Andvari - 01.04.1962, Blaðsíða 22

20
SVEINN SKOUIU IIÖSKULDSSON
ANDVARI
Stefánsson, síðar prestur í Vigur og al-
þingismaður. Sigurður var hagmæltur og
birti mjög eftir sig kveðskap og ritsmíðar
í blaði Bandamanna, og báðir kornu þeir
Skúli mjög við sögu félagsins. Ymsum
neðri bekkingum mun þó einkum hafa
þótt Sigurður nokkuð ráðríkur, og þegar
lesið var eltir bann Bréf til Bandamanna
á fundi 9. desember 1877, þar sem bann
vandaði unr ýmsar ódygðir skólasveina,
einkurn drykkjuskap, befur Hannesi þótt
mælirinn skekinn og fullur, og sarndi
hann skopsögu, sem nefndist Draumur.
Var benni beint að Sigurði og lesin upp á
fundi 23. desember. Enn kom hann þó
ekki fram undir sínu eigin nafni, heldur
nefndist nú „Jeg“. Sem vænta mátti, lét
Sigurður slíku ekki ósvarað og samdi nú
leikrit, Draumamaðurinn í vöku, og birti
í blaði Bandamanna. Gerði bann þar
óspart gys að höfundinum ,,Jeg“. Þá tók
Jón Þorkelsson, síðar þjóðskjalavörður,
upp hanzkann fyrir „Jeg“ og deildi hvasst
á Sigurð, og Hannes svaraði einnig á
fundi 20. janúar 1878 og valdi sér sem
einkunnarorð um Sigurð „Bósi geltu,
Bósi minn.“ Sú grein er undir sama dul-
nefni. Hannes lýsti síðar þessari deilu í
grein, sem hann nefndi Félagsbyltingin í
Reykjavíkurskóla árið 1878, og kemst þar
meðal annars svo að orði um viðskipti
þeirra Sigurðar:
„Nú var friðnum lokið með þeim
Sigurði og Ilannesi. Þeir mæltust cigi
orð við, en áttu blaðadeilu lítt mjúkyrta.
Skólinn tók mjög þátt í þessu, og lætur
því að líkindum, að sumurn þætti annar
hafa rétt, en öðrum binn. Skiptist þannig
skólinn, svo sem heyra mátti í svefnloftum
á kveldum, þar er einatt var tilrætt um
þetta. A kvistinum voru oft ómjúkar yrð-
ingar milli þeirra Sigurðar og Jóhann-
esar1) af annarri hálfu og Lárusar Eysteins-
1) Jóhannesar Ólafssonar, síðar sýslumanns.
sonar,1) er tók málstað Hannesar. Jón
Þorkelsson reit rit eitt með honum og
fékk aftur skammir ómældar bjá Sigurði,
en er hann ætlaði að gjalda honum aftur
í sömu mynt, var rit hans gjört afturreka
með háðulegum orðum. Mæltu sumir, að
stjórnin myndi ekki hafa gjört það aftur-
reka, ef jafnmikið hefði verið með Sig-
urði sem það var á mót.“2)
Enn verður að geta til fleiri atvika,
sem urðu piltum til sundurþykkis.
Nokkrir neðribekkingar gengust fyrir
því um jólaleytið 1877 að leika smáleiki
i skólanum „til gamans bæði sér og skóla-
bræðrum sínum, og ef vera rnætti, að það
gæti haldið einhverjum frá að fá sér í
staupinu," segir Elannes í fyrrnefndri
grein. Voru þeir forvígismenn þessa
Bertel Þorleifsson, Hannes, Jónas Jónas-
son3) og Einar Hjörleifsson. Var Einar
nafntogaðastur leikari. Þessu reiddust
þeir Sigurður Stefánsson og Skúli, töldu
sig sniðgengna og þá félaga seilast inn á
starfssvið Bandamannafélagsins. Segist
Hannesi svo frá einum þessum leik:
„Þótt leikur þessi sé alls eigi þess
verður að setjast í annála, þá verður þó
að geta höfuðpersónunnar, með því að
hún kemur við þráð sögu vorrar. Það var
burtrekinn búðarstrákur einn, óþokki
mesti og ónytjungur, er biður ríkrar
bóndadóttur og einfaldrar, lýgur frá
ýmsu sér til ágætis, svo sem að bann
sé sigldur, og segir af því margt fagurt,
kveðst vera stúdent og bókhaldari bjá
Jóni Steffensen.
Einar Hjörleifsson lék búðarstrákinn, og
tókst bonum það hvorki betur eða verr
en svo, að Sigurður Stefánsson kvað bann
leikið hafa sjálfan sig og hæddist mjög
1) Síðar prestur á Helgastöðum og Staðar-
bakka.
2) Lbs. 3335, 4to, 328.-329. dálkur.
3) Síðar prestur á Hrafnagili.