Sunnudagsblaðið - 01.03.1964, Side 14

ELÐSPYTAN
Frh> af bls. 181.
— O, haltu þér saman, segir
hún. Eldspýtan er orðin vot í
munni hans. Rauðleitur viðurinn
glóir í lampaljósinu. En brenni-
steinninn er stöðugt harður og
þmr.
— Mítður veit það aldrei, segir
hann.
— Jæja, segir hún.
— Hvað gerirðu þá?
— Kemur þér það nokkuð við?
svarar' hun og reynir að horfa á
anajít hans en ekki á eldspýtúna.
Huh leitar. að augum hans. Snöggv
ast mætir hún þeim. Eldspýtan
hreyfist, stúlkan ókyi-rist. Hún
læzt vera örg. Henni er dálítið
heitt í hamsi. Hún er dálítið þung
í kroppnum. Eins og stóllinn muni
þá og þegar bresta undir þunga
henhar.
Hvort mér komi það við?
— Já, scgir hún. Röddin er á
verði. íiann er á höttunum eftir
einhverju. Nú, og hvað svo? Hún
er svo sem í réttl sínum hér.
— JVIig langar bara að vita það.
— Virkilega? ITún lætur fara
sem minnst fyrir sér. Dregur sam
an fæturna. Leggur töskuna fyrir
framan sig.
— Ef þú þá ... gerir nokkuð?
Hann er bara á höttunum eftir
einhverju, þessi grasasni, hugsar
hún. Og þessi bölvuð eldspýta.
Húnfhorfir ráðaleysislega á hana.
Upp og niður. upp og niður.
— Hvað ertu að horfa á? spyr
liann.
— Eklcert, svarar hún. — Ekk-
ert.
Þú vilt ekki lialda uppi sam-
ræðum, iia?
— Ilvers vegna ekki?
— Ertu soldið fjörug, lia?.
— Góði bezti, þegiðu, svarar
hún. Augu hennar hvíla á eldspýt
unni, votum vörunum. Almátt-
ugur.
— Þegiðu bara, segir hún aftur.
Hann hlær. Það slaknar á öllum
líkama hans. Hún getur ekkert
ráðið af hlátrinum. Líklega er
hann bragðarefur. Misskilningur
kannski! Ilúri pantar sér kaffi.
— Nú. er kominn kaffitími? seg-
ir hann. Ilann er hæltur að hlæja.
Kannski situb hann bara og brosir.
Hún er löngu gefin upp á honum.
Svarar ekki spurningunni.
Hún snýr sér í sætinu. Reykir.
Leggur höndina á töskuna. Dreg-
ur saman fæturna.
' — Má ég fá mér sopa með þér?
lieyrir hun að hann segir.
Hún heyrir, að eldspýtan er enn
í munni hans. Það er eins og hún
tali en ekki hann.
Hún svarar ekki.
Hún heyrir hann panta. Eldspýt
an pantar.
Fyrir utan eru bílar á akstri.
Engúm dylst að liér er endastöð
áætlunarvagna. Hinar háværu
drunur dísijbifreiðanna lirista veit
ingaskálann. Hurðin er alltaf að
opnast og inn koma bílstjórar með
leðurtöskur á mjöðmum. Töskur
þeirra eru opnar svo að sézt í inni-
haldið: vasabækur, farmiða, smá-
mynt og seðia. Bílstjórarnir ganga
að afgreiðsluborðinu og segja eitt-
hvað við feitu, rösklegu þjónustu-
stúlkuna, sem stendur fyrir innan
það. Þetta eru rólegir menn með
brandara á takteinum. Bláu og
gráu einkennisbúningarnir virðast
liversdagslegir og það eru pokar á
hnjánum, sem bera akstursiðni
þeirra glöggt vitni.
Hún þekkir engan þeirra. Hún
ekur svo sjaldan í áætlunarbílum.
Hún horfir stöðugt á þá. Menn,
sem eru fjölskyldufeður og sitja
allan daginn hnepptir í leðursæti
dísilvagnanna, kompánlegix’, at-
hugulir, lagnir, óbifanlegir, raun-
ar ólíkir öðrum mönnum. Varla
menn meir. En feður. Hnepptir í
rólegheitanna vanahlekki. Svolít-
ið syfjaðir máski. Svolítið holdug-
ir.
Hún finnur skyndilega til með-
aumkunar með sjálfri sér.
— Jæja, segir sessunautur henn-
ar.
Hún lætur sem hún heyri ekki.
Annar pappakassinn strýkst við
•fætur hennar. Hún þrýstir þeim
saman.
Henni er mjög heitt.
— Gættu að öskunni, segir
hann. Hún lítur á vindlinginn.
Hann er meira en hálfbrunninn.
Hún réttir höndina í átt til ösku-
bakkans en missir þó öskuna í
dúkinn.
— Situr þú og dottar? spyr
hann.
Hann hefur ýtt kaskeitinu ofar
á ennið.
Hann Iíkist mest venjulegum
182 SUNNUDAGSBLAÐ - ALÞÝÐUBLAÐIÐ