Tíminn - 21.08.1977, Page 25

Tíminn - 21.08.1977, Page 25
Sunnudagur 21. ágúst 1977 25 ÍWMií'Cí Helgarsagan hún sting i hjartanu vegna alls þess sem Michael fór á mis viö. Hann heföi átt aö hefja hjóna- bandiö áhyggjulaus — en i stað þess sat hann uppi meö fjögurra ára telpu! Lifandi sönnun þess, aö hann var ekki sá fyrsti i lifi Lindu... Ellen kyngdi kekkinum í háls- inum og sagöi viö sjálfa sig, að hún mætti ekki hugsa svona, þetta var allt eins og Michael vildi hafa þaö. Þegar Linda og Michael komu heim Ur stuttri brúökaupsferö, og hún stóö á brautarpallinum til að taka á móti þeim, var Janie þar lika — ásamt ungri stúlku. Sonur minn kemur heim úr brúökaups- ferð til dóttur annars manns, hugsaöi hún. En Michael laut niður og lyfti telpunni upp i fang sér. — Halló Janie, sagöi hann bliölega. Teip- an þrýsti sér aö honum og sagöi: — Ég vil fara heim til Mary-Ann, pabbi. — Já, nú komum við heim, svaraöi hann ofur eölilega. Ellen stóö grafkyrr. Janie kall- aði Michael pabba! Og honum virtist lika þaö vel! Þegar þau komu i mat á sunnu- deginum til hennar, fannst henni hún ófrjáls vegna Janie. Stöku sinnum hugsaði hún með sér, aö Lindu og Michael hefði áreiöan- lega likað vel aö fara ein saman i feröalag. En hvaö meö Janie: Ef þau færu aftur, yröi telpan aö vera eftir hjá henni! Eitthvaö i stórum, gráum augum telpunnar olli henni öryggisleysi. Hvaö ættu þær tvær aö geta gert i samein- ingu? Ef hún heföi veriö barnabarniö mitt, hefði allt veriö ööruvisi, sagöi hún viösjálfa sig. Hún vissi að ekkert afl á jaröriki gat fengið hana til að lofa barninu aö kalla sig ömmu. En þegar hún átti von á ungu hjónunum i heimsókn, gætti hún þess að hafa mat sem Janie fannst góður. Telpan boröaöi vel og þakkaði hátiölega fyrir sig. Linda og Michael kunnu að meta hugulsemi hennár, en hún fann aö þau biðu alltaf eftir ein- hverju öðru einhverju meira af hennar hálfu. Hún keypti leik- föng, sem sú litla gat leikið sér aö þegarhún kom,en munaði litlu til eöa frá... Seint um sumarið sögöu þau henni frá barninu, sem var i vændum. — Ó, Linda, en gaman! sagöi hún glöð og faömaði tengdadóttur sina. — Ertu ekki spenntur, Michael? — Það er ekki laust viö það, svaraöi Michael brosandi. — Hvernig liöur þér, Linda? Er þér illt? spuröi Ellen áhyggjufull. — Þú þarft aö liggja svolitiö i rúminu á morgnana. Láttu Michael færa þér te og þurrt kex i rúmið, þaö er gott viö ógleöinni. Linda hristi höfuðið brosandi. — Mér er alls ekkert óglatt, sagöi hún. — Það var miklu verra þeg- ar ég gekk meö Janie. Kannski þýöir þaö, að ég eignast dreng i þetta sinn. Ellen fannst hún hafa fengiö yf- ir sig kalda vatnsgusu. — Ef þaö veröur drengur, sagöi Michael — skal hann heita eftir pabba. Hjarta Ellenar fylltist ham- ingju á ný. Daginn eftir fór hún i búöir og naut þess aö kaupa garn og uppskriftir, og næst þegar Linda og Michael komu i heim- sókn, var hún búin aö prjóna pinulitinn, hvitan jakka. Um veturinn prjónaði hún mik- ið á nýja barniö og