Heimilistíminn - 19.02.1976, Page 35

.
jy1111- Augun voru blá og dreymandi. —
^v°na þykir mér vænt um hann, sagði
nún.
~ Gaman fyrir þig, sagði Jón aðeins og
v>rtist ekki hið minnsta feiminn.
Sally kom með okkur inn, rétt eins og
hún væri ein af fjölskyldunni, og við
nrukkum te í litla, heimilislega eldhúsinu.
var að vona, að Rikki, eldri bróðir
óns væri ástæðan fyrir veru Sallýar
Parna, en svo kom i ljós, að hann átti
v>nstúlku i næsta þorpi. Þau ætluðu að
g'fta sig um jólin.
" Ég kem hingað til að hjálpa til, sagði
ha*lý, sem sennilega hefur fundið, að ég
Var forvitin. Ég vona bara, að hún hafi
ekki gert sér grein fyrir að ég var lika af-
rýðisöm — ég vissi nefnilega mætavel að
8 var alls ekki i sama flokki og Sallý,
avað útlitið varðaði.
" Og ef Sallý getur ekki komið, kemur
"°nna bara, skaut móðir Jóns inn i meðan
ún hellti i bollana okkar aftur.
~~ Eða Anna eða Eva, bætti Jón við.
Þetta eru allt saman beztu stelpur.
Rikki hló. — Jón og stúlkurnar hans.
a& úir og grúir af þeim.
~~ °g við erum allar ástfangnar af hon-
Un>, hver einasta, sagði Sallý og setti stút
a múnninn. — En það er ómögulegt að fá
ar>n til að bita á.
Augu Jóns mættu minum. Hann brosti
ug mér hlýnaði allri um hjartaræturnar.
n ég var ekki lengi i Paradis, fremur en
nynsystir min.
Ekki voru margir dagar liðnir, áður en
8 hafði hitt Jonnu, önnu og Evu. Þær
Voru allar jafn hrifnar af Jóni. Hann virt-
lsf ekki hafa hið minnsta á móti þvi, að
Vera svona vinsæll.
Eg hafði hann aldrei út af fyrir mig.
htaf var að minnsta kosti ein'þeirra i
núvist okkar og móður hans virtist lika
þetta vel.
~ Við erum eins og ein stór fjölskylda
rna i þorpinu, sagði hún ánægð.
~~ Jú, ég þykist hafa komizt að þvi,
Svaraði ég stuttlega.
Jön haltraði nú staflaus um og við fór-
úm venjulega út að ganga á kvöldin og
entum þá yfirleitt á krá, sem hér „Villi-
undin”. gg held, að allir úr þorpinu hafi
°>nið þar saman og alltaf var Jón mið-
epillinn. Það lá við að mér syði, þegar ég
^úgsaði til þess að við höfðum ætlað að
°>a þessa einu viku til að kynnast betur.
10 gátum varla skiþzt á orði undir f jögur
8u og i þau fáu skipti, sem Jón kyssti
>8, hugsaði ég ekki um annað en hvort
'nhver kæmi.
Svo var það loks á laugardagskvöldið,
,a8>nn áður en ég færi, að við urðum ein.
°n vinkonurnar hans og ég höfðum
ukkið te saman áður en við fórum á
ana, en þegar við komum heim, var
, °*an tóm, aldrei þessu vant. Móðir Jóns
farið snemma að hátta og Rikki var
n> kominn heim ennþá.
~~ Aha! sagf)i John. — Loksins erum við
ln- Við skulum hella upp á kaffi, Kata og
a*a það notalegt.
Ég var i fúlu skapi. öll dvöl min hafði
verið ein vonbrigði — það þýddi ekkert að
bera á móti þvi. En ég hellti á könnuna,
meðan Jón lét fara vel um sig i sófanum.
— Komdu hérna elskan. Hann rétti
fram handleggina. — Það er dásamlegt að
hafa þig út af fyrir sig.
Ég hélt á fullum kaffibolla i hvorri
hendi og sagði næstum hranalega: —
Varaðu þig! Viltu að ég helli kaffi á gólf-
teppið?
Hann greip bollana og setti þá á borðið.
— Hvað er að Kata?
— Hvað heldurðu? hvæsti ég. Nú tókst
mér ekki að stilla mig lengur. — Ég hef
verið hérna i viku og á hverjum degi og
hverju kvöldi hafa þessar vinkonur þinar
hangið yfir þér eins og ástsjúkar skóla-
stelpur.
— Hvers vegna ekki? Nú var ég búin að
koma honum i vont skap lika. — Þær eru
hérna til að hjálpa til, ekki satt? Mamma
getur ekki bæði afgreitt bensin og hugsað
um gest. Hana langaði svo til að þér liði
vel hérna...
— Það er allt i lagi með hana. Ég var
svo reið, að ég lét allt fjúka. — En þessar
vinkonur þinar... þær hanga hérna eins og
þær eigi þig.
— Þær hafa alltaf verið heimagangar
hérna og við höfum verið saman siðan i
barnaskóla. Hvers vegna skyldu þær fara
úr þorpinu bara vegna þess að þú ert i
heimsókn? Það ert þú sem ég ætla að
kvænast. Ég hef aldrei beðið neina þeirra
þess. Hann tók um axlirnar á mér og
hristi mig. — Skilurðu það ekki? Vertu nú
skynsöm.
