Morgunblaðið - 03.12.2004, Page 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. DESEMBER 2004 45
MINNINGAR
oki sjúkdómsins. Í baráttunni sem
hún átti komu mörg tímabil vona með
nýjum lyfjum og meðferðum, vonir
sem síðan brugðust. Þá byrði, sem
það eitt hefur lagt á hana, bar hún af
einstöku andlegu þreki og aldrei vott-
aði fyrir sjálfsmeðaumkvun. Þvert á
móti vildi hún frekar huga að og ræða
um aðra og velferð þeirra. Eiginmað-
urinn og börnin voru hennar auður og
styrkur sem og tengslin við móður og
systkini.
Við Kristín vottum þeim einlæga
samúð og þökkum fyrir að hafa fengið
að kynnast Guðlaugu. Þótt hún sé
horfin frá okkur hér mun minningin
um hana lifa.
Gunnar Finnsson.
Látin er kær skólasystir og vin-
kona Guðlaug Sveinsdóttir eftir erfið
veikindi.
Þegar horft er til baka hafa 30 ár
flogið hjá á örskotsstundu. Haustið
1974 hittumst við í fyrsta sinni tíu
stelpur sín úr hverri áttinni sem átt-
um það sameiginlegt að hafa brenn-
andi áhuga á handavinnu. Handa-
vinnudeild KHÍ var nánast okkar
annað heimili næstu þrjú árin. Þrátt
fyrir mikla tímasókn gat Guðlaug
unnið fulla vinnu með námi sem flug-
freyja. Ein og ein prufa saumuð er-
lendis eða viðað að sér efni í skemmti-
legar og frumlegar hugmyndir sem
Guðlaug átti nóg af. Þegar námi lauk
var ákveðið að halda hópinn og kom
Guðlaug með þá hugmynd að banna
handavinnu í saumaklúbbnum.
Handavinnukennarar í saumaklúbbi
þar sem handavinna er bönnuð,
hvernig átti það að geta gengið? Þótt
ótrúlegt sé hefur þetta bann aðeins
tvívegis verið brotið á 27 árum.
Seinna skiptið var fyrir rúmum mán-
uði. Það var eins og að fara þrjátíu ár
aftur í tímann þegar við stóðum nán-
ast á haus ofan í pokum og kössum
fullum af garni og veltum því fyrir
okkur hvað væri nú hægt að gera úr
þessu eða hinu. Allar gátu eins og
venjulega fundið eitthvað við sitt hæfi
þótt hugmyndirnar væru ólíkar. Þessi
síðasta samverustund okkar allra
með Guðlaugu þar sem hún lék á als
oddi eins og ekkert gæti bugað hana
verður geymd í minningunni sem dýr-
mætur fjársjóður. Guðlaug hafði ein-
stakt lag á að sjá spaugilegu hliðarnar
á hlutunum hvort sem hún átti sjálf
hlut að máli eða aðrir. Þær voru ófáar
sögurnar sem hún sagði og fengu
okkur til að veltast um af hlátri. Hver
man ekki þegar hún lýsti því fyrir
okkur þegar flugfreyjurnar þurftu að
kenna pílagrímunum að nota salerni
flugvélanna. Það er gott að geyma
góðar minningar um horfna vinkonu
sem alltaf gat vakið hlátur með góðri
sögu eða smitað okkur með dillandi
hlátri.
Við sendum hlýjar samúðarkveðjur
til Benna, Svenna, Hauks, Maríu og
annarra aðstandenda Guðlaugar.
Megi góður guð geyma ykkur og
styrkja á þessum erfiðu tímum.
Skólasystur úr Kennaraháskóla
Íslands.
Þegar ég var stelpa náði veröldin
frá Fossvoginum niður í Breiðagerði
og svo að Réttarholti. Ég átti heima í
Fossvoginum og gekk í barnaskóla í
Breiðagerði og svo fór ég í Réttó.
