Morgunblaðið - 03.12.2004, Qupperneq 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. DESEMBER 2004 39
MINNINGAR
✝ Helga Þórðar-dóttir fæddist að
Bjarnanesi í A.-
Skaftafellssýslu 18.
nóvember 1917. Á
fjórða ári fluttist hún
að Sauðanesi í N.-
Þingeyjarsýslu. Hún
lést í Landspítalan-
um við Hringbraut
25. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru sr.
Þórður Oddgeirsson,
prestur og prófastur
í Sauðanesi, f. í
Miklaholti í Mikla-
holtshreppi 1. september 1883, d.
3. ágúst 1966 og Þóra Ragnheiður
Þórðardóttir húsfreyja, f. í
Reykjavík 29. janúar 1882, d. 19.
júní 1950. Systkini Helgu eru: Odd-
geir Theodór, f. 30.11. 1911, d.
18.10. 1978; Hanna Andrea, f.
24.12. 1912; Haukur, f. 4.5. 1914, d.
29.6. 1966; Anton Emil, f. 5.11.
1915, d. 16.1. 1997; Anna, f. 3.12.
1919, d. 23.04. 2000; Þórður Guð-
Guðný Björg, f. 29.5. 1979. 3) Þóra
Ragnheiður, f. 14.2. 1951, börn
hennar eru: a) Sunna Jóhannsdótt-
ir, f. 15.2. 1974, dætur hennar eru
Embla Mjöll og Sól fæddar 10.11.
1995, b) Úlfar Örn Mogel, f. 28.5.
1977. 4) Ágúst Kristinn, f. 22.12.
1956, í sambúð með Hildigunni
Guðmundsdóttur, f. 23.4 1967, son-
ur þeirra a) Aron Kristinn, f. 7.10.
2001, dóttir Ágústar, b) Eva Mjöll,
f. 16.11. 1983, dætur Hildigunnar,
eru c) Hulda Mýrdal Gunnarsdótt-
ir, f. 8.2. 1989 og d) Dagmar Mýr-
dal Gunnarsdóttir, f. 28.6. 1990. 5)
Þórunn Gyða, f. 29.8. 1959, gift
Stefáni S. Stefánssyni, f. 14.07.
1956. Börn þeirra eru: a) Signý, f.
27.6. 1983, b) Stefán Björn, f.
25.10. 1987 og c) Bjarki, f. 12.9.
1990. Helga ólst upp í Sauðanesi en
fluttist til Reykjavíkur rúmlega
tvítug. Starfaði hún í vefnaðar-
vöruverslun Marteins Einarssonar
auk þess sem hún stundaði píanó-
nám við Tónlistarskóla Reykjavík-
ur en tónlist átti alla tíð ríkan þátt í
huga hennar. Eftir að börnin uxu
úr grasi starfaði Helga við fram-
reiðslustörf, lengst af í eldhúsi
Hrafnistu í Reykjavík.
Útför Helgu verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
mundur, f. 6.4. 1921,
d. 12.12. 2003 og
Gyða, f. 10.7. 1924.
Helga giftist 20.
september 1947, Birni
Pálssyni aðalbókara,
f. í Kaupmannahöfn
20. maí 1923, d. 21.
maí 2003. Foreldrar
Björns voru hjónin
Páll Jónsson vélstjóri,
f. í Hafnarfirði 18.
september 1895, d. 16.
janúar 1945 og Gróa
Ágústa Guðmunds-
dóttir, f. á Kirkjubóli í
Dýrafirði 24. ágúst
1891, d. 23. maí 1984. Börn þeirra
Helgu og Björns eru: 1) Bolli, f. 9.
2. 1948, kvæntur Constanze
Björnsson, f. 30.11. 1949, búsettur
í Þýskalandi. 2) Björn Vignir, f.
24.09. 1949 kvæntur Guðrúnu
Nikulásdóttur, f, 28.11. 1954. Börn
þeirra eru: a) Birgir Örn, f. 9.8.
1976, í sambúð með Helgu Ásgeirs-
dóttur, f. 18.8. 1979, sonur þeirra
er Gunnar Björn, f. 30.9. 1998, b)
Elsku mamma.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þín
Ragnheiður.
Nú þegar aðventan byrjar og jólin
nálgast þá kveð ég elskulega móður
mína. Það er sárt að hún sé farin frá
okkur, það gerðist svo snöggt og fyr-
irvaralaust. Einungis nokkrum
klukkutímum áður sátum við systk-
inin á löngum fundi með læknunum
hennar. Engan grunaði og engin vís-
bending gaf okkur þá til kynna að
nokkrum klukkutímum seinna yrði
hún dáin.
Það er erfitt og þungt að kveðja
svo ljúfa og góða móður sem hún var.
