Tíminn - 19.04.1977, Blaðsíða 15

SiiSiMl'Mi!
Þriðjudagur 19. aprll 1977
dóttir les „Málskrafsvél-
ina” sögu eftir Ingibjörgu
Jónsdóttur (2). Tilkynning-
ar kl. 9.30. Þingfréttir kl.
9.45. Létt lög milli atriöa.
Hin gömlu kynni kl. 10.25:
Valborg Bentsdóttir sér um
þáttinn. Morguntónleikar
kl. 11.00: Janos Sebestyen
og Ungverska kammer-
sveitin leika Sembalkonsert
í B-dúr eftir Albrechtsberg-
er, Vilmos Tatrai stj. /
Janet Baker syngur lög eftir
Fauré, Gerald Moore leikur
á pianó — Sinfóniuhljóm-
sveitin I Detroit leikur Litla
svltu eftir Debyssy, Paul
Paray stj.
12.00 Dagskráin. Tónleikar.
Tilkynningar.
12.25 Veöurfregnir og fréttir.
Tilkynningar. Viö vinnuna:
Tónleikar.
14.30 Póstur frá útlöndum.
Sendandi: Sigmar B.
Hauksson.
15.00 Miödegistónleikar.
Guiomar Nomaes leikur á
planó „Kinderszenen” op.
15 eftir Schumann. Daniel
Barenboim, Pinchas Zuck-
ermann og Jacqueline du
Pré leika á píanó, fiölu og
seiló Trló nr. 61 B-dúr op. 97,
„Erkihertogatríóiö” eftir
Beethoven.
16.00 Fréttir. Tilkynningar.
(16.16 Veöurfregnir).
16.20 Popp
17.30 Litli barnatlminn
Guörún Guölaugsdóttir
stjórnar.
17.50 A hvitum reitum og
svörtum. Jón Þ. Þór flytur
skákþátt.
18.20 Tónleikar. Tilkynningar.
18.45 Veöurfregnir. Dagskrá
kvöldsins.
19.00 Fréttir. Fréttaauki. Til-
kynningar.
19.35 Hver er réttur þinn?
Þáttur um réttarstööu
einstaklinga og samtaka
þeirra I umsjá lög-
fræöinganna Jóns Steinars
Gunnlaugssonar og Eirlks
Tómassonar.
20.00 Lög unga fólksins Sverr-
ir Sverrissori kynnir.
20.50 Aö skoöa og skilgreina.
Kristján E. Guömundsson
og Erlendur S. Baldursson
sjá um þáttinn.
21.30 Orgelleikur I Háteigs-
kirkju. Höröur Askelsson
leikur orgelverk eftir Bach.
a. Fantaslá og fúga I c-moll.
b. „Vakna, Slons veröir
kalla”, sálmforleikur. c.
Prelúdla og fúga I G-dúr.
22.00 Fréttir.
22.15 Veöurfregnir. Kvöld-
sagan: „Sögukaflar af sjálf-
um mér” eftir Matthfas
Jochumsson. Gils Guö-
mundsson les úr sjálfsævi-
sögu skáldsins og bréfum
(22).
22.40 HarmonikulögKarl Eric
Fernström og harmoniku-
hljómsveitin I Fagersta
leika.
23.00 A hljóöbergi,,Stólarnir”
eftir Eugene Ionesco I
enskri þýöingu Donalds
Watsons. Leikendur:
Siobhan McKenna og Cyril
Cusack. Höfundurinn er
sögumaöur. Fyrri hluti
leikritsins.
23.45 Frettir. Dagskrárlok.
sjónvarp
Þriöjudagur
19. april
20.00 Fréttir og veöur
20.25 Auglýsingar og dagskrá
20.30 Colditz Bresk-banda-
riskur framhaldsmynda-
flokkur. Hættulegur leikur.
Þýöandi Jón Thor
Haraldsson.
21.20 Kaup og kjör. Umræöu-
þáttur um kjaramálin, sem
nú eru i deiglunni. Bein út-
sending. Hinrik Bjarnason
stýrir umræöunum.
