Sunnudagsblaðið - 01.03.1964, Blaðsíða 16

— Svona, farSu nú varlega. Eg er orðin dauðleið á því aff
þurfa alltaf aff gera viff bindin þín.
ELDSPÝTAN
Frh. ai bls. 183.
— Þú ert sú þriðja í sumar,
heldur hann áfram. Hann er harð
ur við þetta. Fyrst var það ....,
— Haltu kjafti, segir hún.
Henni er orðið ómótt. Blóðið þýt
ur um æðar henni ....
— .... fyrst var það sú, sem
þeir kalla Negravömbina .... af
því að hún þvær sér aldrei ....
þekkii' þú hana? . . . það gerir þú
áreiðanlega .... kannski það sé
meira að segja ÞÚ SJÁLF . . . ?
.... nú .... og svo var það hún
Bertha, sú, sem þeir kalla Svita-
lyktina .... þú veizt hvað það
þýðir .... og svo .... og svo ..
er það ....
— Fífl, hrópar hún. Hún stend
ur upp, sparkar i stólinn, slær
skeiðinni í bollann til þess að
gefa afgreiðslustúlkunni til
kynna að hún ætli að borga ....
— .... svo ert það þú ....
Oda .... er það ekki .... Oda
með silkibossann eins og þeir
kalla þig . . . ?
Hún horfir á vegginn, gráan
vegginn með bláum litblæ,
klukkuna, sem tifar þar, fjórkönt-
uð, innrömmuð í stálkassa ....
20 mínútur .... horfir en hlust-
ar ekki á hann .... heyrir að-
cins í eldspýtunni, þessari fjand-
ans eldspýtu .... slær aftur í
bollann .... lagar á sér fötin
afgrciðslustúlkan óþolinmóð
eins og1 fjandinn sísnakkandi við
rútubílstjórana .... lítur til
liennar og umlar .... jájájájá
— .... liann liefur stundum
minnzt á þig, hann Kurt ....
Eldspýtan hreyfist háttbundið.
— .... alvcg eins og allar hin-
ar .... þú ....
Hún slær skeiðinni i bollann.
Feita afgreiðslustúlkan nálg-
ast hægum skrefum. Dálítið af-
undin á svip.
— .... hann scgir, að ég megi
fá þig .... þcgar hann er búinn
að fá nóg ....
— Tuttugu og fórar krónur,
takk, segir feita stúlkan. Oda
tekur peninga upp úr töskunni
og lcggur á borðið ....
Sá með eldspýtuna býst einn»
ig til að borga .... Nú veit llún,
að hún hefur gert vitleysu ....
Hún gengur hratt út ....
Feita stúlkan hlær að baki
henni. Kaskeitið hefur sagt
lienni eitthvað sniðugt. Þeirri
lostafullu meri.
Bíllinn er ekki kominn enn.
Það cru tuttugu mínútur þang-
að til .... hún fcr á salernið.
Þegar hún kemur út þaðan, er
hann þar fyrir.
—• Jæja, ertu búin að létta á
þér? spyr hánn dónalega.
Hún ætlar að ganga fram lijá
honum. En hann þrifur til henn-
ar .... svo að hún stanzar ....
getur ekki slegið á hendi hans,
sem heldur í kjólinn .... lítur á
eldspýtuna .... upp og niður,
upp og niður .... uppniður upp-
niður uppniður upniður ....
— Hvað viltu? syr hún liás.
— Hvað vilt þú? spyr eldspýt-
an aftur.
— Leyfðu mér að fara, biður
hún.
Hún stirðnar i haudartaki hans
.... getur hvorki hrært legg né
lið.
— Við höfum tuttugu mínútur,
segir cldspýtan.
—Já, tautar hún.
— Þangað, hvíslar liann og
togar hana með sér í átt til vöru-
geymslunnar.
— Já .... nei ....
— Þegiðu nú, Oda, segir hann.
— Nei .... nei ....
Hún finnur að þau leggja af
stað .... langt, langt.
Hurðin lokast að baki þeim.
Hér er almyrkt .... lykt af
sekkjavöru og ryk í loftinu ....
hún finnur hann fyrir framan
sig .... nei ...... gömul, nær
gleymd rödd innst í sál hennar
lirópar .... nei, nci, lirópar hún
.... og enginn heyrir framar til
hennar.
Eldspýlan .... eldspýtan .../.
V
— Þú verður að flýta þér, seg-
ir hann í myrkrinu.
— Já, segir hún sljólega.
— Og dusta af þér rykið.
— Já.
— Ætlarðu ckki með næsta
bíl?
Itöddin cr óþolinmóð, — cins
og hún vilji losna við Iiana.
—- Jú.
— Jæja, flýttu þér þá.
Hann opnar dyrnar, og hún
fer út. Innantórn. Gömul. Ein-
inaiia,
Igá §UNNVBACSBIiAÐ «•' ALÞÝÐUEL4BEÖ f
*•*