Heimilistíminn - 19.02.1976, Síða 41

TVEIR vinir
Ég gieymi aldrei desembernóttinni löngu,
Þe^ar örlögin aðskildu mig og húsbónda minn,
Klodómir. Að visu hefur mér tekizt að finna
hamingjuna siðan, en ég þarf ekki annað en að
sjá götuljós speglast i polli eða finna lyktina af
^nni til að minnast aftur kulda og sorgar þess-
arar nætur.
Við Klódómir sváfum undir Pont-Neuf, sem
brú i Paris, Signufljót silaðist þunglega
afram og í næturþögninni heyrðum við óhreint
'vatnið skvettast upp á brúarstöplana. Við
heyrðum lika Ratpolla gamla hrjóta. Hann
var óskaplega stór og það var villidýralykt af
honum. Ég þoldi hann ekki. En nú svaf hann
fast og gamlir pokar sem hann hafði hnuplað
hér 0g þar á flakki sinu um Paris, héldu á
honum hita.
Við Klódómir höfðUm ekki annað til að
hreiða ofan á okkur en gamlan hermanna-
frakka, sem var svo upplitaður og götóttur, að
®nginn gæti séð hvaða herdeild hann hefði ein-
hvern tima tilheyrt. Kuldinn átti greiða leið inn
um götin og læsti þúsund, hvössum klóm sinum
a*ls staðar i mig. Ég þrýsti mér eins vel og ég
Sat upp að húsbónda minum, en jafnvel hann
shalf svo, að ég varð að skjálfa lika.
Við höfðum ekki fengið annað að borða þann
uaginn en brauðskorpu, sem við skiptum á
mi}li okkar og var nú orðin endurminning ein.
^lódómir hafðiékki fóðrað mig vel undanfarið.
Ég var alltaf svangur og þegar ég velti mér á
JÖrðinni til að klóra mér i flóabitunum, meiddi
®g mig, af þvi að ég var svo horaður.
Ég ætla samt að flýta mér að taka það fram,
ah þetta var ekki Klódómir að kenna.
~~ Aumingja Diógenes, sagði hann víð mig.
Sjáðu til, ég verð fluttur á sjúkrahúsið og þeri
senda þig þangað sem allir flækingshundar
lenda að lokum.
Ég starði á hann. — Flækingshundar?
— Já, gamli vinur, svona er lifið nú einu
sinni. Svo klappaði hann mér á hausinn og
bætti við: — En ég ætla að þrauka eins lengi og
ég get og það getur svo sem verið, að þetta lag-
ist.
Lengi trúði ég þvi. Suma dagana, þegar
veðrið var skárra en venjulega, var eins og
húsbóndi minn hresstist. Þá mátti sjá okkur
við kvikmyndahúsin og leikhúsin og þá staði,
sem fólk skemmtir sér i Paris. Það er mikið af
slikum stöðum. Klódómir hafði sérstakan hátt
á þvi að ávarpa fólk:
— Góðan daginn, herra liðþjálfi. Þér eigið
vist ekki eitthvað aflögu handa fyrrverandi
hermanni? Stundum var það skipstjóri eða
liðsforingi.
Þegar hann sá hóp af fólki, dæmdi hann það
úr fjarlægð eftir fasinu, fötunum, bilunum eða
kannski bara eftir þvi hvernig það hló eða var
alvarlegt. _
— Hann þarna kalla ég hershöfingja. Það er
um að gera að gripa til þess sem dugar! Svo
rétti hann hægri höndina upp að imyndaðri
hermannahúfu og rétti úr sér.
— Góðan daginn, herra hershöfðingi. Þér
eigið vist ekki eitthvað..
Við Klódómir skemmtum okkur vel við
þennan leik. Ég lá i baktöskunni hans og trýnið
stóð upp úr. Hann sýndi mér peningana i lófa
sinum. Fyrir kom, að þar var meira að segja
seðill. Þá var haldin mikil matarveizla með
spægipylsu, osti, nýju brauði, sardinum i oliu
og löngum rauðvinssopum, sem ég vildi að visu
ekki, en hann elskaði. Stöku sinnum rakst hann