Morgunblaðið - 03.12.2004, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. DESEMBER 2004 41
MINNINGAR
Nú ertu horfin til annarra og betri
heima nafna mín.
Á þessum tímamótum vil ég fá að
þakka þér allt sem þú hefur gefið af
þér í gegnum tíðina. Okkar fyrstu
kynni urðu, þegar ég var nýfætt barn,
fæðingin gekk víst brösótt hjá okkur
mömmu. En auðvitað varst þú við-
stödd eins og ævinlega þegar eitthvað
var um að vera í fjölskyldunni. Það
var mitt lán að þú varst þarna hjá
okkur, því þú áttir svo sannarlega
stóran þátt í því að koma lífi í þennan
litla kropp sem þú síðar tókst að þér
að svo miklu leyti. Ég hef alltaf litið á
þig sem mína aðra móður, því alltaf
varst þú til staðar til að létta undir
með mömmu sem hafði fyrir að sjá
stórum systkinahópi. Marga daga og
nætur átti ég hjá nöfnu og Árna í
Dunhaganum, og var það ævintýri
líkast að fá að gista hjá þeim. Að stel-
ast í allt tæknidótið hjá Árna og að fá
að njóta þeirrar hlýju sem þú hefur
alltaf gefið af þér. Ég fékk að njóta
þeirra forréttinda að fá að vera með
þér hvar sem þú varst í vinnu. Ég
minnist þeirra daga með hlýhug þeg-
ar ég fékk að gramsa í dótinu á
saumastofunni þar sem þú vannst,
búa til kakó og aðstoða við sölu-
mennsku í skíðaskálanum í Jósefsdal,
sofa til fóta í rúminu þínu í Kerling-
arfjöllum þar sem þú vannst í nokkur
sumur, svo eitthvað sé nefnt. Einnig
er í minningu minni sú spenna þegar
fjölskylda mín fór að hitta þig og
bræður mína í Hvalfirðinum þar sem
þú varst kokkur á einum hvalbátnum.
Þegar ekið var í mynni Hvalfjarðar
og hvalbáturinn var á sömu slóðum
var alltaf spennan að vita hvor kæm-
ist á undan að bryggju.
En nafna mín, það er margt sem
leitar á hugann á þessum tímamótum,
sem ég megna ekki að koma á blað, en
efst í huga mínum er þakklæti fyrir
að hafa fengið að njóta allrar þeirrar
hlýju og umhyggju sem þú hefur gef-
ið af þér í öll þessi ár. Hafðu bestu
þökk fyrir allt og allt. Guð blessi þig
og varðveiti.
Þinn nafni
Gunnar V. Jónsson og
fjölskylda.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast hennar Gunnu frænku minn-
ar. Gunna var mér alltaf eins og önn-
ur amma, það má eiginlega segja að
við barnabörn systra hennar höfum
átt eina auka ömmu. Gunna sinnti
fjölskyldu sinni vel og hefur hún átt
mestan þátt í að halda stórfjölskyld-
unni saman. Ég er ansi hrædd um að
ég þekkti ekki svipinn á mörgum í
fjölskyldunni ef hún Gunna hefði til
dæmis ekki haldið sín árlegu jólaböll
og það ekki nein smá jólaböll!
Hún Gunna var sérlega hjartahlý
manneskja og var gjarnan sú fyrsta
sem hringdi ef eitthvað bjátaði á. Þá
bauð hún aðstoð sína. „Valgerður
mín, á ég ekki að koma og strauja fyr-
ir þig,“ átti hún til að segja þegar hún
hringdi. Hún lagði líka mikið upp úr
því að gleðja börnin og mundi alltaf
eftir afmælunum þeirra og sendi
þeim eitthvað á jólum. Þegar ég var
barn var gjarnan mest spennan
kringum pakkana frá Gunnu og Árna,
þeir voru mestir um sig og innihéldu
skemmtilegt og vandað dót. Þegar við
komum í heimsóknir að norðan var
alltaf farið a.m.k. einu sinni í mat í
Dunhaga til Gunnu og Árna. Þar var
stórsteik á borðum og ís í eftirrétt.
Mér er einnig mjög minnisstætt þeg-
ar ég fékk að gista í Dunhaga og fara
með Gunnu í vinnu, en þá vann hún í
Blómaglugganum á Laugavegi. Þetta
fannst mér, litlu stúlkunni utan af
landi, ekki lítið spennandi. Við opn-
uðum búðina, tókum svo morgunleik-
fimi með útvarpinu og svo hristi
Gunna hverja blómaskreytinguna af
annarri fram úr erminni því við það
var hún sérlega lagin.
