Réttur - 01.02.1928, Qupperneq 110

112 GALDRA-LOFTUR. [Rjettur
skáldamáli slnu við þig og mig: »F*ú ert það, sem þú
ert, af því að þú óskar þér slíks«.
En hitt er misskilningur, sem margir ætla, að skáldið
hyggist telja áhorföndum leiksins trú um, að Steinunn
fyrirfari sér af yfirnáttúrlegum völdum. Steinunn alræður
að farga sér, áður en Loftur heitir á þann, »sem býr í
eilífa myrkrinu« að »drepa« hana. Pað sést á viðræðum
þeirra Ólafs í lok annars þáttar. Hún einsetur sér þar að
týna sér, er hún þykist finna, að hún fái eigi lifað án
Lofts, og hún óttast, að hann hafi, ef til vill, sagt frá,
hvað farið hafi þeirra í milli. Hún vonar og, að þá
muni Lofti skiljast, hversu honum hafi farið við hana,
samvizka hans vakna. Hún segir við Ólaf: »F*egar valur-
inn heggur. rjúpuna í hjartað, vælir hann, því þá skilur
hann, að þá er rjúpan systir hans«. — — »Maður og
kona hljóta að geta unnið hvort öðru svo mikið mein,
að þau skilji, að þau eru systkin*. En Loftur veit eigi,
hvenær hún fullréð að drýgja sjálfsmorð. Hann heldur,
að ósk sín og særingar hafi rekið barnsmóður sína
ofan í dauðann og freyðandi árstrauminn. Með því
á vísast að sýna, að hann kunni eigi að fara með
það vald, er hann þegar hefir öðlast eða heldur, að
hann hafi öðlast. Grunur leikur mér og á, að skáldið
sjálft telji það eigi yfirnáttúrlegt, er biskuparnir birtast
Lofti í Hóla-dómkirkju*. Slíkt eiga að vera ofsýningar
sjálfs hans í brjálsemi hans og æði. Skáldinu hefir — að
líkindum — eigi virzt óeðlilegt, að Lofti heyrðist og
sýndist ásakanir fársjúkrar samvizku sjálfs hans vera
raddir látinna biskupa, ekki sízt er hann var staddur á
gröfum þeirra, bandóður, um hánótt. Menn taki eftir, að
Loftur er aleinn í kirkjunni, er þeir birtast honum. Eng-
inn sér þá nema hann einn. Skelfingasýnir og ógnir
brjálseminnar drepa hann. En hitt er satt, að lítill skáld-
* Svo minnir mig og, að Anders Thuborg skilji þetta atriði leiksins í
ritgerð um Jóhann í »Tilskueren« 1919.