Minningarnar eru svo margar og
hlýjar. Hún var alla tíð einstök móð-
ir, vinnusöm og ástrík. Ég dáist að
dugnaði hennar þegar hún hafði fullt
hús barna og sólarhringurinn dugði
vart til þess að sinna þeim. Ég man
svo vel þegar hún stóð í eldhúsinu í
Hlunnavoginum, steikti kleinurnar
sínar góðu og lagaði kæfu í risastór-
um potti. Hún var alltaf að og þegar
mest mæddi á í lífi hennar þá var hún
sterkust. Hlýjar eru minningar mín-
ar þegar ég var í sveit á sumrin á
Langanesi á hennar æskuslóðum
þegar hún sendi mér pakka í póst-
inum, pakka fullan af ávöxtum,
súkkulaði og öðru góðgæti, pakka
sem var fullur af ást hennar og hlýju.
Ég er ríkur að hafa notið hennar,
hún kenndi mér flest það sem ég
kann, sérstaklega fannst mér gaman
að elda með henni í eldhúsinu sem
við gerðum svo oft saman.
Mamma sýndi mikinn styrk og
dugnað þegar faðir minn Björn átti
við sín veikindi að stríða í tvö og hálft
ár kringum 1960. Þá stóð hún ein
með barnahópinn sinn í Hlunnavog-
inum og gerði allt sem hún gat til
þess að okkur liði vel. Mig langar að
þakka ættingjum hennar, vinum
hennar og pabba og öllum þeim sem
hjálpuðu til og studdu hana og
pabba. Hjálp þeirra og hugur var
mömmu og okkur öllum ómetanleg-
ur. Aron Kristinn hafði alltaf svo
gaman af að heimsækja hana og
hann hugsar svo hlýtt til hennar, hún
er hjá englunum og er glöð þar með
afa.
Ég er svo sáttur í hjartanu mínu
að ég hafði tækifæri til að vera hjá
henni síðustu stundirnar og að ég
fékk að halda í höndina hennar.
Ég bið Guð að blessa minningu
hennar, ást hennar og hlýja lifir með
mér.
Ágúst Kr.
Elskuleg tengdamóðir mín, Helga
Þórðardóttir, hefur nú kvatt okkur.
Ekki verður oftar sest við eldhús-
borðið í Aðallandinu og rætt um lífs-
ins gagn og nauðsynjar. Það var mér
strax ljóst er ég kom fyrst inn á
heimili þeirra hjóna, Helgu og
Björns, að þar var ég velkomin og
ætíð var Helga tilbúin að leiðbeina
mér eftir föngum við matargerð,
bakstur og hin ýmsu störf er tengd-
ust heimilinu. Helga var afar mynd-
arleg við eldhússtörfin og lék mat-
argerð og bakstur í höndum hennar
alla tíð. Mér er það mjög minnis-
stætt þegar von var á tengdaforeldr-
unum í kvöldkaffi er við hjónin vor-
um nýfarin að búa. Baka átti
pönnukökur en eitthvað lék það ekki
í höndunum á mér. Þegar gestina
bar að garði voru engar pönnukökur
tilbúnar, unga tengdadóttirin frekar
leið yfir ósköpunum og tengda-
mömmu tilkynnt að ef borða ætti
pönnukökur það kvöldið yrði hún að
taka til sinna ráða. Fylgdist ég með
af athygli er pönnukökurnar stöfluð-
ust upp á diskinum ein af annarri og
viti menn, frá þeim tíma var það leik-
ur einn að baka pönnukökur.
Tónlist var henni afar hugleikin og
lék hún á píanó og gítar og söng afar
vel. Ósjaldan kom það fyrir að hún
spilaði fyrir okkur á píanóið og ekki
er langt síðan hún spilaði fyrir okkur
hér á heimili okkar. Fyrsta árið sem
dóttir okkar lærði á píanó æfði hún
sig hjá ömmu sinni þar sem ekki var
til hljóðfæri á okkar heimili. Það var
henni afar ljúft að fá hana til sín og
naut Helga þess að fylgast með
hennar tónlistarnámi.
Kirkjan var henni hugleikin, hún
var alin upp á prestsheimili en faðir
hennar var prestur. Helga starfaði í
fjölda ára í Kvenfélagi Langholts-
kirkju eða allt þar til hún fluttist úr
sókninni fyrir um tíu árum. Helga
hafði gaman af því að ferðast bæði
innanlands og utan, síðast fór hún og
dvaldi hjá Bolla syni sínum, sem bú-
settur er í Þýskalandi, fyrir rúmu
ári. Helga naut þess að vera með
börnum sínum og fjölskyldum þeirra
og ekki síður eftir að hún missti
mann sinn í maí 2003. Afskaplega
var hún alltaf þakklát þegar við sótt-
um hana í mat, kaffi eða einhverjar
útréttingar. Ég kveð tengdamóður
mína með þakklæti í huga. Minning-
in lifir að eilífu.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guðrún Nikulásdóttir.
Það eru að koma jól. Jólin eru allt-
af notaleg og okkur líður vel í faðmi
fjölskyldunnar. Við finnum gleði í
hjörtum okkur og við gefum hvert
öðru gjafir. Nú koma jól og það vant-
ar Helgu í hópinn og mér finnst það
sárt.
Ég á eftir að sakna Helgu mikið.