Í dag kveðjum við góða frænku
sem bar ávallt hag annarra fyrir
brjósti og sýndi okkur ótakmarkaða
hlýju. Í henni kynntumst við mann-
kostum sem við, yngri kynslóðin, ætt-
um að taka okkur til fyrirmyndar.
Elsku Árni, Vala, amma, Kolla og
fjölskylda, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Valgerður Unnarsdóttir.
Það er sárt að kveðja þig, elsku
Gunna mín. En það huggar mig þó að
vita að þér líði vel núna. Þú fullviss-
aðir mig um það þegar ég kom til þín
á spítalann, að það væri ekkert nema
gott sem biði þín.
Minningarnar fylla hugann á svona
stundu og það er svo margt sem mig
langar til að þakka þér fyrir. Allar
næturnar sem ég fékk að gista hjá
þér, sögurnar, ferðalögin, leikhús-
ferðirnar og það mikilvægasta, alla
góðu nærveruna og hlýjuna sem ég
fékk að njóta frá því ég kom í heim-
inn.
Að lokum vil ég þakka þér fyrir all-
ar bænirnar sem þú kenndir mér og
kveð ég þig, elsku Gunna mín, með
tveimur þeirra:
Vertu Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni.
Hönd þín leiðir mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinn.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig Jónsson.)
Öll eigum við okkur nokkra gim-
steina í lífinu. Þú varst einn af mínum
gimsteinum.
Þín nafna,
Guðrún Árný.
Í dag er kvödd hinstu kveðju, Guð-
rún Lovísa Vilmundardóttir eða
Gunna Lúlla eins og flestir ættingjar
hennar og vinir kölluðu hana. Stytt-
ing nafns hennar í mínum huga lýsti
henni svo vel því „Gunna Lúlla“
hljómar svo blíðlega. Hún var ein-
staklega mannelsk, ljúf og fögur
kona sem eilíft var að hlúa að öðrum,
gefa og gleðja. Allt hennar líf ein-
kenndist af tryggð og umhyggju fyrir
vinum sínum og vandamönnum og
má með sanni segja að orðin „Sælla
er að gefa en þiggja“ hafi einkennt
hennar líf.
Gunna Lúlla var mér afar kær og
nákomin þrátt fyrir að við værum
ekki skyldar.
Upphaf tengsla okkar er vinátta
móðurömmu minnar og móður henn-
ar sem lést langt fyrir aldur fram árið
1944. En það voru draumar sem urðu
til þess að mér var gefið nafn móður
hennar, þá orðin tveggja ára. Ef til
vill hefur nafn mitt á einhvern hátt
viðhaldið góðum tengslum á milli fjöl-
skyldna okkar og fyrir það er ég og
fjölskylda mín afar þakklát.
Gunna Lúlla sinnti ólíkum störfum
á lífsleið sinni. Í mörg ár vann hún við
blómaafgreiðslu og áttu þau störf
mjög vel við hana. Þar fékk natni
hennar og sköpun notið sín. Hún
hafði unun af blómum og naut þess að
hafa þau í kringum sig, sem og aðra
fagra muni. Í raun var hún mikill fag-
urkeri, sjálf alltaf fallega klædd og
greidd en hún hafði einstaklega fal-
legt hár svo eftir var tekið. Gunna
Lúlla kom aldrei í heimsókn til mín án
blóma og alltaf vildi hún aðstoða mig
við að koma þeim vel fyrir í vasa. Er
þetta aðeins örlítið dæmi um hvernig
hún var alltaf að fegra í kringum sig
og sína.
Mínar ævintýralegustu minningar
um hana tengjast sumri í Hvalfirði
árið 1958. Þá var ég sjö ára gömul og
fékk að vera þar stóran hluta sumars
með henni og móðurömmu minni.
Hún var þá kokkur á hvalveiðiskipi
og starfaði við það í nokkur sumur.
Mér er ennþá minnisstætt hvað mér
þótti mikið til þessa starfs hennar
koma. Kona kokkur á hvalveiðiskipi.
