Heimilistíminn - 19.02.1976, Síða 27

hann situr hérna fyrir framan
mig ljóslifandi.
— Kallarþú mig bezta hljóð-
feraleikara i heimi? sagði
Attii hlægjandi og dró fram
Nautuna. — Ég leik bara lög,
sem pabbi hefur kennt mér og
hautan er bara skorin úr tré
héðan úr skóginum.
— Ég vil fá þig og engan
^nnan til að leika i brúðkaup-
m», sagði dvergurinn. — Það
er að segja, ef þú þorir þá til
dverganna? Ef þú gerir það,
lofa ég þér gulli og grænum
skógum, þegar þú kemur aftur
fram i dagsljósið.
Árni hugsaði sig um, en
komst svo að raun um, að
hann hafði engu að tapa. Gull
°g grænir skógar voru nefni-
*ega ekki daglegt brauð i litla
húsinu heima. Ef dvergurinn
stæði við loforðið, kæmi Árni
kannske heim til sin með
meira en hann gæti borið. Já,
þvi meira, sem hann hugsaði
um þetta, þeim mun meira
langaði hann til að spreyta sig
sem hljóðfæraleikari i brúð-
kaupi dvergastúlkunnar
fögru.
— Jæja, jæja, sagði Árni. —
Það verður að vera eins og þú
vilt.
Gamli, lotni dvergurinn sló
á lærið og hló af kátinu. En svo
sagði hann: — Sjáðu nú til.
Fyrst verð ég að binda fyrir
augun á þér, svoþú sjáir ekki,
hvert ég fer með þig. Svo verð
ég að snúa þér i þrettán hringi
hérna, ef þú skyldir samt
halda áttunum. Og svo gerði
hann það.
Árni fékk bindi fyrir augun
og dvergurinn sneri honum i
þrettán hringi. Loks varð hann
svo ringlaður, að hann gat
varla staðið á fótunum. Þá tók
dvergurinn i handlegg honum
og leiddi hann af stað.
Þegar bindið var fjarlægt,
stóð hann i miklum sal inni í
fjallinu. Skrautklæddir dverg-
ar streymdu að úr öllum átt-
um. í miðjum salnum var
dúkað borð með veizlumat og
við enda þess sat brúðurin,
eins fögur og dvergastúlka
getur verið. En brúðgumann
sá hann ekki, hvernig sem
hann litaðist um eftir honum.
Fyrst settist hann til borðs
með dvergunum og snæddi
veizlumatinn. Hann notaði
augun eftir mætti, þvi það er
ekki á hverjum degi, sem litill
drengur úr mannheimum er
boðinn i veizlu i dvergariki.
Hvert sem litið var, glóði
allt af gulli og dýrum steinum
og gestirnir voru skreyttir
pelli og purpura. Hér voru svo
mikil auðævi á einum og sama
staðnum að Árni varð að klipa
i handlegginn á sér til að full-
vissa sig um, að þetta væri
ekki allt draumur. En hann sá
enn hvergi brúðgumann.
Eftir snæðinginn kom gamli
dvergurinn til hans og hvislaði
i eyra honum: — Nú skaltu
leika á flautuna. Það er bara
beðið eftir bezta hljóðfæra-
leikara heimsins.
Árni stóð upp af stólnum og
að litla, kringlótta pallinum,
sem útbúinn hafði verið handa
honum. Hann tók fram flaut-
una og lék allt sem hann
kunni. Tónarnir blönduðust
fótataki gesta i veizluskapi og
úr varð hin fjörugasta dans-
tónlist. En hvernig sem Árni
sneri sér, gat hann ekki komið
auga á brúðgumann.
Loks varð hann að hvíla sig
og þá notaði hann tækifærið til
að spyrja gamla dverginn,
kunningja sinn, hvar brúð-
guminn eiginlega væri.
27