Sunnudagsblaðið - 01.03.1964, Qupperneq 12

SMÁSAGA EFTIR.KNUD HOLST
— Þú ert ckki héðan, segir
liann, náunginn með kaskeitið,
scm situr hinum megin.
Hún lætur sem hún heyri ekki.
— Ég var að segja, að þú værir
ekki héðan.
Hún lítur snöggvast á hann. Grá
augu hans mæta hennar.
— Nei, svarar hún.
— Ég var sko ekki lengi að sjá
það, segir andlitið. Eitthvað, scm
líkist brosi, leikur um varirnar.
Eldspýta hreyfist á milli tann-
anna. Hann er á liöttunum eftir
einhverju, en hún lætur sem ekk-
ert sé og situr kyrr.
— Er ræfillinn farinn? spyr eld-
spýtan. Og hreyfist.
— Hver? endurtók hún.
— Núhú, hvern heldurðu að ég
sé að tala um? segir hann mein-
lega.
— Ilver ætli viti það, svarar
hún. Hún dregur vindlingapakka
upp úr tösku sinni.
— Eld? spyr hann án þess að
aðiiafast nokkuð,
— Ég hef hann, svarar hún- En
þakka þér samt fyrir.
— Nei, segir hann aftur. Ég var
svo alveg klár á, að þú værir ekki
héöan.Strax og ég kom auga á þig,
hugsaði ég með sjálfum mér: hún
er sko ekki héðan, þessi!
— Jæja, segir hún.
Hún kveikir í vindlingnum.
Hann horfir stöðúgt á ljana. Á
milli vara hans hreyfist eldspýtan
án afláts. Það cr engin hætta pð
hann missi hana nið'ur. Ifann hef-
ur greinilcga æfingu.
— Reykirðu mikið? spyr hann.
— Ilvað kcmur þér það við?
svarar hún. Undir borðinu heyrir
hún fætur hans dragast eftir góli-
inu. Eins og stóra pappakassa.
— Þú reykir kannski cins og
skorsteinn, ha?
Hún svarar ekki. Hún gæti auð-
vitaö flutt sig að öðru borði. En
til hvers væri það? Ænei! Hann er
á höttunum eftir einhverju. Hann
um það.
— Viltu ekki kaffi? spyr hann.
— Það getur vel verið, svarar
hún.
— Þú ert kannski nýbúin að
drekka?
Nei, segir hún.
Eldpýtan á milli vara lians
stendur beint út í loftið. Hún veg-
ur salt á neðrivörinni og vísar í
áttina til hennar, til hliðar við
hana, upp og niður. Hún fer í taug-
arnar á henni.
— Mig grunaði, að þú hefðir
ekki fengið þér kaffi ennþá, segir
hann bak við eldspýtuna, sem titr-
ar við andblæinn af rödd hans.
— Jæja, segir hún.
— Ég er ekki heldur búinn að
drekka, heldur hann áfram.
Æ, þessi fjandans eldspýta, liugsar
hún.
— Ég drekk alltaf svo seint, seg-
ir hann.
— Jæja, segir hún.
—■ Þú gerir það kannski líka?
—- Nei, svarar hún.
Hún lítur í kringum sig eftir
öskubakka. Hann stendur á borði
talsvert langt frá þeirra. Hann er
ekki hreinn en samt má nota hann.
Hún stendur upp óg sækir hann.
Hann virðir hana væröarlega fyr-
ir sér. Henni finnst scm cldspýtan
lciki um bakhluta sér á mcðan
hann mænir á hana. Eiukennileg
tilfinning.
— Kóicghcitastaður? segir hann.
— Finnst þér það? segir hún
og slær öskuna úr vindlingnum.
— En kannski það sé bezt fyrir
okkur að drekka kaffið snöggvast.
— Já, segir liún aðcins.
Hún hefði getað setzt þar sem
180 SUNNUDAGSBLAÐ - ALí>ÝÐUBLAÐlÐ
öskubakkinn var í slað þess að
koma með hann að borðinu til
hans. En hún gerði það ekki.
Kannski til að koma i veg fyrir
eitthvað. Nei. Einfaldlega vegna
þess að hér fer vcl um hana.
Stóllinn er betri. Hann stendur
við gluggann. Og þó eru glugga-
tjöldin dregin niður. En það er