Heimilistíminn - 19.02.1976, Qupperneq 42

á nizkt fólk, sem lét eins og það sæi ekki útrétta
hönd hans.
— Er það nú. Hann litur ekki einu sinni við
atvinnulausum fátæklingi. Ekki eyrir! En sá
einh jóningur!
Klódómir leitaði sér ekkii að vinnu. Ég
held, að ég skrökvi engu, þegar ég segi, að
hann hafi forðazt hana. — Ég hef ekki tima til
að vinna, sagði hann. — Ég hef of mikið að
gera.
Þannig höfðum við farið um Montmartre á
hverju kvöldi i hálfan mánuð. Með olnbogana á
girðingunni umhverfis Sacer-Cæur-torgið, það-
an sem sést yfir alla Parisarborg, beið hann
eftir draumunum, eftir þeim, sem elskuðu
Paris um nætur og þeim, sem elskuðu hverjir
aðra og komu tii að dást að ljósum borgarinnar
i myrkrinu.
— Er þetta ekki fallegt, dömur minar og
herrar? sagði þá Klódómir í sannfæringartón.
Siðan bætti hann við eins og atvinnuleiðsögu-
maður: — Þarna sjáið þið Sigurbogann og
þarna er Notre-Dame-kirkjan og svolitið
lengra til vinstri..
Stundum greip einhver fram i fyrir honum:
— Ég veit, það, ég veit það, takk fyrir.
— Ég heyri, að ég er að tala við kunnuga,
sagði Klódómir þá og lagaði á sér óhreina
flókahattinn. — Þér eigið vist ekki eyri handa
fátækum atvinnuleysingja?
Fólk rótaði i vösunum.
— Kærar þakkir, dömur minir og herrar,
sagði Klódómir. — Sjáumst aftur. Seinna sagði
hann mér, að hann gerði það með vilja að fara
svolitið í taugarnar á fólkinu, svo það gæfi hon-
um aura til að losna við hann. Það væri það
sem máli skipti.
Þannig var húsbóndi minn, hann Klódómir,
flakkari að atvinnu. Ég elskaði hann ofur heitt.
En þó vorum við ekki skapaðir hvor fyrir
annan, að minnsta kosti leit ekki út fyrir það.
— Þú, vinurinn minn litli. Þú ert finn
hundur. Hvernig ég veit það? Það leynir sér
ekki. Þú ert fingerður og grannur, þú ert dá-
samlegur. Svo var það hálsbandið þitt. Þegar
ég fann þig, sazt þú grátandi á götuhorni. —
Jæja, sagði ég við sjálfan mig. — Þarna situr
þá auðmannahundur. Ég tók þig upp. Þú
skalfst og ýlfraðir aumlega. Þá hafðirðu ekki
flær. Þú varst rétt eins og silki. Það er rétta
orðið. Þú varst með ilmvatn og kembdur og allt
það. Þá leit ég á hálsbandið þitt og hugsaði
með mér: Klódómir, þú fengir kannski einhver
fundarlaun, ef þú skilaðir þessum hvutta heim
42
til sin. Ég er viss um, að þetta er einn þeirra
hunda, sem fá verðlaun á hundasýningum.
Móðir hans situr áreiðanlega og grætur úr sér
augun yfir honum. Á hálsbandinu stóð aðeins
eitt orð: Diógenes. Þetta er einkennilegt nafn.
Ég vissi ekki hvað það þýddi. En það var
ekkert heimilisfang. Gott, sagði ég við sjálfan
mig. Þá er ekki um annað að ræða, en fara með ►
hann i flækingshundageymsluna. Ja, hvað
hefðir þú gert i minum sporum? Ég tók þig
undir handlegginn og þú horfðir upp til mín
með stórum augum, sem sögðu: Það geturðu
ekki gert mér, Klódómir? — Þegar ég hef sagt
það, þá geri ég það, sagði ég og arkaði af stað.
Sátt að segja geng ég aldrei hratt, það er óholt.
En ég vissi bara ekki hvar flækingshunda-
geymslan var. Þess vegna var það liklega, sem
við komumst aldrei þangað. Ég hef reyndar
aldrei haft ástæðu til að harma það. Það er
bara eitt: Þú þolir ekki Ratapolla, litli
snobbarinn þinn. Hvers vegna ekki? Geturðu
sagt mér það?
Nei, það gat ég ekki, þó það lægi eiginlega í
augum uppi. Það var nefnilega alveg sama
lyktin af Ratapolla og manninum, sem hafði
týnt mér viljandi. Ég man ekki lengur eftir
þeim manni. Ég sá bara fínu legghlifarnar !
hans fyrir mér. Þær voru fyrir ofan stóra, fína
skó, sem spörkuðu stundum i siðuna á mér,
þegar ég var ekki nógu fljótur ,,að ljúka mér
af” að hans áliti. Ég býst við að þetta hafi verið
bilstjórinn á heimilinu og það var hans verk að
viðra mig fjórum sinnum á dag. Það likaði
honum ekki. En það var ekki mér að kenna.
Hann hefði hvorki átt að sparka i mig né láta
mig týnast. Það var villidýralykt af Ratapolla,
alveg eins og þessum manni og hana þoldi ég
ekki.
Til að vera alveg viss um, að enginn gæti
fundið mig aftur, tók Klódómór af mér háls
bandið.
— Það væri hægt að þekkja þig á þvi, sagði
hann — og gera þig að þræli aftur. En ég vil, að
þú sért frjáls, frjáls eins og ég.
Þegar hann sagði þetta, varð ég hreykinn,
þvi hann barði sér á brjóst, svo að tómir brús-
ar, pottar og annað, sem hann hélt á, slóst
saman með mikum hávaða.
Við vorum frjálsir. Paris var okkar, Hversu
margar götur gengum við ekki um og bók-
staflega gleyptum búðargluggana, þegar við
áttum ekkert? Ilversu marga kilómetra ókum
við ekki með neðanjarðarlestunum til að ylja
Framhald