Umhverfi Hvalfjarðar var framandi
og spennandi fyrir unga hnátu á þess-
um tíma. Lítið braggaþorp í botni
fjarðarins fyrir starfsmenn hval-
stöðvarinnar, ein matvöruverslun,
bensínstöð og sjúkrahús, og sjálf
Hvalstöðin sem var í gangi allan sól-
arhringinn. Þarna var margt að
skoða, og leika sér við, ekki síst í fjör-
unni. Mest spennandi var þó alltaf að
fylgjast með hvalskipunum sigla inn
fjörðinn. Var þetta skipið hennar
Gunnu Lúllu að koma og með hvað
marga hvali? Og þegar það var skipið
„hennar“ hljóp ég niður á bryggju og
fékk að fara um borð og fylgjast með
þegar hvalirnir voru dregnir að landi.
Stundum þurfti að snúa skipinu eða
eitthvað að færa til, og hver smá-
færsla þess er í minningu minni „sigl-
ing“ með henni.
Með þessu örlitla minningarbroti
kveð ég Gunnu Lúllu mína með þökk í
hjarta fyrir að hafa notið kærleika
hennar og samfylgdar.
Árna, Völu, Tótu, Kollu og fjöl-
skyldum þeirra, sem og öðrum ætt-
ingjum Gunnu Lúllu, votta ég og fjöl-
skylda mín innilega samúð.
Valgerður Sigurðardóttir.
Elsku Gunna frænka.
Það er einmitt á svona köldum
vetrardögum sem mér verður hugsað
til þín, því þú lést aldrei smáhálku,
frekar en annað, aftra þér í því sem
þú tókst þér fyrir hendur. Þú barst
þig alltaf svo vel, geislandi af reisn og
fágun. Þú varst umfram allt dama,
alla þína tíð. Ég man að mér þótti allt-
af eins og í ævintýri að koma í svefn-
herbergið þitt. Skrautlegt og dular-
fullt, þar sem alls konar smáhlutir
fönguðu augað og hleyptu ímyndun-
arafli lítillar stelpu af stað. Alltaf svo
hreint og fallegt í kringum þig. Þú
kunnir að fara vel með bæði líkama
og sál, og eins og dömu sæmir léstu
aldrei neinn bilbug á þér finna þótt
eitthvað bjátaði á. Þú varst alltaf í
góðu formi og þegar þú komst í heim-
sókn í Aðallandið og já, stundum í
fljúgandi hálku, þá bléstu aldrei úr
nös þegar upp var komið. Sennilega
hefur stiginn heima hjá þér í Dunhag-
anum haft eitthvað með það að gera,
og að sjálfsögðu útvarpsleikfimin sem
mamma segir mér að þú hafir helst
aldrei misst af. Ég man líka eftir
mjúku höndunum þínum og vel
snyrtu nöglunum og fallegu leður-
hönskunum sem þú áttir alltaf, og
hvernig þú fórst í og úr þeim, svo
dömulega.
Það var alltaf ákveðin ró yfir þér,
og ég man aldrei eftir að hafa séð þig
stressaða eða að á þig hafi komið fát.
Þú barst þig alltaf svo vel, geislandi af
reisn og fágun, en líka lífsgleði og
húmor. Þannig mun ég minnast þín.
Takk fyrir allar samverustundirnar,
kæra ömmusystir.
Sigrún S. Valdimarsdóttir.
sama hvað bjátaði á.
Við biðjum þess að þú hvílir í
friði, við hittumst síðar.
Bryndís systir og fjölskylda.
Sunnudagur 28. nóv. 2004. Ég sit
hér á eftirmiðdegi og hef ekkert að
gera. Það eru jólaskreytingar í
verslunum, en vegna veikinda
minna get ég ekki gengið um bæ-
inn. Allt í einu koma Bára systir
mín og Camilla dóttir mín. Þær
voru með skilaboð til mín frá
Georg bróður okkar. Þetta eru
ekki góð skilaboð, segja þær. Það
sem kom á eftir flaut bara framhjá
mér, eins og hraunstraumur. Þetta
getur ekki staðist, var það fyrsta
sem mér datt í hug.
Þú, elsku frændi, hafðir látist í
slysi á laugardeginum. Þetta er
ekki réttlátt, að þú, elsku Stebbi
minn, fullur af lífi og gleði, sért
farinn. Mér er sama þó að það sé
sagt: Að þeir sem guð elskar fara
fyrst. Guð elskaði þig, eins og hann
gerir við öll börnin sín. En þú áttir
ekki skilið að fara fyrr. Hversu
mikið sem Guð elskaði þig. Þú
varst svo mikill stuðningur fyrir
alla, þó fyrst og fremst fyrir móður
þína Fjólu. Ég get ekki sett mig í
hennar spor núna. Því þið börnin
eruð henni allt, og að missa þig,
sinn frumburð. Það er mjög erfitt
að trúa því að þetta sé satt.
