Heimilistíminn - 19.02.1976, Page 17

Lifði af 45 mín-
útur í leðjunni
Björgunarsveitin vann af ofurkappi við
að ná uppbil, sem tæpri klukkustund áður
hafði farið út af veginum og lá nú á botni
^júprar leirtjarnar. í bilnum var ung
kona, föst eins og i gildru.
Þegar björgunarsveitarmenn höfðu
^fágið bilinn upp úr leðjunni, sáu þeir sér
undrunar að hönd var stúngið út um
°pnar dyr bilsins.
— Hún er lifandi! hrópaði einn mann-
anna. Og Marcia Blust, sem var 19 ára,
hafði raunar sloppið lifandi frá þessu og
var það vegna þess að loftbóla hafði setzt
UPP undir þakið i bílnum.
— Ég veit ekki hvers vegna ég dó ekki,
sagði Marcia seinna við blaðamann. —
AHt, benti til þess að billin yrði likkista
min, en einhverra hluta vegna hélt guð li'fi
i mér.
McKeeverlögregluþjónn, sem stjðrnaði
hjörgunaraðgerðunum, sagði: — Það er
hraftaverk, aðhún skuli vera lifandi, blátt
hfram kraftaverk. Hún var i bilnum i að
■ninnsta kosti 45 minútur, liklega lengur.
En guðhélt verndarhendi sinni yfir henni
Þntta kvöld.
Það var um klukkan 21,30 þann 28.
^gúst sl., sem Marcia lenti i þessari mar-
tröð. Hún var rétt búin að kaupa bilinn og
bróðir hennar Donnie, 23 ára, ók honum.
Þau óku eftir vegi sem liggur um 40 km
suðaustan við Kewanee (i
Bandarikjunum), þegar billinn rann
skyndilega út af veginum, snerist i hálf-
hring og lenti i leirtjörninni. Marcia
hastaðist yfir i aftursætið.
— Það næsta sem ég maner að ég sat i
vatni og reyndi að finna Donnie, sagði hún
°g það var skelfing i augum hennar, við
eudurminninguna. — Fyrst svaraði hann
ekki, en svo kom hann til meðvitundar og
talaði við mig. Vatnið var kalt og óhreint.
Égréttifram höndina og við snertumst.
Svo sagði Donnie: — Mér þykir vænt um
Þ'g systa. Ég sagði það sama og svo var
hann allt i einu horfinn.
Einhvemveginn hafði Donnie tekizt að
homast út um bilglugga, klóraði sig gegn
Uru hnédjúpa leiðjuna og upp Ur tjörninni.
Alveg útkeyrður og með taugalost hljóp
hann nær hálfan kilómetra að næsta
bóndabæ, þar sem hann lét hringja eftir
hjálp.
Stundarfjórðungi siðar kom lögreglan,
McKeever, á staðinn. Hann reyndi að
braga sökkvandi bilinn upp með bil sin-
Um, en reipið slitnaði. Þá kom slökkviliðs-
bill og með aðstoð hans tókst að rétta hinn
við, þannig að hann stóð á hjólunum.
Marcia vissi ekki, að hjálpin var komin.
Einu sinni heyrði hún að visu raddir, en
hún hélt að það væru bara vegfarendur.
Hún vissi bara að hún var þarna ein og
föst.
— Ég varð að halda mér fast I eitthvað,
til að halda höfðinu upp Ur vatninu. En
fóturinn á mér var klemmdur, annars
hefði ég getað kqmizt út um gluggann. Ég
reyndi þrisvar, en það gekk ekki. Þá gafst
ég upp, þvi alltaf var erfiðara að finna
loftbóluna aftur og ef ég tyndi henni, var
úti um mig.
• Loftrýmið var aðeins 3-4 þumlungar og
ég varð að halla höfðinu aftur, svo nefið
visaði beint upp, til að geta andað. Ég
hugsaði með me'r, að ef ég yrði grafkyrr,
þar til sólin kæmi upp, tækist mér ef til
vill að komast út.
Hún man ekki eftir björguninni. —
Þegar billinn kom upp úr tjörninni,
bókstaflega flaut Marcia Ut um dyrnar
bilstjóramegin, segir McKeever. Fyrst
kom handleggur og siðan hún öll, þakin
leðju og oliu.
— Ég man að ég áminnti sjálfa mig um
að biða eftir sólinni, segir Marcia og það
næsta sem ég man var skært ljós, sem
skein framan I mig. Ég hélt að það væri
sólin, en það var ljósið í sjúkrabilnum, ég
var á leið á sjúkrahúsið.
Marcia Blust og bróðir heunar Donnie
17