Seinna árið mitt í Réttó tók veröldin á
sig stærri og nýja mynd því að við
fluttum úr Fossvoginum upp í Stóra-
gerði. Næst fór ég í Verzló. Það er svo
sem ekkert merkilegt við það og
margir krakkar fóru sömu braut. En
fyrir mig var það merkilegt, því í
fyrsta bekk í Verzló kynntist ég Guð-
laugu. Við tókum sama strætó í skól-
ann, leið 3 Háaleiti – Miðbær. Mig
minnir að ég hafi tekið eftir henni
fyrst á stoppistöð, en fljótlega vorum
við farnar að tala saman. Ég held að
Gulla hafi verið pínulítið feimin. En
það hvarf fljótt og við gengum saman
Þingholtin og upp á Grundarstíg. Vin-
kona mín og ég. Við vorum ekki sam-
an í fyrsta bekk, en í öðrum, þriðja og
fjórða. Þá tók ég mér frí eitt ár en hún
fór beint í lærdómsdeildina, í hag-
fræðibekk. Ég dáðist að því hve hún
var góð í stærðfræði. Enda hjálpaði
hún mér oft við heimadæmin, ekki
bara í Verzló forðum daga heldur líka
mörgum árum seinna þegar við
skelltum okkur saman í endurmennt-
un í Háskólanum. Hennar geometr-
íska gáfa kom fljótt í ljós því hún var
snillingur við sauma. Þegar við vorum
í Verzló öfundaði ég hana mikið. Hún
lagði efni á gólfið og klippti. Það tók
ekki langan tíma fyrir hana að sauma
buxur, jakka eða pils. Ótrúleg snilld.
Gulla varð almennur barnakennari og
hún tók líka handmennt og smíðar.
Þegar hún fór í smíðarnar lágu leiðir
saman hjá henni og Birnu systur
minni heitinni. Það voru margar góð-
ar stundirnar með þeim tveim í Safa-
mýrinni yfir kaffibolla. Þá ræddu þær
sameiginleg áhugamál. Kennararnir
við sauma og smíðar. Þær voru ekki
aðeins kennarar, þær voru listamenn.
Heimili þeirra beggja voru prýdd
munum sem þær hönnuðu og mótuðu.
Gulla var líka praktísk. Hún nýtti tím-
ann vel þegar hún flutti til Danmerk-
ur með fjölskylduna og bætti við sig
frekara námi og fór í forritun.
Vinskapur okkar Guðlaugar hefur
verið langur og traustur. Þegar ég
hugsa til baka, þá er sumt skondið og
hvernig það æxlaðist. Það byrjaði
saman í Verzló. Seinna tókst okkur
báðum að verða flugfreyjur og það
var eftirsótt en ekki auðsótt. Fyrst
hún, svo ég. Báðar vorum við einstæð-
ar mæður. Fyrst ég, svo hún. En við
eignuðumst síðan maka og báðir
völdu þeir verkfræði sem fag. Fyrst
ég, svo hún. Við Gulla bjuggum í Dan-
mörku um tíma, en þó ekki á sama
tíma. Fyrst ég, svo hún. Ekkert af
þessu er merkilegt, svona er bara lífið
stundum. Gulla elskaði útiveru og
ferðalög. Við lærðum báðar að spila
golf. Fyrst hún, svo ég. Hún keypti
sitt fyrsta golfsett um það leyti sem
hún átti Svenna. Ef hún hefur haft
einhverja ástríðu, þá var það golf. Og
þá ástríðu skil ég nú vel, hún miðlaði
mér af sinni reynslu sem hjálpaði mér
við sveifluna. Síðasta ár töluðum við
stundum saman í síma og þá helst á
föstudögum. Nú síðast á föstudaginn
fyrir viku. Ég kvaddi mína vinkonu og
óskaði henni góðrar helgar eins og ég
var vön, en vissi ekki þá að það væri
síðasti föstudagurinn sem við töluðum
saman. Enginn veit sitt skapadægur.
Frá því að ég var fimmtán ára hef-
ur þú verið ein af mínum bestu vin-
konum. Flestir eiga marga góða
kunningja, en bestu vinir eru taldir á
fingrum annarrar handar. Einn af
mínum bestu vinum varst þú.
Þín elskandi vinkona.
Bjargey.
