Sunnudagsblaðið - 01.03.1964, Blaðsíða 10

ÞEÓDÖSÍUS mikJi, dáinn 395, var
siSasti rómvörski keisarinn, sem
rikti yfir heimsveldi Rómverjanna.
Eítir háiís daga tók ríkið að liðast
sundtír og sól þess að siga til
viðar.
Þeódósíus játaðl kristna trú, en
samt voru margar stjórnarathafn-
ir háns meira í ætt við forn-róm-
verska grimmd en anda kristin-
dómsins.
Á stjúrnarárum lians gerðu
Þessaíóníumenn uppreisn og
drápii rómverska landstjórann.
Þeódósíus keisari varð ofsaiega
reiður og hélt tafarlaust til Þessa-
loníu. Þégar þangað kom, gaf hann
út þá fyrirskipun, að Þessaloniu-
menn skyldu allir samart safnast
í cirkus einum óg lét síðan háls-
höggvá 700Ö manns.
Nokkru síðar kom keisarinn til
Milanó og hugðist ganga þar i
kirkju, en Ambrosíus biskup var
mættur við kirkjudyrnar og bann-
aði keisaranum að stíga síhum fæti
inn í kirkjuna, — hann mætti ekki
auka sína stóru synd með þvi að
hefja til himins blóði drifnar hend
ur sínar eftir slík hryllileg fjölda-
morð.
Hinn mikli keisari hlýddi, og
auðmjúkur varð hann að þola bann
kirkjunnar í átta mánuði. Slíkt var
þá þégar orðið veldi hennar.
HRÆÐILEG
NIÐURLÆGING
Þegar franski stjórnmálaskörung-
urinn Clemenccau hitti Paderewski
í fyrsta sinni, á gamli skröggurinn
að hafa ságt: „Já, svo þér vonið
hinn mikli Paderewski píanómeist-
ari. Hm....og nú eruð þér for-
seti Póllands. — Þvílík hræðileg
niðurlæging”
LÁTIÐ MIG í FRH>I
Sagan segir, að dag einn hafi kona
troðist inn til Colberts með eitt eða
annað erindi og lét móðan mása,
en Calbert virtist ekki heyra eitt
einasta orð og hélt áfram að
skrifa.
Að lokum féll konan á kné
frammi fyrir ráðherranum: „Ég
bið yður, — hlustið á mig”.
í sömu andrá féll Cólbert einn-
ig á kné andspænis könunni og
ahdvarpáði: „Ég bið yður, — látið
mig i friði”.
Konan gafst upp.
KEISARINN OG
SKÓGARVÖRÐURINN
Franz Jósef Austurríkiskeisari
er sagður.hafa verið „alþýðlegur”
náungi, þótt hann kynni hins veg-
ar betur við, áð þegnarnir gerðu
sér ekki of dælt við hann.
Eftirfarandi saga á að sýna þess-
ar hliðar á keisaranum:
í einu af mörgum veiðilöndum
keisarans var skógarvorður, Bar-
mann að nafni, sem hans hátign
liafði miklar mætur á og tók alltaf
méð sér. þegar honum þóknaðist
að aka um veiðilandið.
í hvert einasta skipti endurtólc
sig sami leikþátturinn: Þcgar keis-
arinn hafði kómið sér fyrir í aftur-
sæti vagnsins, gekk skógarvörður-
inn tvö skref fram með vagninum
og bjó sig til að stíga upp i hjá
vagnstjóranum, þá sagði keisarinn
alltaf þessi sömu orð: „Kæri Bar-
mann minn, það er sæti hérna fyr-
ir aftan”, um leið og skógarvörður-
inn hneigði sig djúpt og settist við
hliðina á hátigninni.
Þannig gekk þetta í 20 ár, og allt
gekk að jóskuin. En þá mun
gamla skógarverðinum hafa fund-
ist, að tími væri kominn til að
sleppa seremóníunni, því að dag
einn gekk hann ekki skrefin sín
fram með vagninum, heldur bjó sig
til að stíga beint upp í afturvagn-
inn til keisarans. En þá skjátlað-
ist hoiium. „Kferi Barmann minn”,
sagði hans hátign, „það er sæti við
hliðina á ökumanninum”, og upp
frá þeim degi mátti skógarvörður-
inn sitja þar í ökuferðunum með
þeim gamla.
ILLURÁSÉR
ILLS VON
í heilan mannsaldur stjórnaða
soldáninn Abdul Hamid 11. Tyrkja
veldi með hárðri hehdi, og hafði
hann fleiri mannslif á samvizk-
unni en nokkur annar harðstjóri
ó Balkan, og er þá mikið sagt.
Abdul Hamid átti því marga
fjándmenn, enda óttaðist hahn
stöðugt um líf sitt, svo að stund-
um gerði hann sig beinlínis Iilægi-
legan. Þannig barðist liann t. d. í
mörg ár gegn því að Konstantin-
opel yrði raflýst, af því að hann
hafði heyrt, að til þess þyrfti með-
al annars eitthvað, sem héti dy-
namo, en það fannst honum svo ó-
þægilega líkt orðinu dyhamit, og
þar með var þessum böðll öllum
loklð.
■---.---I---l __i
SÖGUR ÚR FYRNDINNI
j[78 5UNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐKi J
jL