Sunnudagsblaðið - 01.03.1964, Blaðsíða 5
W%WWHMtWWWW*ttWtWWWMWitWWWWvtMWWWMWWWMWMWWWW»WWWWW*W
EFTIR fimmtán ára starf við djúp
köfun er ég í þann veginn að segja
skilið við þá iðju, og mér verður
áreiðanlega ekki söknuður í huga
þegar ég kveð þunglamalegan kaf-
arahúninginn ög rafljösaútbúnað-
iiin á öxlinni.
Þétía er allt öðruvisi nú cn þeg-
ar ég byrjáði. Mörg ný tæki hafa
bætzt við og aukið starfssviðið, ég
héf nieira að segja ekið tuttugu
tonna dráttárvél néðansjávar.
Ég hef séð béinagrindur sitja
umhvcrfis borð í skipi tuttugu
föðmuhi uiidir yfirborði sjávar,
horft á fiska synda fram og aftur
milli beinanna. Og einu sinni, þeg
ar ég var áð lyfta mikíu magni áf
dollaramynt úr skipinu Camilla
Irving', þá skaut uþp liki af sjó-
manni fyrir aftón míg og festist á
bakí mér; Skipið var ekki búið
að vera nema viku neðansjávar,
og sjómaðurinn hafði lokast inni
í klcía sínum, en fiskar höfðu
komið þai- við, og það var alls
ekki geðfellt að fá þessa byrði á
bakið, get ég sagt ykkur.
En maður venst Iilutúnum furðu
lega, og ég héf talað við kafara,
sem hafa óhugnanlegri reýnslu af
líkum én ég, cn það gerist helzt
í sambandi við kafbáta- En við
skulum sem fyrst víkja talinu frá
þessum hlutum.
Mig langar nefnilcga til að segja
ykkur fi’á fiskí einum.
Gamlif kafarar hafa márgir sitt
hvað að segja um ýmsár brösur,
sem þeir hafa Ient i við fisfia. Há-
karlar geta stundum verið fjári
illir viðureignar. Ég ætti manna
bézf að vita það, því ég hef unnið
mikið undan ströndum Ástraliu,
en þar er mikið um hákarla. Há-
hýrningár eru ekki hcldur
skemmtilégir við að glíma.
Sé maður þess fneðvitandi á
húndrað feta dýpi, að hákarl —
kannski fjörutíu fetá langúr —
fyígist nreff manni, er líðanin allt
annað en góð; cllegar að háhym-
ingur steypi sér niður að manni,
þessi risaskepna, sem alltaf er
reiðubúin til að drepa livaða aðra
hválatégund sem er, enda þótt
helmingi stærri sé- Líka gctur
verið um að ræða hóp af hungruð-
um háhyrningum i leit að æti.
Ellegar að maður sígi niður upp
að stóvum nemertine. Hefurðu
aldrci heyrt minnzt á þær sképn-
ur? Það eru nokkurs konar sjó-
ormar með griðarlega stóran skolt.
Ég hef séð þá tuttugú feta langa
og gildari en mannslíkama, og
aði-ir káfarar segjast hafa séð þá
tvisvar sinnum stærri. Þcssar
skepnui- eru blindar, en finna á
sér hlutina hréyfast í vatninu, og
opna skoltinn og gleypa, ef þeir
álíta sér fæðu von. Sannarlega
eitt af undrum undirdjúpanna!
ALÞtSUBLABIÐ - SUNNUDAQSBþAB X73