Mig langar til að kveðja Guðlaugu
vinkonu mína sem ég hef þekkt allt
frá barnæsku. Hugurinn hvarflar aft-
ur til æskuáranna eins og t.d. þegar
við lékum okkur í fjörunni við Ægi-
síðu eða fórum í búleik á háaloftinu
heima hjá mér. Háhælaðir skór voru í
miklu uppáhaldi hjá okkur, sérstak-
lega þegar aðeins var búið að rigna úti
þá sukku háu hælarnir svo vel ofan í
grasið. Það sem einkenndi Guðlaugu
var hversu fjölhæf hún var til allra
verka. Að mínu mati gat hún allt, hún
gat saumað, prjónað og einnig smíð-
að. Það lék allt í höndunum á henni.
Unglingsárin liðu hratt og ýmislegt
var brallað. Mér er minnisstætt sum-
arið þegar Guðlaug var 17 ára og fór
til Þýskalands. Ég dvaldi hins vegar í
Danmörku og í lok sumarsins kom
Guðlaug til Kaupmannahafnar og þar
áttum við saman skemmtilega og
minnisstæða daga. Ég flýtti mér að
taka á móti henni á járnbrautarstöð-
inni í Kaupmannahöfn. Ég þekkti
hana strax enda glæsileg að vanda.
Hins vegar þekkti hún mig ekki strax.
Ég hafði víst bætt á mig nokkrum
dönskum kílóum. Mikið gátum við
hlegið að þessu. Toppurinn á þessu
ævintýri var þegar við sigldum heim
með Gullfossi og skemmtum okkur
konunglega. Þegar Guðlaug eignaðist
Svein, frumburðinn sinn, hafði hún
verið flugfreyja í nokkur ár. Á ferðum
sínum erlendis var hún búin að viða
að sér ýmsu nytsamlegu í tilefni af
fæðingu barnsins. Eitt af því sem
Guðlaug kom með heim voru pamp-
ersbleiur sem þóttu nú aldeilis flott-
heit í þá daga. Það var mikil gæfa fyr-
ir Guðlaugu þegar hún kynntist
Benna sínum. Þau eignuðust tvö
börn, Hauk og Maríu Bryndísi.
Guðlaug mín, þú varst alla tíð svo
glæsileg kona, fallega klædd og rögg-
söm. Þú ræktaðir svo sannarlega
garðinn þinn og nýttir tímann vel.
Ferðaðist mikið bæði innanlands og
erlendis. Mér er efst í huga núna ynd-
isleg stund sem við vinkonurnar átt-
um með Guðlaugu fjórum dögum áð-
ur en hún lést.
Elsku Benni, Svenni, Haukur og
María Bryndís, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð. Megi algóður Guð
styrkja ykkur í þessari miklu sorg.
Þín vinkona,
Erna Björk.
Þið fáið að kynnast henni.
Þetta sagði Benni vinur okkar á
vormánuðum 1981 þegar við býsnuð-
umst yfir því að vera ekki búin að
hitta konuna sem við vissum að hann
var nýbúinn að kynnast og átti greini-
lega hug hans allan. Þau höfðu ekki
þekkst lengi, en það var enginn vafi,
hún var komin, lífsförunauturinn
hans Benna. Við fórum í fyrstu útileg-
una sama sumar, með í för voru Erna
okkar og Svenni, gullmolinn hennar
Gullu, sem Benni fékk í kaupbæti. Á
þessu ári var lagður grunnur að kynn-
um og vináttu í yfir tuttugu ár. Við
fundum strax að Gulla hafði ákveðnar
skoðanir, en hún hlustaði á rök ann-
arra og bar virðingu fyrir þeim. Gulla
var kát og hafði mikinn húmor fyrir
sjálfri sér.
Svo kom Fróðá. Þangað fórum við
fyrst sem gestir og urðum meðeig-
endur síðar. Minningar þaðan eru
yndislegar, þarna vorum við saman
með börnin okkar og með góðum vin-
um. Gulla naut þess að vera á Fróðá. Í
lok október sl. áttum við fjögur ásamt
Ragga og Siggu mjög góðan dag sam-
an, sem verður okkur ógleymanlegur
ekki síst vegna þess að Gulla gat notið
hans til fulls. Ég (Sigga) vil þakka fyr-
ir allar stundir sem við Gulla áttum
tvær saman. Ekki síst er ég þakklát
fyrir stundina sem við áttum saman í
vikunni fyrir andlátið. Okkur Gullu
þótti vænt hvorri um aðra og við gát-
um hlegið saman.