Dagskrárlok óákveöin
15
framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan framhaldssagan
Frú Harris fer
til Parísar ©
eftir Paul Gallico
f rú Harris var lítil og veikluleg, hafði auðvitað sína
eigin viðskipavini/ til allrar hamingju í sama
hverfi. En þær hjálpuðust að í hvert sinn sem það
reyndist nauðsynlegt.
Ef önnur þeirra veiktist, eða hafði óvenju mikið
að gera annars staðar, tókst hinni alltaf að ræna
nógu miklum tíma frá sinum viðskiptavinum, til að
komast yfir til hinnar og rétta henni hjálparhönd.
Ef fyrir kom, að frú Harris lá í rúminu, var hún vön
að hringja til viðskiptavina sinna, tilkynna þeim
það og bæta við: — En þér skuluð ekki hafa áhyggj-
ur. Vinkona mín, frú Butterfield lítur inn, og svo
kem ég aftur á morgun. Þótt þær vinkonur væru
jafn ólíkar og dagur og nóttt, voru þær nánar og
tryggar vinkonur og álitu það skyldu sína í lífinu að
vernda hvor aðra. Vinkona var vinkona og meira
var ekki að segja um það. Frú Harris bjó í kjallara-
ibúð í Willis Gardens númer 5, en frú Butterf ield í
númer 7 og sjaldan leið sá dagur að þær heimsæktu
ekki hvor aðra til að skiptast á fréttum.
Leigubíllinn ók yf ir breittf Ijótið, það sama og f rú
Harris hafði séð úr flugvélinni, en nú var það ekki
blátt, heldur grátt. Á brúnni lenti bílstjórinn í ofsa-
legu rifrildi við annan bílstjóra. Þeir æptu og
skræktu hvor að öðrum. Frú Harris skildi ekki orð-
in, en gat sér til um þau eftir tóntegundinni og
brosti hrifin. I þetta skipti varð henni hugsað til
Pamelu Penrose og hávaðans sem hún hafði gert,
þegar hún fékk að vita að frú Harris ætlaði að taka
sér eins dags frí. Frú Harris hafð-þá lagt sérstaka
áherzlu á það við f rú Butterf ield, að þessi upprenn-
andi stjarna yrði ekki vanrækt.
Það undarlega var, að þrátt fyrir skarpskyggni
og mannþekkingarhæfileika frú Harris, var ungfrú
Penrose uppáhaldsviðskiptavinur hennar.
Stúlkan, sem i rauninni hét Enid Snite, en það
vissi frú Harris vegna þess að stundum fékk hún
bréf undir því nafni, lifði óreglulegu lífi sínu í lítilli
íbúð í einu af húsasundum hverfisins.
Hún var lítil og Ijóshærð og augun í henni voru
einkennilega hreyfingarlaus, eins og hún horfði
alltaf á sama blettinn. Hún var vel vaxin og fótnett
og hafði aldrei hrasað á leið sinni upp framastigann
þó að hún hefði ýtt við ýmsum á leiðinni. Allt vildi
hún gera fyrir það sem hún kallaði frama sinn, og
fram að þessu fólst í tveggja ára starfi sem
kórstúlka, nokkrum smáhlutverkum í kvikmyndum
og sjónvarpsþáttum. Hún var einföld, hörð, eigin-
gjörn og tillitslaus og hafði ónotalega framkomu í
þokkabót.
Maður skyldi ætla að f rú Harris hefði séð í gegn-
um fals stúlkukindarinnar og látið hana lönd og
leið, því það var nú einu sinni þannig, að ef eitthvað
í fari viðskiptavinar fór í taugarnar á frú Harris,
fleygði hún einfaldlega lyklinum inn um bréfarif-
una og lét ekki sjá sig framar. Eins og margar
starfsystra hennar, sem ekki gerðu hreint einungis
vegna hreingerningarinnar sjálfrar, þótt það væri
lif ibrauð þeirra, gekk hún til verka f ull ákafa. Ann-
að hvort varð hún að geta þolað viðkomandi
viðskiptavin eða heimiíi hans.
