Andvari - 01.04.1962, Blaðsíða 24

22
SVEINN SKORRI HÖSKLILDSSON
ANDVARI
að, enda bar þá svo vel í veiðar íyrir
Sigurði, að Einar var nýkominn úr sigl-
ingu, er hann hafði farið fyrir sakir augn-
veiki, og kunni frá mörgu fögru að segja.
Jóhannes Ólafsson tók þetta sem sneið til
bróður síns, sem var sigldur bókhaldari
hjá Jóni Steffensen, hafði ætlað í skóla,
en orðið frá að hverfa og loks gengið að
eiga auðuga konu lágkynja. Reiddist
hann mjög og var upp frá því hinn ákaf-
asti óvinur allra, er að leik þessurn voru,
einkurn þeirra, er höfðu samið hann. Af
annarri hálfu er frá því að segja, að
Einar fréttir ummæli Sigurðar og hans
kumpána. — Einari þótti sér lítil sæmd
gjör, og var það ein styrklega samverk-
andi ástæða til þess, að hann fýstist mjög
að gjalda honum að nokkru ummælin.
Fleiri voru og þeir, er þá reiddust Sigurði,
því að það var svá augljóst, að hann þoldi
engan líkama, er hann eigi væri höf-
uðið á."1)
Þegar slíkar væringar höfðu risið meðal
pilta, brá Einar Eljörleifsson á það ráð að
freista þess að steypa Sigurði frá völdum
í Bandamannafélaginu. Naut hann til
þess fulltingis félaga sinna úr lciknum,
og fóru þessi samtök mjög leynt. Segir
svo frá því í skólaannál:
„Einar gekk nú rösklega fram í að
telja menn á að steypa Sig. úr völdum
og kjósa hann eigi til félagsstjóra á næsta
aðalfundi; gekk honum vonum hetur og
þeim félögum hans. í byrjun marzmán-
aðar létu þeir menn rita kosningamiða
og skrifa nöfn sín undir, og skyldi síðan
hera saman miðana og auglýsa aftur
kjósendum fyrir aðalfundinn, hvað út
hefði komið, til þess að eigi skyldi svo
fara, að atkvæði dreifðust mjög og Sig.
yrði samt kosinn, þótt enginn samsæris-
manna kysi hann. Þegar allir höfðu kosið,
var miðunum safnað, og 15. dag marz-
mánað. héldu 10 forsprakkar samsæris-
manna — 2 úr hverjum bekk — fund
með sér og báru saman atkvæðin og rita
það, er út kom, á forsiglað skjal og nöfn
sín undir, og var það sýnt þeim, er vildu,
er þeim voru sögð úrslitin. Fór þetta svo
leynt, að engi vissi, er eigi var í sam-
bandinu með. Nú líður og bíður og líður
að aðalfundi. Þar gengu kosningar lið-
lega fram, og voru sumir menn allfúsir
á að safna atkvæðum í hatta og flytja
þcim, er töldu þau. En brátt tóku þeir,
er atkvæðin rituðu, að gæta þess, að öll
atkvæðin lentu á einstökum mönnum í
sömu röð, og var Sigurður eigi í þeirri
tölu. Svo lauk fundinum, að Einar,
Pálmi1) og Jónas2) voru kosnir í stjórnar-
nefnd og þeir hinir sömu og Hannes og
Bertel í dómsnefnd, allir með 70—80
atkvæðum. Hæsta atkvæði þar fyrir utan
var 15 atkv.!
Nú var allt farsællega af hendi leyst.
Sigurður fallinn og Einar kominn í hans
stað. Léku samsærismenn nú við hvern
sinn fingur og voru hinir kátustu. En
hinir flestir, er utan sakanna voru, voru
rciðir mjög og þótti illa og ódrengilega
að farið. Var nú almenn ólga í skólan-
um, og stungu menn mjög saman nefj-
um urn, að samsæri hefði verið."3)
Þannig fór og, að samsærið varð hljóð-
bært, og á næsta fundi í Bandamanna-
félaginu reis Skúli Thoroddsen upp og
bar fram tillögu um lagabreytingu þess
efnis, að allar gjörðir, sem fram hefðu
fengizt með áróðri, skyldu ógildar og þeir
brottrækir úr félaginu, sem uppvísir yrðu
að slíkum tiltektum. Létu þeir Skúli og
Sigurður miklar skammir dynja yfir þá
Einar og félaga. Segir svo frá því í annál:
1) Pálsson yfirkennari.
2) Jónasson prestur.
3) Þjóðskjs.: Árbækur Hins lærða skóla ís-
lands 1877—1882, bls. 15—17.
1) Lbs. 3335, 4to, 325.—326. dálkur.