðnaði svolitið. Gat hún ekki
stjórnað hugsunum sinum meira en það,
að þær sáust utan á henni?
— Ég var að gráta, sagði hann.
Svo fór hann. Hún varð svo hissa, að
hún gleymdi að loka dyrunum. Undrandi
starði hún á eftir honum, þar sem hann
gekk upp stigann.
Eftir að hafa jafnað sig á þessu, reyndi
hún að finna skýringu. Kannski var hann
veikur? Eða geðbilaður? Venjulegur full-
orðinn maður kom ekki og hringdi næstu
dyrabjöllu til að tilkynna, að hann hefði
verið að gráta. Salla rólegur, rétt eins og
hann hefði verið að tala um veðrið.
En hún trúði ekki andartak að hann
væri veikur eða geðbilaður.
Auk þess, sagði hún við sjálfa sig — ef
það væri tilfellið, væri það skýring. En
það er ekki rétt að visa veikum manni á
dyr...þótt þessi þarna uppi sé áreiðan-
lega fullkomlega friskur.
Seinna um kvöldiðstóðhún sig að þvi að
vera aftur að hugsa um hann. Hún reyndi
að vera reið i hans garð, reyndi að koma
honum fyrir i þeirri heimsmynd, sem hún
var búin að tileinka sér. Hann vissi aö hún
var fráskilin og einmana — reiðubúin,
sem sé. Allir vita, hvernig fráskildar
konur hafa það. Þær eru lika mannlegar
og hafa engu að tapa. Þær verða að taka
það sem gefst til að komast hjá þvi að lifa
lifinu einar.... '
Þannig litu karlmenn á fráskildar kon-
ur. önnu fannst hún hafa fengið margar
sannanir þess. Sá sem hafði sýnt þetta
bezt, var einn af gömlum vinum Eiriks,
sem hafði komið til hennár strax eftir
skilnaðinn, En auðvitað leyndi hann til-
gangi sinum bak við vináttuna.
— Þú mátt ekki halda, að ég taki mál-
stað Eiriks, Anna. Þó við séum gamlir
vinir, finnst mér hann hafa komið illa
fram. En þú getur treyst mér, ég svik
ekki.
Satt að segja hafði hún trúað þvi. I
fyrstunni. Þaö hafði meira að segja verið
ósköp notalegt. Að hann hafði ekki aðeins
litið á hana sem fyrrverandi konu vinar
sins. En hvað var rangt við það? Hún var
10
þó kona og það var uppörvandi, að ein-
hver skyldi vilja fara með henni i leikhús,
bjóða henni út að borða og þess háttar.
Maður, sem var gamall vinur hennar.
En það var samt ekki allt eins og átti að
vera. Kvöld eitt, þegar þau höfðu farið i
bió, bauð hún honum meðinn uppá drykk.
Hún hafði aðeins hugsað sér að þau spjöll-
uðu svolitið saman, kannski um myndina.
En hann hafði annað i huga. Hann sagði
blátt áfram, að hann vildi fara i rúmið
með henni „núna, þegar Eiriki væri ekki
til að dreifa”. Hann hafði farið i fýlu, þeg-
ar hún neitaði, Hann taldi svolitið ævin-
týri bara betra, svo hún væri ekki ein-
mana og örvæntingarfull.
— En góði minn, hafði hiin sagt. — Mig
langar ekki i neitt ævintýri og ég örvænti
alls ekki. Auk þess ertu vist búinn að
gleyma, að þú ertekki fráskilinn. Hvernig
ætti ég að geta horft framan i konuna
þina?
— En þú getur farið i leikhús og bió og
borðað með mér, það er allt i lagi.
Hún minnti hann á að hann hafði jafnan
sagt að kona hans væri með ef hún gæti,
en þá hafði hann bara rokið út. Þetta var
vist það sama með manninn uppi á loft-
inu.
En næstu daga var hún alltaf að hugsa
um það sem hann hafði sagt. Að hann
hefði grátið. Það var venjulega ekki
þannig, sem ævintýrin byrjuðú. Þvi
meira, sem hún hugsaði um það, þvi
raunverulegra varð það. Hvaða tilfinn-
ingar vakti þaö með henni — móðurtil-
finningar?
Æ! Hvers vegna þurfti henni að detta
það i hug? Meðaumkun, kannski? For-
vitni? Já sennilega. Hún var forvitin.
Þess vegna var það að hún stóð við
dyrnar hjá honum og hringdi dyrabjöll-
unni kvöld eitt. Hún var búin að setja
saman ágæta ræðu, en þegar hann stóð
allt i einu þarna frammifyrir henni, rauk
ræðan út i veður og vind.