Eini ljósi punkturinn í þessu er
að þú elskaðir íslenska náttúru á
allan máta, svo að þú varst ánægð-
ur þennan dag.
Elsku Stebbi minn. Það er eng-
inn sem getur farið í þín spor. Þú
varst sérstakur, sem og þið systk-
inin, einstaklega yndisleg og góð
og alltaf reiðubúin að hjálpa öðr-
um. Hvar er réttlætið?
Elsku Fjóla systir, Ásgeir, Halli,
Biddý og Dóra mín. Ég votta ykk-
ur mína innilegustu samúð, einnig
systkinum okkar, Stebba fjöl-
skyldu, sem ég því miður hef ekki
náð að kynnast. En ég veit að þið
hafið misst hér á jörðu tryggan og
yndislegan son, bróður, fjölskyldu-
föður og vin.
Ég horfi núna upp til stjarnanna
og þar lýsir ein falleg stjarna. Ég
veit að það ert þú, elsku frændi, og
munið að hann kemur alltaf til með
að vera með okkur.
Ég sendi sérstaklega samúðar-
kveðjur til foreldra Stefáns, systk-
ina, ættingja hans og vina.
Hvíldu í friði, elsku Stefán minn.
Ég veit að þú ert í góðum höndum
hjá ömmu þinni Unni og öðrum
ættingjum.
Þín móðursystir
Vilhelmína Ragnarsdóttir,
Trelleborg, Svíþjóð.
Eitt sinn verða allir menn að deyja
eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt ég verð að segja
að sumarið líður allt of fljótt.
Þessar ljóðlínur Vilhjálms Vil-
hjálmssonar hafa streymt um huga
mér dagana sem liðnir eru síðan
mér bárust þau hörmulegu tíðindi,
að kær vinur minn og ferðafélagi,
Stefán Reynir Ásgeirsson, hefði
mætt örlögum sínum, „þar sem
Kaldakvísl kemur úr Vonarskarði“,
eins og Jón Helgason kvað.
Stebbi átti sér margvísleg
áhugamál og fjölmennan vinahóp
sem þeim tengdist. Hann lék m.a. í
hljómsveit, æfði badminton, hafði
yndi af hestamennsku, stundaði
rallakstur með frábærum árangri
eins og fjölmargir verðlaunagripir
bera vitni um og á vetrum naut
hann þess að takast á við óblíð
náttúruöflin á hálendi Íslands, und-
ir stýri á öflugum bifreiðum.
Ef eitthvað kom upp á í slíkum
ferðum, hvort heldur voru bilanir á
farartækjunum eða örðugir farar-
tálmar, þá hétu það ekki vandamál
hjá Stebba, heldur aðeins verkefni
sem þurfti að leysa. Reyndar minn-
ist ég þess ekki að hafa heyrt hann
nota orðið vandamál, nema þá í
setningunni: „Það er ekki vanda-
mál.“ Og verkefnin voru leyst, á
einn eða annan hátt, svo áfram
varð haldið á vit ævintýra öræf-
anna.
Atvik sem hann lenti í fyrir
nokkrum árum lýsir vel óbilandi
kjarki hans og áræði. Á síðustu
sérleið í rallkeppni, þar sem hann
var í fyrsta sæti, sprakk á bílnum í
beygju við Vigdísarvelli. Bíllinn fór
u.þ.b. 15 veltur niður aflíðandi
brekku, að mati þeirra sem á
horfðu og reyndu að telja. Bíll og
áhöfn voru þó enn í ökufæru
ástandi og þótt flestir hefðu nú lát-
ið staðar numið eftir slíka uppá-
komu, þá var það ekki í huga
Stebba, sem þeysti aftur af stað og
tryggði sér annað sætið þrátt fyrir
þennan útúrdúr.