Baráttuþrek Gullu í veikindunum
hefur verið ótrúlegt. Hún var flott
þegar við hittum hana í fyrsta skipti,
hún var alltaf flott, alveg sama við
hvaða aðstæður. Reisnin var aldrei
tekin frá henni. Hún Gulla hefur kvatt
þetta líf. Lífið sem hún lifði lifandi til
hins ýtrasta. Hún ræktaði garðinn
sinn á allan hátt og gerði það vel. Hún
elskaði og var elskuð. Hugur okkar og
barnanna okkar er hjá Benna,
Svenna, Hauki, Maríu Bryndísi, Her-
dísi, fjölskyldunni allri og vinum. Við
erum þakklát Benna og fjölskyldunni
fyrir að hafa fengið að kveðja Gullu á
heimili þeirra, það var okkur mikils
virði.
Minningaperlurnar eru núna
þræddar upp á band, hnýtt fyrir og
vel varðveittar. Þannig lifir Gulla
áfram í hugum okkar.
Sigríður Marteinsdóttir og
Guðjón Steinsson
(Sigga og Gaui).
Elsku besta vinkona mín er dáin.
Hún var gáfuð, góð og glæsileg.
Hún var hæfileikarík, heilsteypt og
heilræðagóð. Hún var traustur vinur
sem gott var að leita ráða hjá og hik-
aði hún ekki við að segja meiningu
sína.
Allt sem hún tók sér fyrir hendur
gerði hún með glæsibrag og lék allt í
höndum hennar.
Hún var dygg, dugleg og drífandi.
Oft birtist hún með fallega brosið og
sagði: „Eigum við að koma í göngu-
túr?“
Ég minnist vináttunnar með gleði í
sálinni en söknuðurinn er mikill.
Guð gefi fjölskyldu hennar, ætt-
ingjum og vinum styrk í sorg þeirra.
Svanhildur Kristjánsdóttir.
Það er sárt að minnast góðrar vin-
konu og skólasystur í minningarorð-
um. Við trúðum því að hún myndi
sigra í þessari hörðu baráttu sem á
hana var lögð. Guðlaug hafði sterkan
vilja og kraft til þess að framkvæma
og ljúka málum.
Þegar við settumst saman í Kenn-
araháskólann var þar stór hópur sam-
an kominn. En við vorum nokkrar
sem lögðum jafnhliða stund á handa-
vinnukennaranám og í þeim hópi var
Guðlaug. Hópur sem síðan hefur
haldið saman og átt skemmtilegan „
saumaklúbb“. Strax frá fyrsta degi
vissum við allar hvílík mannkosta-
kona hún var. Það var ekki aðeins að
hún væri bráðflink í höndum, smekk-
leg og vinnusöm. Hún var heiðarleg
og réttsýn og gat sagt sína skoðun
umbúðalaust. Hún tók málstað þeirra
er minna máttu sín og réttlætiskennd
hennar var sterk. Guðlaug átti líka
sterka lund til að fylgja málum sínum
eftir. Ákveðin og fumlaus í allri fram-
göngu, sterk og glæsileg kona.
Skemmtileg vinkona, sem með ein-
stakri frásagnarlist, gat fengið alla
nærstadda til að brosa og hlæja.
Það var alltaf eitthvað um að vera í
hennar nálægð. Dugnaður hennar var
þvílíkur. Hún réðst í stórvirki og vann
að öllum málum með elju og dug. Þau
Benni voru sterk saman. Þau unnu
saman og byggðu upp fyrirtæki og
heimili en gleymdu aldrei þeirri
skyldu að standa helgan vörð um
heimili og börn.
Þótt minning Guðlaugar verði nú
samofin ljósi aðventu og jóla, þá
hverfur hún ekki úr huga okkar.