— En gaman! sagði hann. — Það ert
þú!
— Já, ég hafði litinn tima siðast. Ég á
við.... ég var vist dónaleg.
— Komdu inn, sagði hann. — Já, þú
varst svolitið snakill. Það var vist lika
barnalegt af mér að gera þetta. Fáðu þér
sæti. Viltu súkkulaði? Heitt súkkulaði
með rjóma?
Anna gat ekki annað en hlegið. — Já,
hvers vegna ekki, sagði hún. — Það
hljómar ósköp sakleysislega.
— En er þaö ekki, sagði hann. — Ég bý_
til súkkulaði á minn sérstaka hátt. Ég
hræri súkkulaðið og sukurinn út i sherrý i
staðinn fyrir mjólk og svo helli ég likjör
yfir rjómann. Þetta hljómar áreiðanlega
undarlega, en það er gott og alls ekki eins
sakleysislegt og ætla mæfti.
Hún var afvopnuö.
— Þú skalt hugsa málið, sagði hann. —
Ég ætla fram i eldhús og blanda eitrið á
meðan.
^Hún leit i kringum sig. Stórt herbergi,
hvitmálað. Tveir djúpir kvistir á öðrum
langveggnum. Blóðrautt gólfteppi, marg-
ir lágirstólar, kringlótt borð með ávaxta-
fati. Ekki svo mikið sem ein mynd á vegg.
Dyrnar á öðrum endaveggnum voru
opnar og hún heyrði skrölt i leirtaui. Þar
var þá eldhúsið, Dyr á hinum veggnum
voru lokaðar. Hvað var það? Svefnher-
bergi? Vinnustofan?
Hún gekk þangað og opnaði. Fyrst kom
hún inn i þröngan gang með þremur hurð-
um. Hún reyndi þá fyrstu. Baðherbergið.
Næsta? Nei, hún hafði ekkert að gera i
svefnherbergið.
Hún opnaði þriðju dyrnar varlega og
leit undrandi inn i griðarstórt herbergi.
Þar voru málverkin, þvi hún fann terpen-
tinuiykt.
Augu hennar staðnæmdúst við stóra
mynd, sem halláðist upp að skrifborðinu.
Hún var af konu. Nakinni konu. En mynd-
in var útkröfsuð og að hluta þurrkuð út.
Ónýt.
Anna skammaðist sin. Henni fannst
eins og hún hefði gægzt inn i forboðinn
heim. Hann hefði liklega boðið henni ef
hann vildi að hún sæi þetta. Hún lokaði
dyrunum og gekk fram aftur.
— Fannstu snyrtinguna? sagði hann og
setti bakka á borðið. — Ég er ekki góður
gestgjafi,en hér er að minnsta kosti þetta
fræga súkkulaði og rúnnstykki. Þú borðar
þau, er það ekki?
Þegar Anna leit á klukkuna, varð hún
hissa. Það voru nær þrjár klukkustundir,
siðan hún kom. Hún hafði ekki tekið eftir
hvað timanum leið. Þau höfðu talað um
allt milli himins og jarðar — rétt eins og
þau væru gamalkunnug.
En þau höfðu ekki minnzt á hvers vegna
hann hafði grátið forðum, eða eyðilögðu
konumyndina i vinnustofunni.
— Nú þarf ég að fara, sagði Anna. —
Það er vinnudagur á morgun lika. En
þetta er fyrsta kvöldið i langan tima, sem
ég... hún hló.... — sem mér hefur liðið
vel.
— Finnst þér það skrýtið? spurði hann.
— Ja, ég veit ekki, en ég hef vist verið
svolitið hrædd — við þig — og alla karl-
menn. Þrátt fyrir allt þetta tal um jafn-
rétti, er erfitt að vera íráskilin kona. Ég
varð satt að segja skelfingu lostin þarna
um kvöldið, þega þú komst.
— En þú komst i kvöld, alveg af
frjálsum vilja.
— Já, ég var forvitin. Það sem þú sagð-
ir —-aðþú hefðirgrátiþ. Éggat ekki annaö
en hugsað um það.
Hann kinkaði kolli. — En ég hafði verið
að gráta, sagöi hann. — Ekki beint af
sorg, heldureins konar örvængingarfullri
reiði. Mér datt bara i hug að hringja hjá
þér. Þú hefur ekki verið eins köld og vél-
ræn og allir aðrir, þegar ég hef mætt þér i
stiganum. Augun I þér eru lifandi. Þú
hafðir sjálf veriö að gráta þennán dag,
svo mér datt i hug, að þú skildir mig
kannski...
— Svo þú sást það?
Hann kinkaöi kolli. Hún hikaði andar-
tak, áður en hún spurði: — Málverkið