Sunnudagsblaðið - 01.03.1964, Page 15

landsliornamanni, en er samt öðru
visi. Hann talar eins og borgarbúi.
Föt lians eru dálítiS sjúskuð, dá-
lítið vanhirt. Grái frákkinn er ó-
hnepptur ,svo að sézt í grænan
jakka. Iútið slipsi kémur í ljós
undir hálsklútnum. Líklega er
hann vinnumaður frá einhverjum
bænum. Hún hefut aldrei séð hann
fyrr.
— Sitúr þú og hrýtur? sþýr
hann aftur.
Hún finnúr fætur hans fast vlð
Sína. Hann er langúr og t.ekur
mikið pláss.
— Nei, svarar hún.
Hún g£éti Vcl flutt 8ig.
En borðið er gótt.
Eða látið vera að svara. Látið
hann verða leiðan á þessu. Þreytt-
an á bví. Látið hann fara.
Hún gæti gætt sín. En hún kem
Ur sér ekki til þess.
— Tekurðu aldrei af þér kas-
keitið? spýr hún.
— Bað einhver þig að spyrja?
muldrar hann.
— Nei, biddu fyrir þér, segir
hún.
— Langar þig mikið að vita það?
— Nei.
— Ég tek það af mér við viss
ftúh lítúi1 árioggt til liáris. Éri sá
ódámur!
Grá áugu hans horfa beint fram.
Opin upp á gátt.
Kaffið kemur. Það fer í taug-
amar á henni, að báðir bollarnir
skuli koma á sama bakka. Svo er
sameiginleg kaffikanna. Fyrir-
ferðarmikii eins og vatnsfata.
— Vesgú, segir hann.
Án þess að svara tekur hún
annan bollann og hellir f hann.
Hún gvtur augum til eldspýtvmn
or. Nú hlýtur liann að taka hana
út úr sér, hugsar hún. Hún hefur
sífellt auga með henni. Hann tek-
úr hana á milli tveggja fingra og
lcggur hana á borðdúkinn. Hún
glampar meira en fyrr á iivítum
dúknum.
— Ég heiti Ernst segir hann allt
f oinu. '!
— Jæja, segir hún.
— Hefurðu aldrei heyrt min
getið? spyr hann.
Hún hristir höfuðið.
*** Það er af því. að bú venur
ekki korriur þiriar hingað.
maður fefðást með rútunum, seg-
ir hún.
Hann glottir og sýpur kaffið.
'— Ójá, segir hann.
Þau drekka bæði þegjandi um
stund, Það.brakar í brauðsneið-
únum, sem þau látá upp í sig.
Henni verður litið á eldspýtuna.
— Lízt þér illa á snuðið mitt?
spyr hann.
ftödd hennar titrar eilítið, þeg-
ar liún segir:
— O, liáltu þér saman, haltu þér
bara saman.
Hann horfir í botn bollans.
Bílstjórarnir koma og fara.
Einstaka farþegi flækist trieð og
svipast um í veitingastofunni eins
og hann búizt við, að þekkja þar
einhvern.
Nökkrir ungir glannar sitja við
borð úti á miðju gólfi og lepja kalt
kakó. Þeir hafa nógan tíma og
stinga saman nefjum, Öðruhverju
gefa þeir skötuhjúunum gætur.
— Jæja, svo að ræfiílinn hafði
sig á brott? segir hann og horfir
forvitnislega framan í hana.
—. Ræfillinn?
— Já, þú veizt við hvern ég á.
‘ — Nei.
— Auðvitað veiztu það.
Hún Útur fokvond á hann.
Hann hælist um og lætur drýg-
indalega. Allt þykist liann vita.
— Ég sá svo sem til ykkar, segir
hann og glóttir.
Hún kreistir saman varirnar.
Svarar engu.
— Það voru nú méiri lætin,
heldur hann áfram.
Hún finnur pappakassana fast
við fætur sínar. Hefur auga með
höndunum, sem enn hvíla á borð
inu.
— Þú ert nú heldur ekkert smá
smíði, segir hann.
Henni finnst sem hún þenjist
öíl út.
Hún ætti að fara núna. Fara út
héðan. Én kannski er það einmitt
það, sem hann kýs helzt, og auk
þess fer ágætlega um liana. Hann
skal ekkert hafa yfir henni að
segja.
— Þú ert fífl, hreytir hún út úr
sér.
Hann glottir aftur.
. — Þið urðuð svaka æst ....
cngan .séð í portinu, héldu, að
enginn sæi til þeirra eða lieýrði
hvað þeim fór á miíli. Svo hafðl
þá þessi kújón hér ....
— Ég kannast við kauða, seg-
ir hann.
Eldspýtan er komin aftur á
milli tanrianna.
—Jæja, hvað svo ■ meira?
livæsir hún. Svo áttar hún sig.
Ekki að hlaupa á sig, segir höri
við sjálfa' Sig. Ékki vegna þessa
bjáifa.
— Hann lieitir Kurt, er það
ékki?
— Kemur þér það nokkuð við?
Haitn heitir það, ét riókkuð
Við þáð að athuga?
— Nci, það veit guð.
— Og þú heitir Oda, er ekki
SVO? '
— Nei, lýgU'r hún.
— Ekki það? segir liann og
dregur seiminn.
„flnnan skulum viff fáta
steypa ( bronz, en hinn... “
Tuttugasta
og fyrsta
pariö
,.Þrjú hundruff og nftttfu
krónurn"
þarna seinast ....? Eégiri hann.
Hann þlýtur að hafa legið á
Maður kemur hingað, þegar gægjnm, hugsar hún- Þau höfðu
ijL - sumypAQsahAÐ