hugur hennar var fullur af hugsunum um barnabarnið. Dag einn sá hún tengdadóttur- ina vera að prjóna úr bleiku garni og sagði: — Hvers vegna prjónarðu ekki úr hvitu eöa gulu garni á barnið? — Þetta er ekki á barniö, sagöi Linda. Það á meira en nóg af þvi sem þú prjónar. Þetta er handa Janie. Ellen sagði ekkert. Hún næst- um skammaðist sin fyrir aö hafa ekki séö aö Janie vantaöi peysu. Daginn eftir fór hún og keypti hlýjan jakka handa Janie. Bæöi Linda og Janie þökkuöu kærlega fyrir hann, en svipurinn i dökkum augum Lindu olli Ellen vanliöan. Þegar Janie átti afmæli, keypti Ellen handa henni dýrt brúðu- burðarrúm. Hún vissi að Linda og Michael ætluðu aö gefa henni brúðubarn. En ekki leiö á löngu unz nýja fallega brúöubarniö á teppinu framan við arininn og gamla tiskubrúöan var lögö i burðarrúmið. — Mary-Ann er biluö mamma, sagöi Janie skyndilega og Linda gerði strax við tuskubrúðuna. Þegar brúðan var komin i lag, sneri Janie sér að Michael. — Pabbi, getur Mary-Ann ekki fengið litinn bróöur um leið og ég? — Þarna er hann, svaraöi Michael og benti á brúðubarnið á arinteppinu. — Nei, sagöi Janie ákveöin. — Þetta er ekki bróðir Mary-Ann. Hún verður að eignast bróöur sem likist henni. Tuskubrúðu- bróður Michael brosti og sneri sér aö Lindu. — Getur þú búiö hann til handa henni. Linda hristi höfuðið. — Nei, ég bjóheldurekki Mary-Ann til. Hún var keypt á jólabasar. Því miöur get ég vist ekki búið til tuskubrúð- ur. Ellen var hugsaö um allar tuskubrúðurnar sem hún haföi búiö til fyrir jólabasarana ár eftir ár. Þvert yfir herbergiö sá hún, að sonur hennar horföi á hana og hún roðnaöi. Vitleysa! sagöi hún viö sjálfa sig. Ég keypti buröarrúmiö. Hvers vegna skyldi ég búa til tuskubrúðu handa henni? Mánuöi áður en von var á barn- inu, spuröi hún Michael hvar Janie yröi, meöan Linda væri á fæöingardeildinni. — Ég get haft hana, sagöi hún dálitið hikandi. — Já, þú gætir þaö, svaraöi son- ur hennar kurteislega. — En Sus- an Carrsem á heima i húsinu við hliöina, segir aö Janie geti veriö hjá sér. Þaö er einfaldasta lausn- in, en þakka þér samt fyrir, mamma. Ellen létti á vissan hátt, en jafnframt örlaöi á óróleika og óá- nægju innra meö henni. Þremur vikum áöur en von var á barninu, vaknaði hún skyndi- lega um miðja nótt við að Michael kom með Janie innvafða i teppi. Sonur hennar var fölur i andliti og augun dökk af ótta. — Ég fór með Lindu á sjúkra- húsið, sagöi hann. — Blóöþrýst- ingurinn hækkaði skyndilega, og hún var þegar lögð inn. Henni liö- ur illa. Börn nágrannans eru meö mislinga.svo Linda vildi að Janie færi til þin, bætti hann við lágri röddu. Hún tók við barninu og sagði aö hann gæti farið beint til sjúkra- hússins aftur. Það var ekki fyrr en dyrnar höfðu lokast aö baki honum, að hún veitti þvi athygli, að Janie lá grafkyrr með höfuöiö við öxl hennar. — Af hverju er mamma svona veik? spurði telpan. — Ég veitþaö ekkialveg, Janie, svaraði Ellen eins og satt var. — En pabbi fór með hana á sjúkra- húsið