Sunnudagsblaðið - 01.03.1964, Blaðsíða 20

ALDREI ÁFTUR
Frh. af bls. 187.
ur. Aldrei fyrr hafði ég séð slíka
liti það var líkast því, að glamp-
aði á skrautknetti í einhverskon-
ár neðansjávarsól, bólur þessar
voru ekki hnöttóttar, heldur
höfðu óljósa fisklögun.
En hvort þeíta voru fiskar eða
ekki, til dæmis sníkjufiskar, get
ég ckkert fuilyrt um. Vera má, að
það Iiafi verið Iirogn cða svil,
scm kvikindið hafi verið að koma
í hina réttu þrýstingshæð i haf-
inu. Ekki tcl ég heldur útilókað,
að bólur þessar hafi getað staf-
að frá önduninni eða verið ein-
hverskonar úrgangur. En næst-
um jáfnskjótt og é'g sá þær tóku
þær að springa og ekki varð ann-
að eftir en annarlegur litblær.
En rétf á eftir gat ég greint
lykt. Ekki svo að skilja, að kaf-
Frh. af bls. 179.
Gleðjið aðra og þér munuð
gleðjast sjálfir. — Og pyngjan
tæmist.
Svo koma sjálf jólin mcð all-
an glaðninginn og tómt seðla-
veski.
Síðan kemur rúmhclgin rnilli
jóla og nýárs eg merin vakna til
hcnnar dasaðir eftir öll þessi
„lieljar jól”.
Nú bregður svo við, að aug-
lýsingaþreyta gerir vart við sig
lijá káupnrönnum. Hins vegar
hefur annar aðili öðlast anda-
gift yfir hátíðina. Það ér Hið
Opinberá. Það átti náðuga daga
fyrir jól. Hafi það laumáð einni
og cinni auglýsingu í, ka,\p-
mannaþáttinn fyrir jólin, hefur
áreiðanlega cnginn hcyrt hana.
Nú - er það Hið Ópinbera
sem hefur orðið. Borgaðu þín
opinbcru gjöld og 'gcrðu það
strax. Annars fer illa fyrir þér.
Borgaðu útsvarið þitt fyrir há-
degi, á gamlársdag, anars yerð-
ur það ékfci dregið frá vjð
arabúiiingurinn minn hafi ekki
verið vatnsþéttur, hann vár að
sjá'lfsögðu í bezta lági, annárs
væri ég ekki þessa heims nu.
En lykt getur smogíð gegnum
efrii, sém vatn vinnur ekki á.
Fnykur þessi var frernur ramm-
ur, kaldur og dauðalegur, eins
og hann væri ckki ættaður úr
þessári veröld.
Löngu eftir að skepnan var
horfin úr augsýn minni ofan í
djúpið héldu þessar marglitu
bólur á að stréym'a uþp og springa.
Þrátt fyrir Iitbrigðin voru þær
síður ert svo fallegar. X>ær voru
fyrst og fremst ógeðslegar og
drógu úr mér allán kjárk.
Undir cins og ég var fær til,
talaði ég í taltækið og bað um,
að ég yrði dreginn upp. Ég var
Undir eins seíttur í lágþrýstiklef-
ann til að jafna mig. En ég man
ekkert eftir því. Ég var sem sé
meðvitundarlaus, og það leið
klukkusturid áður en ég vissi áf
næstu álagningu. Borgaðu skatt
ana þína. Mundu eftir sjúkra-
samlagsgjaidinu. Kannski þarf
að taka hjá þér lögtaki.
Er ekki von að hinn vamm-
Iausi þegn vakni við vondari
draum til rúmhclgarinnar milli
jóla og nýárs. Var hann ckki
búinn að gera skyldu sína?
Hafði hann ckki gíatt alla, sem
honum hafði hugkvæmst að
glcðja samkvæmt tilvísun kaup
mannsíns? Laun hcimsins eru
vanþakklæti.
Og svo fær þjóðfélágið tóma
veskið ,sem hinn hjálpfúsi
kaupmaður fékk óáreittur að
ljúka' úr fyrir jólin. — Þar mcð
hcfur þjóðféfagsþegninn gert
skyidu sfna. Goídið kaupmann-
inu'm það scm kaupmannsins cr
og Hinu Opinbera það sem Ilins
Opinbera er ,— —; —
Var einhver að minnast á
þriðja aðilann í öllu jólavafstr-
inu? Það skyldi þó aldrci hafa
vcrið misheyrn.
jau. ’64.
S.Ö.2.
mér. Ekki sagði ég félögum mín-
um, hvað fyrir mig hafði borið.
Eg einsétti mér áð hálda mér
saman, svo ég yrði ekki hafður
fyrir fífl ellegar talinn hafa
misst vit.
Djúpkafarar eiga það nefnilega
til að geta orðið skrítnir í koll-
inum, ef þeir cru of lengi í
starfi. En ég var ekki síður með
réttu ráði þá en nú. Ég vissi al-
veg, hvað hafði borið fyrir augu
rriiri og áð það var éngin missýn-
irig, heldur nakin staðreynd. Og
að sjáífsógðu hef ég kafað síðan.
Ég lauk starfi mínu við umrætt
skipsflak og við náðum í meginið
af pcriurium og pcningunum,
scm vfð vorurii að saékjast eftir.
Próféssorinn í Sydney var
heldur ckki á þeirri skoðun, að
ég væri genginn af vitinu. Hánn
vissi hvað það var, sem ég hafði
séð, þótt ég geti ekki endurtekið
nafnið, sem hann hafði yfir það;
þetta var langt orð, og á latinu
geri ég ráð fýrir. En mér var
fjarri skapi að kafa fyrir hann
til að leita að þessari skepnu
eða öðrum; mundi ckki lita við
því, þótt morð fjár væri í boði.
Og til þess liggjá tvær ástæður.
Önnur ástæðan er sú, að erig-
inn kafari gæti kofnizt niður í tí-
unda hlutann af þeirri dýpt, sem
þessi lcynjagripur heldur sig á.
Það er ég sannfærður um. Pró-
fessorinn taldi, að ekki væri rétt
ályfctað hjá mér, að um eldsum-
brot á sjávarbotni hefði verið að
ræða, Iieldur eðlilegar jai'ð-
hræringar, scm gera vart við sig
með rcglulegu millibili.
Og liin ástæðan cr sú, að mér
nægir að hafa séð skepnuna einu
sinni. Ég tel mig ekki vera neinn
kjána. Eg vil kunna fótum mín-
um forráö. Já, einu sinni er
meira en nóg. Það cr dimmt
þarna niðri, dimmt og kalt. Ég
vil heldur gefa upp öndina ofan
jarðar en neðan.
Kcnnarinn: — Jonriy, éf þú
ættir a'ð skipta iíu karföflurii
jafnt ntítti þriggja marina, —
hveritfg mundiröu þá fára að?
Jonriý litlf: Eg mundi búa
Íii úr þeim itöinnr.
188 ÉuNÍruPAQfítAÓ -
PYNGJAN OG SKYLDAN