Réttur - 01.02.1928, Síða 13

Rjettur] »HANN ÆSIR UPP LÝÐINN« lfe
orðum hans. Lotningin rýmir og fyrirlitning kemur í
staðinn. Það var lýðurinn, sem hafði fengið að kenna á
miskunnarleysinu og órjettvísinni. Og það voru fleiri
en ekkjurnar, sem áttu heimili, er yfirstjettin át upp.
Jesús talar fyrir hönd allra hinna kúguðu. Og tilfinn-
ingar þeirra hrífast og æsast við hvert þrumandi ávít-
unarorð, sem Jesús beinir til yfirstjettanna. Og í þess-
ari taumlausu hrifni af Jesú, sem grípur lýðinn, ligg-
ur einnig skýringin á því, með hve stjórnlausum ofsa
lýðurinn heimtar Jesú af lífi tekinn, þegar boðið er að
velja milli hans og Barrabasar. Það er æsing, sem
grípur vonsvikinn lítilmagna, þegar sýnt er, að Jesús
vill ekki taka völdin á þann hátt, sem lýðurinn hafði
ætlast til.
Jeg hefi þegar bent á fjölda ummæla Jesú, sem full-
kom'lega skýra það, að hann hafði orðið valdur að
stjettarhreyfingu og er þó margt enn ótalið. Og það
verður að teljast fullkomlega leyfilegt að gera ráð fyr-
ir því, að margt af ummælum Jesú í þessa átt hafi tor-
tímst. Það verður að teljast mjög eftirtektarvert, að
allar þær dæmisögur og frásagnir, sem greinilegast
vitna um Jesú, sem málsvara lítilmagnans og hins fyr-
irlitna, finnast hver um sig aðeins í einu guðspjallinu,
þótt öll þrjú samstofna guðspjöllin — Mattheus, Mar-
kús og Lúkas — flytji aðrar dæmisögur hans. Farise-
inn og tollheimtumaðurinn, miskunnsami Samverjinn,
glataði sonurinn, — þessar sögur birtir Lúkasarguð-
spjall og ekkert guðspjall annað. Mattheus einn birtir
söguna um dórninn á efsta degi, Jóhannes einn söguna
um hórseku konuna og Lúkas einn söguna um bersynd-
ugu konuna, sem þvoði fætur Jesú. Þetta vekur grun
um, að það sje að meira eða minna leyti tilviljun, að
þessar sögur koma nokkursstaðar fram í guðspjöllun-
um og sýnir, að fyrstu rithöfundar kristninnar hafa
verið næmari fyrir öðru í boðskap hans en þeirri hlið,
er vissi að hinum undirokuðu. Og auk sagna og um-