Þótt ég hafi ekki þekkt Helgu í mörg
ár þá sá ég strax er ég kynntist henni
að hún var góð kona, kona sem var
hlý og tilfinningarík, yndisleg og
ávallt vildi vel.
Ég vildi að við hefðum fengið að
hafa hana lengur þannig að litli
prinsinn minn, Aron Kristinn, hefði
fengið að njóta hennar samvista
lengur en ég veit að hún vakir yfir
honum og passar hann.
Aroni fannst mjög gaman að kíkja
í Aðallandið til Helgu ömmu sinnar
og hann var alltaf mjög ánægður
þegar Helga amma dró upp kökur og
kræsingar. Ég hugsa til síðasta að-
fangadagskvölds með mikilli hlýju
en þá var Helga hér hjá okkur og
virkilega geislaði og brosti breitt og
naut sín í alla staði. Þetta kvöld er
dýrmæt minning en minningarnar
um Helgu eiga eftir að ylja mér um
hjartaræturnar um ókomna framtíð.
Ég bið guð af að gefa krökkunum
þínum styrk Helga mín og ég veit að
þú hefur nú hitt manninn þinn, hann
Björn, sem dó á síðasta ári. Aron
Kristinn orðaði þetta svo fallega: Nú
er Helga amma komin til afa Björns
og englarnir uppi í himninum eru að
passa þau bæði.
Ég kveð þig Helga með orðunum
úr spámanninum: skoðaðu hug þinn
vel, þegar þú ert glaður, og þú munt
sjá að aðeins það, sem valdið hefur
hryggð þinn, gerir þig glaðan. Þegar
þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aft-
ur huga þinn og þú munt sjá, að þú
grætur vegna þess, sem var gleði
þín.
Guð geymi þig.
Þín
Hildigunnur.
Amma Helga hefur kvatt okkur,
nýlega orðin 87 ára gömul. Þegar við
hugsum til baka kemur fyrst upp í
huga okkar umhyggjusemi og vænt-
umþykja í garð okkar systkinanna.
Amma var fyrst og fremst húsmóðir,
fram í fingurgóma, sem dekraði við
sitt heimafólk.
Þegar gest bar að garði fann hún
til smekklega skreytt smurbrauð og
bakkelsi, því enginn skyldi fara
svangur út úr hennar húsi. Okkur
eru sérstaklega minnisstæð ýmis
gömul húsráð sem hún notaði úr sín-
um uppvexti. Þegar við urðum veik
gaf hún okkur flóaða mjólk og setti
klút um hálsinn. Það hafði mamma
hennar gert og því skyldi það ekki
duga nú á dögum?
Árangurinn lét ekki á sér standa,
kvefaða barnið sofnaði vært. Ráð-
semi og trú fyrri kynslóða birtist í svo
mörgu sem hún sagði og gerði. Samt
var amma ætíð ung í anda og í hennar
huga var aldur annað en það sem
tímatalið sagði til um. Þessi rós hug-
ans fylgdi henni fram undir það síð-
asta, en frá því í vor átti hún við van-
heilsu að stríða.
Elsku amma hafðu hjartans þökk
fyrir allt.
Signý, Stefán Björn og Bjarki.
Elsku amma.
Komið er að kveðjustund. Minn-
ingarnar eru ótal margar, bæði úr
Hlunnavoginum og Aðallandinu. Við
systkinin lékum okkur mikið í stóra
garðinum í Hlunnavoginum og það
var alltaf mikið líf og fjör. Alltaf voru
full borð af kræsingum þegar komið
var í heimsókn, heimabakaðar kökur
og smurt brauð. Þegar ég sótti þig á
Landakot fyrir um mánuði síðan og
var að læra fyrir próf hjá þér í Aðal-
landinu sást þú til þess að ég fengi nú
örugglega nóg að borða og drekka.
Við ræddum um væntanlega ferð
mína til Englands um jólin og út-
skriftarferðina til Taílands sem þér
þótti afar spennandi og hvattirðu mig
til að nota tækifærið og ferðast á
meðan ég hefði heilsu til. Þú sagðir
mér frá ferðalögum sem þið afi fóruð
í en þau voru ófá. Þegar afi dó kom
vel í ljós hve sterk þú varst, það vant-
ar mikið þegar sá sem maður hefur
deilt lífinu með er horfinn á braut. Nú
eruð þið saman á ný.
Við kistu þína kveðjumst við í dag,
í kirkju hljómar ómþýtt sorgarlag.
Þú leggur upp í langa gönguför,
þín leið er greið að drottins fótaskör.
Við höfum ótal margt að þakka þér,
þakklátt auga minninganna sér
myndir koma minn á hugarskjá,
já, margt er gott sem hugarfylgsnið á.
Við lofgjörð syngjum lausnaranum þeim,
sem leiðir okkur rétta götu heim.
Drottinn minn um blessun þína bið,
og börn þín öðlast ró og frið.
(Hörður Zóphaníasson.)
Ég kveð ömmu með söknuði og
þakklæti fyrir allt.
Guðný Björg Björnsdóttir.
HELGA
ÞÓRÐARDÓTTIR