Heimilistíminn - 19.02.1976, Qupperneq 28
Sá gamli brosti Ibygginn og
svaraði: — Þá sé ég engin
önnur ráð en að þú eigir brúð-
ina og verðir hérna hjá okkur
alla ævina. Það er ekki á
hverjum degi, að við hittum
svo góðan flautuleikara, svo
það er bezt að biðja þig bara
strax...
— Nei! Nei! hrópaði Árni.
Hann vildi ekki vera hjá
dvergunum fyrir nokkurn
mun og fá aldrei aftur að sjá
alla, sem honum þótti svo
vænt um i litla húsinu heima.
Hann stökk á fætur og hélt
flautunni yfir höfði sér. Siðan
lék hann lagið, sem afi hafði
kennt honum sumarið áður.
Lagið, sem fólkið i byggðinni
hafði notað til að reka dverg-
ana burt og halda öllu illu burt
frá dalnum.
Skyndilega kvað við þytur
mikill i lofti eins og komið
væri hvassviðri. Árni fann,
hvernig hann þeyttist út úr
salnum, snerist ogfauk, þar til
hann lenti loks heill á húfi á
sléttunni grænu, þar sem hann
hafði hitt gamla dverginn um
morguninn. En hann var ekki
lengur einn.
Hann hélt i hönd lítillar
stúlku, einmitt þeirrar sömu
og setið hafði brúðgumalaus I
sal dverganna. En nú sá hann
aðþetta var Beta, litla stúlkan
á næsta bæ, sem villzt hafði i
skóginum i vetur, þegar snjór
var yfir öllu. Siðan hafði eng-
inn séð hana og foreldrarnir
syrgðu hana og töldu vist, að
hún hefði orðið villidýrum að
bráð.
Það má nærri geta, að kátt
varð i byggðinni, þegar Árni
kom heim með Betu við hönd
sér.
En þann dag i dag er þessi
saga sögð þar um slóðir, sag-
an um litla drenginn, sem lék
svo vel á flautuna sina.
Vitanlega voru Árni og Beta
28
vinir alveg þangaðtil þau urðu
stór og giftu sig. í veizlunni
voru gestirnir sérstaklega
hrifnir af einu lagi og báðu
brúðgumann að leika það aft-
ur og aftur. Lagið, sem rak
dvergana heim og hélt öllu
óhreinu fjarri byggðinni.
En siðan þann dag, sem
Árni settist á trjástúfinn og lék
á flautuna sina, hefur enginn
þarna i byggðinni séð svo mik-
ið sem skuggann af einum ein-
asta dvergi.