Hann þurfti ekki einu sinni að
vera á staðnum til að leysa verk-
efnin. Fyrir fáeinum vikum varð sá
er þetta ritar fyrir því að hlutur í
drifrás gamla jeppans brotnaði
uppi á miðju hálendinu. Þá var
hringt í Stebba, sem tókst að hafa
uppi á þessum nær ófáanlega hlut
norður í landi. Hann sá til þess að
hluturinn var sóttur þangað sam-
dægurs og kom honum í hendur
góðra félaga sem voru komnir með
hann norður að Gæsavötnum við
Bárðarbungu áður en næsta nótt
var liðin. Þetta gaf hann sér tíma
til gera þótt hann væri ásamt sam-
býliskonu sinni, Hildi Símonardótt-
ur glerlistakonu, önnum kafinn við
að leggja síðustu hönd á frágang
listmunavinnustofu og verslunar,
sem var opnuð í hluta af bifreiða-
verkstæði hans á Stórhöfða 16,
tveimur dögum síðar.
Hjálpfýsi, greiðvikni og glað-
værð voru aðalsmerki þessa góða
vinar míns. Hans verður sárt sakn-
að af okkur í ferðahópnum, sem
áttum svo margar ógleymanlegar
stundir með honum í fjölmörgum
fjallaferðum.
Ég votta Hildi, börnum hans,
systkinum, foreldrum og öðrum að-
standendum mína innilegustu sam-
úð.
Sverrir Kr. Bjarnason.
Þegar við vorum litl-
ar héldum við að allar
ömmur væru eins og
amma Stína. Allar
ömmur hlytu að geta
prjónað dúkkur og dúkkuföt, hannað
og saumað jólakjóla og útbúið
dúkkuhúsgögn úr tvinnakeflum.
Þegar við urðum eldri gerðum við
okkur betur grein fyrir hversu ein-
stök amma var. Hún var með ein-
dæmum glaðlynd og átti til að fá
hlátursköst við hin ólíklegustu tæki-
færi. Þau voru með öllu óstöðvandi
og svo smitandi að ekki leið á löngu
áður en við lágum allar útaf með tár
í augum og magaverki. Þegar við
hugsum til ömmu þá sjáum við hana
yfirleitt fyrir okkur brosandi eða
hlæjandi, jafnvel síðustu árin er
minna var að hlæja að tókst henni að
finna spaugilegu hliðina á tilverunni.
Við vorum svo heppnar að alast að
miklu leyti upp hjá ömmu og afa. Á
árum okkar í Svíþjóð kom amma á
hverju vori til að passa okkur syst-
urnar meðan mamma var í prófum.
Er við fluttum heim, bjuggum við í
sama húsi og afi og amma á Bjarn-
arstígnum, en seinna var ráðist í
endurgerð Suðurgötu 8, þar sem við
bjuggum öll saman um árabil.
Amma hafði mikla ánægju af að
fylgjast með unga fólkinu, vita hvað
það var að gera og hugsa, áform
þess og ástarlíf. Tekið var á móti öll-
KRISTÍN
JÓNSDÓTTIR
✝ Kristín Jónsdótt-ir fæddist í Ær-
lækjarseli í Öxarfirði
19. janúar 1920. Hún
andaðist í Reykjavík
1. nóvember síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 8. nóvem-
ber.
um vinum okkar með
brosi, lummum og
„hverra manna ert
þú?“ enda ágætt að
hafa slíka hluti á
hreinu frá upphafi því
sumir urðu hálfgerðir
heimalningar og einn
tók jafnvel upp á því að
giftast inn í fjölskyld-
una. Hún hvatti okkur
til að mennta okkur,
sjá heiminn og lifa líf-
inu, jafnvel þó það
þýddi að við værum
fjarri heimahögum í
lengri eða skemmri
tíma.
Eftir því sem árin liðu fækkaði í
hreiðrinu, elstu börnin fluttu að
heiman og að lokum var komið að
ættmóðurinni sjálfri að færa sig um
set inn í Sóltún. Þrátt fyrir breyttar
aðstæður og mikil veikindi fylgdist
amma vel með fólkinu sínu og naut
þess að fá það í heimsókn, sérstak-
lega litlu krílin, enda var oft gest-
kvæmt hjá henni.
Amma naut lífsins til hins ýtrasta,
en að lokum var kominn tími til að
kveðja. Við þökkum henni samfylgd-
ina og allar góðu minningarnar.
Una og Æsa.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Myndir Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið
sé um annað. Ef nota á nýja mynd
er ráðlegt að senda hana á
myndamóttöku: pix@mbl.is og
láta umsjónarmenn minningar-
greina vita.
Minningargreinar