Hennar ljós lýsir áfram og við munum
bros hennar, vilja og kraft. Hún var
þannig karakter, að hún hafði áhrif.
Nærvera hennar var sterk og hlý.
Þess vegna verður hún öllum nálæg í
huga, sem nutu þess að mega kynnast
henni.
Eiginmanni hennar, börnum og
öðrum ástvinum bið ég blessunar
Guðs
Unnur Ólafsdóttir.
Við kynntumst Benna og Gullu í
Álaborg árið 1982 þar sem við vorum í
námi í nokkur ár. Við komumst fljótt
að því að við áttum vel saman og með
okkur tókst einlæg vinátta. Eftir nám
stunduðum við hálendisferðir, göng-
ur, skíða- og veiðiferðir sem oftast
voru skipulagðar af Gullu og Benna.
Strákarnir okkar voru á svipuðum
aldri og dæturnar sem bættust í hóp-
inn með níu mánaða millibili voru allt-
af með í för. Kennarinn Guðlaug var
sífræðandi okkur á ferðalögunum,
hún var fróð um íslenska náttúru og
lagði mikla rækt við að kenna börn-
unum um Flóru Íslands. Á seinni ár-
um spiluðum við oft golf saman á
Holtinu þar sem Guðlaug naut sín vel
í leik og keppni.
Maður veit aldrei hvenær lífið fer
úr skorðum og það sem áður var talið
sjálfsagt er það ekki lengur. Guðlaug
lét það ekki hafa áhrif á líf sitt og fjöl-
skyldunnar þegar hún greindist fyrst
með krabbamein fyrir tæpum átta ár-
um. Þegar hún greindist í annað sinn
árið 2001 sýndi hún stóíska ró þó að
veikindin yrði henni og Benna mikið
áfall. Guðlaug hélt ótrauð áfram
ákveðin í að láta veikindin ekki
stjórna lífi sínu eða sinna nánustu.
Hún hélt sínu striki, ferðaðist og not-
aði öll tækifæri til að njóta lífsins en
eftir að hafa greinst í þriðja sinn árið
2002 þyngdist róðurinn. Erfið lyfja-
meðferð sem stóð nær sleitulaust yfir
sl. tvö ár tók sinn toll og gönguferð-
irnar okkar vinkvennanna um Elliða-
árdalinn síðustu mánuðina urðu
styttri og hægar farið yfir.
Við og börnin okkar minnumst
allra ferðalaganna um fjöll og firnindi,
skíðaferðanna um páska, ferðalagsins
til Flórída, bridskvöldanna og sam-
verustundanna á Fróðá. Við minn-
umst Guðlaugar sem óvenjulegrar
manneskju, hetju sem hafnaði sjúk-
lingshlutverkinu og hélt ótrauð áfram
að takast á við krabbameinið og bauð
því birginn eins og vondu veðri á
langri og strangri göngu. Ferðalaginu
er lokið, við drúpum höfði og þökkum
samfylgdina.
Benna, Svenna, Hauki, Maríu
Bryndísi og öðrum ástvinum vottum
við innilega samúð.
Andrea, Rúnar, Daði og Hildur.
Elskuleg vinkona okkar Guðlaug
Sveinsdóttir, eða Gulla eins og við
köllum hana, er látin langt fyrir aldur
fram eftir langa og hetjulega baráttu
við erfiðan sjúkdóm. Svo ákveðin var
Gulla í að hafa betur í þessari viður-
eign að vart hvarflaði að okkur annað
en að svo mundi verða.
Við hjónin kynntumst Gullu og
Benedikti eiginmanni hennar fyrst
við nám í Danmörku fyrir 22 árum.
Þau kynni urðu upphafið að langri og
góðri vináttu.
Dýrmætar minningar um góðar og
skemmtilegar samverustundir eru
fjölmargar og tengjast oftar en ekki
sameiginlegum áhugamálum eins og
veiði, golfi, bridge og matargerð.
Gulla var glæsileg kona búin mörg-
um kostum þar sem góð greind,
tryggð, staðfesta og smekkvísi voru
áberandi. Hún var mikilvægur þáttur
í lífi okkar og vinahópsins og fráfall
hennar skilur eftir sorg og tómarúm í
hjörtum okkar.
