Réttur - 01.02.1928, Síða 1

„Hann æsir upp lýðinn“
Meðal kristinna manna hefir mikið verið rætt og
ritað um pínu og dauða Jesú frá Nasaret. Þó hefir það
mjög verið látið undir höfuð leggjast að gera skýra
grein fyrir því, hverjar ástæður gátu til þess legið, að
ríkjandi vald samtíðar hans heimtaði hann af lífi tek-
inn. Mun það einkum hafa valdið, að pína og dauði
Jesú hefir verið talið þess eðlis, að ekki mætti líta á
það öðrum augum en augum trúarinnar og miður
hæfði, að verið væri að skygnast inn í það með sögu-
legri gagnrýni. En með þessu erindi ætla jegþóaðleyfa
mjer að gera grein fyrir skoðun minni á því, hvað það
var í kenningu og framkomu Jesú, sem snart svo óþægi-
lega ríkjandi stjettir samtíðar hans, að lífsferli hans
lauk á þá leið, er raun varð á.
I.
Það ætti enginn að geta gengið þess dulinn, að með
boðskap sínum og framkomu, hlaut Jesús að særa trú-
artilfinningar þeirra samtíðarmanna sinna, er nefndir
voru hinir rjettlátu, og samsvarar það heiti því, er við
nú nefnum »hinir rjetttrúuðu«. Hann kom fram sem
strangur siðameistari og vandlætari, en á mælikvarða
viðurkendra siðgæðishugmynda var langt frá því, að
hann sjálfur gætti almenns velsæmis. Mök hans við al-
múgann og einkum þá, sem voru siðferðilega brotlegir,
var hreint og beint hneyksli frá sjónarmiði hinna
1*