Hann horfði fast á mig og það var ekki
gott að vita, hverju ég hefði svarað, ef
ekki hefði verið bankgð á hurðina. Sallý
stakk höfðinu inn.
— Fyrirgefðu, ef ég trufla. Jón, en þú
gleymdir þessu á kránni. Hún rétti honum
brúnt seðlaveski. — Ó, kaffi! Get ég
fengið bolla lika?
— Alveg sjálfsagt. Taktu minn, sagði
ég með iskulda i röddinni. — Ég er farin
að hátta. An þess að lita á þau, hraðaði ég
mér út úr stofunni með gremju — og reiði-
tárin streymandi niður vangana.
Daginn eftir gerðum við Jón okkar
bezta til að forðast hvert annað. Ég átti
að fara i vinnu klukkan sex um kvöldið og
Rikki hafði boðizt til að aka mér. Mér
fannst timinn sniglast af stað, en loks stóð
ég úti fyrir dyrum og þakkaði fyrir mig.
Ég fann að hún gerði sér grein fyrir að
eitthvað hafði orðið að milli okkar Jóns,
en hún var varfærin og sagði ekkert.
— Hvar er Jón? Rikki leit út um glugg-
ann. — Æ, hann er að afgreiða litla bilinn,
sem kom áðan. Hann opnaði gluggann. —
Hæ, Jón hrópaði hann óþolinmóður. — Við
Kata erum að fara.
— Vertu ekki að trufla hann, sagði ég.
Ég var skelfilega feimin og sjóðheitt i
andlitinu. — Hann kærir sig ekkert um
það.
Rikki sneri sér við og leit spyrjandi á
mig. — Nú, er það þannig? Leitt. Hann
lyfti töskunni minni. — Ef þú ert tilbúin,
förum við strax. Ég vil helzt ekki reka á
eftir þér, en ég á stefnumót annars staðar
klukkan sex.
Þar með fór ég, án þess að fá svo mikið
sem augnatillit frá Jóni.
Mér tókst ekki að gleyma honum, gat
ekki sofið, gat ekki brosað. Sjúklingarnir,
sem höfðu stritt mér á honum, voru sem
betur fór útskrifaðir. Hinar hjúkrunar-
konurnar skildu ósjálfrátt að eitthvað
hafði slezt upp á vinskapinn, en þær voru
vænar og stilltu sig um að spyrja, hvernig
ég hefði haft það.
Fyrsta fridaginn minn fór ég heim til
foreldra minna. Ég reyndi að hressa mig
við. Hvað i ósköpunum hafði eiginlega
orðið af kímnigáfunni minni? hugsaði ég.
Ég hlaut að vera nógu fullorðin til að geta
notið lifsins án Jóns. Ég hafði að minnsta
kosti verið ánægð áður en ég hitti hann.
Mamma fann fljótlega, að eitthvað var
að og rétt áður en ég átti að fara aftur,
kom hún til min og spurði varlega: —
Hvað er að, vina min? Er það eitthvað út
af herramanni?
— Ó, mamma! Ég brast i grát. — Ég
veit ekki, hvort það var hans sök eða min,
en....og svo kom öll sagan eins og foss.
Hún sat bara og hlustaði þangað til ég
var búin. Þá sagði hún i vorkunnartón: —
Veslings Katie, þú ert liklega alvarlega
ástfangin i þetta sinn. En ef þú elskar
hann og hann elskar þig, þá giftist þið. Svo
einfalt er það.
— Það er ekki svo einfalt, tautaði ég
döpur. — Ég er afbrýðisöm. Það er það,
sem skapar vandræðin.
Afbrýðisemi er hættuleg. Hún getur
eyðilagt lif þitt, ef þú lofar henni að her-
taka þig, sagði mamma alvarlega. —
Mundu, að hann hefur beðið þin og það ert
þú, sem hann vill eignast heimili og börn
með og það skiptir öllu máli. Auk þess
værilitiðgamanaðeiga mann, sem öllum
kon um fyndist hundleiðinlegur, bætti hún
við og brosti.
I fyrsta sinn i marga daga tókst mér að
brosa lika. — Kannski ég ætti að spyrja
þessar stúlkur, hvort þær vildu vera
brúðarmeyjar, sagði ég þurrlega.
Mamma hló. — Þannig á að taka þvi.
Kata, lofaðu mér einu. Taktu sjálfa þig
ekki allt of alvarlega.
Hún horfði hugsandi á mig. — Ef þú ert
viss um að Jón elski þig, þá skaltu fara til
hans. Stingdu stoltinu i vasann og talaðu
út viðhann. Honum liður áreiðanlega ekki
betur en þér núna.
Eg leit þakklát á hana. Ef til vill var það
ekki of seint.
t næstu viku sat ég aftur i strætisvagn-
inum. Ég var búin að ákveða að koma
honum á óvart — viðbrögð hans myndu
segja mér ýmislegt. Bara að hann hefði
ekki þegar valið eina af hinum.
Mér leið illa af taugaæsingi, þegar ég
steig út úr bilnum. Gæti ég sannfært Jón
um að ég elskaði hann og treysti honum?
Ég hrökk við, þegar bill ók framhjá á
35