Við erum þakklát fyrir vináttuna og
samverustundirnar.
Elsku Benni, Svenni, Haukur og
María Bryndís hugur okkar er hjá
ykkur.
Bergljót og Guðmundur.
Gulla var fagurkeri, allt sem hún
snerti á varð sérstakt og um leið per-
sónulegt og hlýlegt.
Svo líður ævin fram sem hverjum
er skapað og nú sit ég hér við borð-
stofuborðið á jólaföstu og set þessar
línur á blað því Guðlaug Sveinsdóttir
vinkona mín er látin eftir harða og
óvægna baráttu við krabbamein.
Gulla var glæsileg kona, bar sig vel,
bein í baki og gekk fram með reisn og
djörfung, ævinlega fallega klædd,
hafði sinn stíl, oft með áberandi skart-
gripi. Hún var ákveðin í fasi, góð heim
að sækja og að jafnaði glöð í viðmóti;
lá hátt rómur svo aldrei leyndi sér
hvar hún var og hló dillandi hlátri á
góðri stund. Já það var gaman að vera
vinkona Gullu. Á borðinu fyrir framan
mig stendur falleg tágakarfa sem
Gulla bjó til og færði mér í tilefni af
flutningum okkar Jóhanns fyrr á
árinu. Gulla var fagurkeri og allt sem
hún snerti á varð sérstakt og um leið
persónulegt og hlýlegt. Öll handa-
vinna, garðyrkja, meira að segja
blómin úr garðinum urðu að listaverki
eftir að hún hafði farið höndum um
þau. Ég hafði svo sannarlega dottið í
lukkupottinn þegar ég kynntist Gullu.
Fyrir tæpum tuttugu árum urðum við
nágrannar í Ártúnsholtinu og þá
kynntumst við betur og vináttubönd-
in urðu traustari. Gulla og Benni tóku
okkur Jóhann með í gönguferðir um
óbyggðir og voru okkar lærimeistarar
í einu og öllu. Fyrsta ferðin okkar
saman var upp að Grænalóni en þá
vorum við Jóhann algjörir byrjendur
og sýndu þau hjónin okkur ómælda
þolinmæði, Benni tók okkur bara á
sálfræðinni þegar við vorum við það
að gefast upp. Í þessari ferð fann ég
vel hve Gulla og Benni voru skotin
hvort í öðru og hve gott var að vera
með þeim enda áttum við eftir að fara
í margar ferðir saman. Við Gulla
gengum líka mikið saman í bænum,
en hreyfing og útivera voru henni jafn
nauðsynleg og að draga andann. Sér-
hver gönguferð með Gullu var ævin-
týri líkust. Við þræddum göngustíg-
ana í Ártúnsholtinu, Árbænum,
Elliðaárdalnum og víðar. Síðasta
gönguferðin með Gullu var búðarölt á
Skólavörðustígnum ásamt Kristjönu
vinkonu okkar, þetta var yndislegur
laugardagur í október. Það var gam-
an að ganga með Gullu.
Fara bara
Leggja af stað
Ganga lengi
Standa loks
á hárri brún
Horfa
út yfir víðernin
Hlusta
á sönginn
Breiða út vængina
Þetta brot úr ljóði eftir Ingibjörgu
Haraldsdóttur minnir mig á Gullu en
hún var alltaf fljót í ferðum. Það er
erfitt að skilja þá ráðstöfun almætt-
isins að taka hana til sín svo fljótt og
víst er að jólaljósin munu vart geta
lýst upp myrkrið sem umlykur ástvin-
ina hennar þessi jól. Allar minningar
um Gullu tengjast fegurð og gæsku
og víst er að minningin um geislandi
eiginkonu, mömmu, dóttur, systur og
vinkonu verður ekki tekin frá neinum.
Við Jóhann þökkum Gullu góða sam-
fylgd og sendum Benna, Sveini,
Hauki, Maríu Bryndísi og fjölskyld-
unni allri innilegar samúðarkveðjur.
Svana Friðriksdóttir.