En það var einmitt vegna þessað f rú Harris hafði
að vissu marki séð í gegnum ungfrú Snite, að hún
hélt fast við hana, vegna þess að hún akildi beizkju-
blandið hungur stúlkunnar eftir því að verða eitt-
hvað, verða þekkt, sleppa út úr hringekju hvers-
dagslifsins, hætta að berjast og tryggja sér eitthvað
af gæðum lífsins.
Áður en frú Harris hafði sjálf verið gripin þessu
hungri, sem varð þess valdandi, að hún var nú
komin til Parísar, hafði hún ekki skilið þetta, en nú
skildi hún það vel. Fyrir henni hafði lífið öllu frem-
ur snúizt um að verða eitthvað, en baráttan fyrir
lifinu var nokkuð, sem þær þekktu báðar. Þegar
eiginmaður frú Harris hafði dáið fyrir tuttugu ár-
um án þess að eftirláta henni einn skilding, varð
hún einfaldlega að sjá fyrir sér sjálf, þar sem
ekknastyrkurinn nægði engan veginn.
Auk þessa var um að ræða svolítið, sem frú
Harris gat alls ekki staðizt. Það var leikhúsand-
rúmsloftið, sem var í kringum ungfrú Snite, eða
ungfrú Penroseeins og frú Harris vildi heldur kalla
hana í huganum.
Titlar, auðævi, stétt eða ætterni hafði engin áhrif
á frú Harris, en hún var vel móttækileg fyrir þá
töfra, sem voru í kringum allt og alla sem kom
leikhúsi, sjónvarpi eða kvikmyndum við.
Hún gat ekki metið hversu sterkt eða veikt
samband ungfrú
Penrose var við þennan heillandi heim, vegna þess
að stúlkan var ekki aðeins óaðlaðandi manneskja,
heldur einnig tæplega í meðallagi góð leikkona. Það
nægði frú Harris, að rödd hennar heyrðist öðru hverju í
útvarpinu, eða að hún gekk yfir sjónvarpsskjáinn
klædd svuntu og kappa. Frú Harris virti þá baráttu sem
stúlkan barðist alein og hún uppötvaði hana, dekraði
við hana og tók með jafnaðargeði ýmsu, sem enginn
annar hefði vogað sér að reyna.
Leigubíllinn ók inn á breiða götu með fallegum hús-
um, en frú Harris hafði hvorki auga fyrir né tíma af-
gangs fyrir byggingarlist þessa stundina.
— Hvað er langt eftir? kallaði hún til bílstjórans,
sem án þess að minnka hraðann lyfti báðum höndum
upp af stýrinu, fórnaði þeim til himins og sneri sér via,
um leið og hann kallaði eitthvað til hennar. Auðvitao
skildi frú Harris ekki orð, en brosið undir rostungs-
skegginu var vingjarnlegt, svo hún hallaði sér aftur á
bak aftur, ákveðin í að þola þetta þar til hún næði tak-
marki drauma sinna. Og á meðan hugsaði hún um þá
röð atburða, sem valdið höfðu því, að hún var hingað
komin.
Það hafði allt saman byrjað dag einn fyrir mörgum
árum, þegar f rú Harris hafði við vinnu sína í húsi lafði
Dants, opnað klæðaskáp til að þrífa hann og komið þar
auga á tvo kjóla, sem inni hengu. Annar var hreinn
draumur, úr rjómahvítum og fílabeinshvítum knippl-
ingum og siffoni, en hinn eins og blossi úr eldrauðu
atlask-silki og tafti, skreyttur með stórum, rauðum
slaufum og risastórri, rauðri rós. Frú Harris stóð eins
og eldingu héfði slegið niður í hana, því aldrei á ævinni
hafði hún séð neitt svo dásamlega fallegt.
Hversu grá og litlaus sem tilvera frú Harris annars
var, hafði hún alltaf haft þörf fyrir fegurð og liti, en