og þar eru allir góöir viö hana, ekki satt? Telpan kinkaði kolli. — Pabbi gleymdi að taka Mary-Ann meö, sagði hún og röddin skalf. — Við sækjum hana á morgun, lofaði Ellen. —Þá förum viðheim til ykkar og þú getur tekið meö þér allt, sem þú vilt. Þú... þú átt nefnilega að vera hérna f nokkra daga. Er það ekki gaman. Janie leit hugsandi á hana og hallaði svolitiö undir flatt. Ein- hver minning geröi vart við sig innra með Ellen, en hún gat ekki almennilega rifjað hana upp. — Hlakkaröu tilað hafa mig hjá þér? spuröi Janie eftirvæntinga- full. — Auðvitað geri ég þaö. En nú skaltu sofna aftur. Herbergið þitt ervið hliðina á minu, er þaðekki fint? Kallaöu svo bara á mig, ef eitthvað er. Ellen fór ekki i rúmið fyrr en telpan varsteinsofnuö. Hún lá um stund og hugsaði um Lindu. Bara að allt gengi vel! Skyndilega minntist hún þess, hvernig Janie hafði lagt handleggina um háls hennar, og hún fylltist viö- kvæmni, sem geröi hana hissa. Þegar hún vaknaöi, leiö andar- tak áöur en hún gerði sér grein fyrir hvað haföi vakiö hana. Svo heyrði hún mjóa röddina aftur: — Mamma, pabba? Má ég koma inn til þin? Mamma hans pabba?’ Ellen flýtti sér inn i litla her- bergið. Janie sat uppi i rúminu með uppsperrt augu og úfiö hár. — Mary-Ann er ekki hérna og mér er kalt og þaö er svo dimmt, sagöi Janie. Gráu augun horföu á Ellen og hjarta hennar herptist saman, þegar hún sá aö telpan haföi grátiö. — Er þér ekki kalt? spuröi barnið. — Jú, satt að segja, svaraöi Ell- krossgáta dagsins 1558. Lárétt lBorg. 6 Lik 7 Bára. 9 Ræktað land. 11 Komast. 12 Sagnend- ing. 13 Sjó. 15 Poka. 16Svik. 18 Smárit. Lóörétt 1 Menn. 2 Fljót. 3 Siglutré. 4 Samiö. 5 Bliö. 8 Verkfæri. 10 Klukkna. 14 Boröandi. 15 1051. 17 Fisk. Ráðning á gátu No. 2557 Lárétt I Mórautt. 6 Oki. 7 Söt. 9 Nái. II LI. 12 SS. 13 Iöu. 15 Att. 16 Nes. 18 Trukkur. Lóörétt 1 Mislitt. 2 Rot. 3k. 4 Uin. 5 Tvistur 8 Óiö. 10 Ast. 14 Unu. 15 Ask. 17 Ek. 1 U 7 H a íp 1 5 P L \M Auglýsið í Tímanum en. — Kannski getum viö hlýjaö hvor annarri? Hún bar Janie inn í sitt eigiö rúm. — Hvaö kallaöiröu mig, Janie? spuröi hún skyndilega. — Mömmu pabba, svaraði Jane. — Þú ert mamma hans, er þaö ekki? Ellen hikaöi, en aöeins andar- tak. — Jú, ég er mamma pabba þins, sagði hún rólega. — En get- uröu ekki kallaö mig ömmu, Janie? — Júhúu, tautaöi telpan. — Góða nótt, amma... — Góöa nótt, Janie... Eftir hádegismatinn fóru Ellen og Janie heim til Janie og sóttu það sem Janie þarfnaðist. Ellen stakk þvi niöur i tösku og svo leiddust þær til baka. — Ætlar mamma aö eignast bamiö núna? spuröi Janie. — Ætli þaö ekki, svaraöi Ellen. — Mary-Ann hefur ekki eignast neinn bróðurennþá, sagöi telpan. Ellen nam staðar framan viö vefnaöarvörubúö. Veiztu, hvaö viö skulum gera? sagöi hún. — Viö skulum búa til litinn bróður handa Mary-Ann. Janie leit efasemdaraugum á hana. — Getum við þaö, amma? A þvi andartaki rann loks upp fyrir Ellen hverjum Janie liktist, þegarhún horfði á hana og hallaði svona undir flatt. Michael! Hann