Sunnudagsblaðið - 01.03.1964, Blaðsíða 4

Helgargaman
Vinnustúlkan taldi sig vera
að gera sitt bezta, þegar hún
svaraði gestinum: -— Húsmóðir
mín seffir, að sér þyki mjög
leitt, að hún skuli ekki vera
heima os að hún sé nýfarin
út.
Gesturinn sagði án þess að
láta sér bregða: Eg get vel
skilið það. Skilið til hennar,
að mér þyki mjög leitt að liafa
ekki komið.
★
. Hánn var varla meira en 5
ára. gamall og sást hlaupa út
úr húsinu með tösku í hend-
inni og hlaupa umhverfis hús-
ið hvað eftir annað. Lögregzlu
þjónn stöðvaði hann og spurði:
Hvað meinarðu með þessu,
góði minn?
— Eg er að strjúka að heirn-
an, svaraði snáðinn dapurlega.
— Kallarðu þetta að strjúka
að lieiman? vspurði lögreglu-
þjónninn kíminn.
— Hvað get ég annað gert!
svaraöi drengurinn með tárin í
augunum. — Mér er bannað
að fara einn yfir götuna.
'Ar
Brezkur ferðamaður í Mar-
okkó kaus að gista í litlu hót-
eli, en þar var uppi auglýsing,
sem tilkynnti, að þar væri töl-
uð enska, ítalska, spanska og
þýzka.
Eftir að hafa jnistekizt að
„Þú flautaðir, ég stanzaði.
Hva3 svo?”.
gera sig skiljanlegan á ensku,
spurði hann á slæmri frönsku:
Hver er það, sem talar öll
þessi tungumál hér?
Hótelhaldarinn svaraði: Gest-
irnir, auðvitað, herra.
í Skutulsfirði, um kæru vegna
Vatnsfjarðarkirkju tíl Kolbeins
Ingimundarsonar, er þá bjó í Un-
aðgdal á Snæfjallaströnd, að hann
hefði eigi haft til reiðu torf það,
cr þaöan' skai gefast hvert sumar
til Vestfjarðarkirkju. Séra Jón
Arason, sonur Ara bónda Magnús-
sonar í Ögri, sem löngu síðar var
prestur í Vatnsfirði segir, að fyrir
þær sakir hafi hálfur Unaðsdalur
fallið unáir kirkjuna- Dómur prest
anna lilj'óðar svo: 1)
1) Dipl. Isl. IX. bls. 345-348.
„Öllum mönnum, sem þetta bréf
sjó eða heyra sendum vér, Þorgils
Niku’ósson, Jón Ólafsson, Halldór
Gunnlaugsson, Ólafur Magnússon,
Þorleifur Björnsson og Tómas Ól-
afsson, klerkár, kveðju guðs og
sína, kunnugt gerandi, að sub anno
gracie M. D. vieessimo sexto á
fimmtudaginn næsta fyrir fesfum
sancti Johannis Holensis episcopi
um voríð á Eyri í Skutulsfirði
vorum vér í dóm nefndlr af ær-
legri persónu séra Jóni Eiríkssyni
officiali heilagrar Skálholtskirkju
að skoða og rannsaka og fullnaðar
dóm á að leggja um þá kæru, er
nefndur Jón hafði og klagaði vegna
heilagrar Vatnsfjarðarkirkju, til
J72 SUNNUDAGSBLAÐ — ALÞÝÐUBL.
Kolbeins Ingimundarsonar, er þá
bjó í Unaðsdal á Snæfjallaströnd,
að hann liefði ekki haft til reiðu
torf það, er þaðan skal gefast
hvert sumar til greindrar Vatns-
fjarðarkirkju. Leizt oss stefnan
lögleg og hann réttilega fyrir kall-
aður. Breiddum vér og kröfðum lög
legs umboðsmanns þess, sem lög-
legt svar ætti að groiða fyrir
greinda ákæru og kom liann ekki
og eigi lieldur komu þar fram
nokkur próf og skilríki af hans
hendi. Item bar greindur séra Jón
ifram fyrir oss, að torfið hefði al-
drei go’dið verið í LXXX ár eða
lengur-
Sömuleiðis sagðist hann hafa
beiðzt og heimtað af Grími Páls-
syni og Þorleifi syni hans og svo
af þeirra umboðsmönnum og feng-
ið engin skil á greindu torfi, held-
ur að þeir hefðu bannað þeim, sem
þeir byggðu að gerða nokkra
greiðslu eða nokkurt svar um
þessa ískyldu lieilagrar kirkju.
Item kom þar fram fyrir oss mál-
dagabréf kirkjunnar, hvert að
gert hefir herra Þórarinn góðrar
minningar biskup í Skálholti, með
hans ósköddu og hangandi inn-
sigli. Og af öðrum parti séra
Snorra Þorleifssonar, sem var
commissarius Skálholtskirkju gen
eralis og specialis in spiritualibus.
Svo hljóðandi millum annara
orða, að til Vatnsfjarðarkirkju
skuli gefa áttfeðming torfs gildan
hvert sumar úr Unaösdal og fá
eyki að færa til sjávar þá sóttur
er.
Nú af því að vér vitum fyrir
full sannindi, að dómar hafa
dæmdir verið eftir máldögum og
skilríkjum heilagrar kirkju og
máldagarnir hafa haldnir verið
fyrir stöðugt lögmál í alla staði.
Því að heilags anda náð til kall-
aðri að svo prófuðu og fyrir oss
komnu dæmdum vér áður skrif-
aðir klerkar með fullu dómsat-
kvæði eignarmenn fyrr greindrar
jarðar og svo þeirra umboðsmenn
skylduga að greiða áttfeðming
torfs og hafa verið hvert sumar
til kirkjunnar í Vatnsfirði. En
sakir þess, að séra Jón hefur
beiðzt oftlega þau XX ár, sem
hann hefur haldið oft nefnda
kirkju, torfsins og engin skil feng-
ið, dæmum vér eignarmenn eða
umboðsmenn skylduga að gjalda
X aura fyrir torfið, fyrir hvert ár
síðan heimt var, í fríðum pening-
um eður fríðvirðum, oft nefndum
Frh. á bls. 186.