Sunnudagsblaðið - 01.03.1964, Blaðsíða 22

KÝRIN
Frh. af bls. 189.
hún sleikti á rqér nefið þakklát-
samlega eins og hún vildi sýna,
að hún skildi yel, að ég gerðj mitt
bezta. Tungan á henni var snörp
eins og ostrifjar. Það gladdi mig,
hve hún tók þessu af miklu hægr
læti. „Vertu róleg“, sagðj ég, ,,ég
ætla að ná í verkfæri einhvers-
staðar."
Eg sótti fclgujárn og reyndi að
koma liornunum út mcð því- En
það er ekkert unclraefni að sú
tiirauji mistókst, því mér hefur
aldrei tekirt að losa dekk frá
felgu með þessu járni.
„Ef ég hefði skrúfjárn, hugsr
aði ég, þótt ég vissi fullvel, að
þess háttar verkfaerj var eklfi til
í bílnum.
Mér var nú ijóst, að það stóð
ckki í mínu valdi að leysa úr vaijd
anum, kunnáttijmaður varð að
koma til. En hvort átti eg fremur
að sækja kúahirði eða einhvern
tæknimann? „Heyrðu“, sag'ði ég,
„ég ætia að fara með þig í dálít-
inn göngutúr. Vertu ckki smeyk,
ég lofa því að ganga ekki of hratt
Þú bara gengur gætilega við hlið
mér, og það getur verið langt þár
til þú losnar við bílinn“.
Ég yissi, að 44 næstu ■þHaþjóp-
Ustustöðvar vgr full míla. Ég fór
út hinumegin og safiiaði saman
talsverðu af grasj pg laufurp tU
að hafa við hendina, ef hún kyuni
að verða svöng, á leiðipni. En liún
hélt ég hefði yfirgefið sig og
rumdi kvartancjir
Ég setUst aflUr inn í bíiinn og
breiddi góðgætið í kjöltu mér og
bauð henni að gcra svo vel. Hún
j.apiaði níunnfylli sina og þlakaðt
eyrunum, og við það aflagaðist á
mér hatturinn.
Ég setti bílinn í lægsta ‘gír og
lét þanp mjakast af stað. Kýr,
sera rekið hefur hausipn inn ujn
bflglugga og fest hann þar, gefr
ur faratækinu talsyert gott jarð-
sambapd, en ljúp skHdi fljótlega,
hvcrpjg í májiiju lá pg þpnglani-
aði sjg jncð án þess að haetta að
áfpla i gr^sinn- ‘
Ekki gat bún sóð. hvert förinni
vpr heitjð, en mér til án®gju var
ekkj að finna annað en að hún
trpysti fylljlega leiðsögn minnlr
Við voruni syp heppin, að mæta
ekkj öffrijnj farartækjum eða najít
grjpum. gn eftir stutta stund varð
ég að pema staðar til að kæla vél-
ing. Það er ekkj gott að aka bílum
til lepgdar á lággír- Þcssi hvfld
kpijj sér vel fyrir kúna.
Þegar við Jögðum af stað á ný,
yar kýrin enn með hausinn í
kjöltu mér og umlaði með grasið
og laufið og mændi ástsamlega í
augu mér. Ég vopaí að aldrei þafi
sp hugspn flogið að henni, að ég
væri að ræiia §ép,
Eftir tæpan klukkutíma }com-
pjp vjS tfl afgreiðslustöðvarinnar,
Pg ég held að það sé ekki illa af
sér jikið. Ég flýtti mér inp, pg af-
greið§lnnj§ðuripn spurði: „Jæja,
hvað er að í þetta sinp?“
„Ekkert stórfenglegt", svaraði
ég, „það er bara belja, senj liefur
hausnum gegnum gjugg-
§8B:“
,Ég er ekki ipeð á nótunum?"
„Það er kýr þversum í bílnum
lijá mér“, áréttaði ég, „við erura
þúip að yera sanjferða nokkuð
langa leiS- Og eins og þú veizt vel
sjáifur, get ég Ijvorkj liækkað né
lækkað gluggarúðuna. Ég verð að
biðja þig að hjálpa ?uér víS að
losa kúna frá bjjntim'*.
líagp gaf pjir þyflíkt augnaráö,
að ég vooa ég eígi ekkj iftir á?)
þoia annað eins af bílstöðvar-
manni. „Belja í bílnum þíiuim",
sagði liann hugsandi.
„Ekki endilega í honum. Frem-
ur utan viS hann- En .'. .“ Ég
þagnaði. Líklega hefur hugmynd-
in hjá mér ekkj vériS 'vel skýr.
„Það er bezt að koma og skoða
þetta“, sagði hann og blístraði
skrítilega’
Hinir starfsmennirnir komu með
honum. Við sáum bílinn auðvitað
undir eins — en kýrin var liorf-
in. Bílrúðan var niðri. Eg geri
ráS fyrir, að kusa liafj nuggað
snopppnnj Í hana, iinz hún §eig
niður. °g Þar með vap frelsjð fpng
ið: giijgginp galopinn og grpiö
leið fyrip liausiim út.
Við stóðum þarna allir og gónd-
ura. „Hm . . . en . . hváð þetta er
fuvðulegt,’* stapiaði ég. „þ>að var
þelja þarna, það get ég svarið."
„Auðvitað, auðvjfað'V §varaði af
greiðslumaðuripn róapdj-
„Þið getið enn séð grasjð i bijn
ura,,> sagði ég.
„Vissulega", svaraði liann ró-
andi sem fyrr. „Var það svo nokk-
uð annaS, sem ég gét gert fyrir
þig?“
Ég settist inn í bílinn og ók
burt án þess aS segja meira. í
spegljnum sá ég þá álla standa í
röð þvert yfir veginn og góna á
pftjy mér. Eftir þetta skipti ég
alltaf við aðra bflaþjóaustustöS.