Sunnudagsblaðið - 01.03.1964, Blaðsíða 19

ALDREI AFIUR
Frh. af bls. 175.
hreyfðist hann lítillega, minnti á
hreyfingarnar í lifanda lífi.
Ég stóð s.jarfur í sömu sporum,
þorð; ekki að bæra á mér, liugsaði
sem svo, að sextíu feta langt
skrímsli gæti jafnauðveldlega
gætt sér ú sex feta veru eins og
iitlum fiski. En þessar hngsanir
kvöldu mig ekki lengi, því óvætt-
urinn hvarf ;úr augsýn og ég sá
hana ekki framar-
Já, ég viðurkenndi fúslega, að
það hafði sett að mér hroil, mér
féll alls ekki þessi sjón, hún var
ónáttúrleg. Kynlega fiska hafði
ég séð oftar en einu sinni á fimmt-
án ára köfunarferli mínum. En
þe*ta fyrirbrigði var ekki fiskur
í þeim skilningi, sem venjulega er
lagður í það orð, og honum liafði
að iíkindum shptið upp úr djúp-
inu vegna jarðhræringanna eða
hvað það nú var, sem var að ger-
ast á hafsbotninum.
Ég var að velta fyrir mér, livort
ég ætti að halda áfram vinnunni
ellegar kalla upp til aðstoðar-
mannanna að hala mig upp til að
anda, þegar nýtt aðskotadýr kom í
ljós við hlið mér.
Ég veit þið trúið mér ekki, —
það gerir enginn annar en dýra-
fræðiprófessorinn, sem ég hitti
seinna í Sydney. Ég hef gleymt
hvað hann hciti'r, cn hann trúði
mér, og þnð sem meira var, hann
tókst allur á loft. Ilann nefndi
-þetta, sem ég sá, einlivsrju nafni,
sem endar á ,,orus“ og hvað það
hafa verið til fyrir nokkrum millj-
ónum ára- Og hann kvaðst endi-
lega vilja fá styrk frá ríkinu til
að gera leit að skepnunni. Hann
gerði mér gott boð, — ef liann
fengi nægilegt fé, en það væri
oft liægt að fá einhvers staðar
frá, þegar eitthvað merkilegt væri
í húfi. En ég svaraði eindregið
neitandi. Mér var nóg að hafa
lent í þessu einu sinni. Ég er eng-
inn ævintýramaður.
Þessi sævarbúi, sem ég er að
tala um, flaut þarna upp til mín
án þess neitt heyrðist í honum og
var eins stór og eyja, hvort sem
stóðu upp úr, þar sem augun
hefðu átt að vera, en þctta gátu
ekkj kallast sjónfæri og skepnan
sjálfsagt blind. Á bakinu voru
uggar eða gaddar, stórir og krafta
legir.
Furðuskepna þessi gaf ekkert
h'jóð frá sér né hávaða, enda
benti ólöglegur skapnaðurinn og
máttlevsislegar hreyfingar til, að
hún væri ekki gædd ýkja mlkilli
tilfinningu.
En skepnan var köld, ég fann
það, enda þótt fimmtíu fet skildu
okkur, ég fann kuldann nistast
gegnum búninginn, og hendur og
fætur dofnuðu. Ekki gat ég fengið
kjálkana til að hreyfast svo mér
væri unnt að biðia um. að ég
yrði dreginn upp. Ég fann, að
skepnunni leið illa, mjög illa, og
að kuldinn var nokkurs konar út-
geis’an þeirrar vanlíðunar. En það
er sjálfsagt gagnslaúst fyrir mig
að reyna að lýsa þessári xeynslu
minni; mér fannst sem ég myndi
de.vja. ef ég þyrfti að horfa upp
á þetta öllu lengur.
En svo tók feiknaflykki þetta
að síga niður, mjög liægt. Jafn-
framt stigu upp loftbólur, sem
voru á stærð við mannshöfuð,
skærrauðar, bláar og grænar ból-
ALÞÝÐUBLAÐIÐ - SUNNUDAGSBLÁÐ 187
þið trúið því eður ei. Ég liefði
ekki heldur trúað því, vær; mé*
sagt það- En þetta var lifandi vera,
stærri en stærstu hvalir, nokkur
hundruð fet þvert yfir. Skrokkur-
inn var mórauður með ljósum
deplum. Líkamslagið var svo form
laust, að ég gat ekki áttað mig á,
hvort þetta var héldur fiskur eða
einhver önnur dýrategund. En
hvort heldur var, þá smaug um
mig sú óhugnaniega tilfinning, að
þessi skepna væri enn að mótast,
væri ekki enn fullsköpuð.
Já. greinilegt var, að þetta var
annað og meira en gríðarstór
leðjuklumpur, því hann andaði
stöðugt. Það er auðvelt, að brosa
í kampinn og segja, að þetta hafi
einungis verið ímyndun mín og
ekki annað. En því fer fjarri, að
ég hafi séð ofsjónir eða upphugs-
að mér þessa sýn. Kafarar þurfa
ekki að grípa til ímyndunarafls-
ins, þegar þeir dvelja undir yfir
borðinu. Raunveruleikinn er þeim
nóg, meira en nóg.
Hausinn á skepnu þessari var
líkastur haus mjög óþroskaðra
dýrategunda eins og frosks, nema
hvað stærðin var óskap’eg. Kjálk-
arnir voru óþroskaðir og enduðu
í litlum, rauðum, útstæðum
munni Tvær sjálflýsandi ójöfnur