haföi gert nákvæmlega þaö sama, þegar hann var litill. Tilhugsunin gladdi hana. Þær sátu við stóra eldhúsborðiö næstum allan daginn og unnu aö litla bróöurnum handa Mary- Ann. Þegar brúöan var tilbúin, klippti Ellen sundur gamalt handklæöi i teppi handa henni. — Heldurðu aö Mary-Ann veröi hrifin af nýja bróöurnum? spurði Ellen. — Já, alveg áreiðanlega, svar- aði sú litla viss i sinni sök. Hún leitá Ellen og hallaði undir flatt. — Amma, geturöu búið til ketti lika? Ellen hló svolitiö. — Ég hef aldrei reynt það, en við getum séö til einhvern daginn. En núna... Sfminn hringdi og skyndilega varö hún dauðskelfd. Ef Linda... — Michael? sagði hún spyrj- andi. Þaö var Michael, alveg aö rifna af stolti, þegar hann sagði frétt- irnar: — Lindu liður vel — þaö var drengur — litill, en hress — komdu strax, þá færðu að sjá hann... Hún vissi ekki sjálf að hún var að gráta, fyrr en hún fann tárin streyma niöur vangana. — En Janie, hvaö á ég aö gera viö hana, hvislaöi hún. — Frú Jenkins i afgreiðslunni sér um hana á meðan, svaraði hann. Þegar Ellen haföi lagt tóliö á, faömaöi hún Janie aö sér. — Þú átt litinn bróður! Janie kinkaöi kolli. — Alveg eins og Mary-Ann! Dyrnar meö glerrúöunni voru við endann á ganginum. Nokkrar konurstóðu þar, svo hún þurfti aö biða svolitiö. Fyrst núna rann upp fyrir henni, aö hún átti að sjá barnabarn sitt eftir andartak. — Barn Mortons, sagði hún við stúlkuna bak við glerið og stúlkan brosti meö augunum yfir grisj- una. Hún sótti litinn böggul i bláu teppi. Ellen horföi á hann gegn um glerið. Sonur Michaels! Barna- barn hennar! — Hvernig lizt þér á hann, mamma? Skyndilega stóð Michael við hliö hennar. — Þessa stundina, svaraði hún skjálfrödduö — liktist hann mest pabba sinum i vondu skapi. Kona við hliö hennar brosti breitt. — Ég er lika að skoða barnabarniö mitt, sagöi hún. — Er þetta fyrsta barnabarn þitt? — Nei, nei, svaraði Ellen. — Ég ásonardótturlika.fimmára. Hún býr hjá mér á meöan, bætti hún viö meö stolti i röddinni. Michael leit á hana, og hún gladdistyfir ljómandi brosi hans. Það var ekki nauösynlegt aö segja neitt — nú vissi hann að allt var eins og það átti að vera milli þeirra Janie. — Ég verö ekki lengi hjá Lindu, sagði hún, þegar þau gengu sam- an eftir ganginum. — Ég vil ekki að Linda þurfi aö biða of lengi eft- ir mér. Linda sat uppi i rúminu, föl en hamingjusöm. — Hvernig lizt þér á sonarson þinn? spurði hún þegar Ellen haföi heilsaö henni meö kossi. — Hann er dásamlegur, sagði Ellen brosandi. — En nú verð ég að flýta mér aftur til eldra barna- barnsins. Hún biður niðri. Augu Lindu fylltust tárum. — Við erum búnar að búa til tuskubrúðubróður handa Mary- Ann flýttiEllenséraðbæta bið. — Og nú ætlum við heim að búa til tuskukött. Þú.þarft ekki aö flyta þér heim, okkur Janie liður svo dæmalaust vel... Hjartað söng i brjósti hennar, þegar hún fór niður i lyftunni. En hvaö lifiö gat verið auöugt...

x

Tíminn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.