Andvari - 01.04.1962, Blaðsíða 39

ANDVARI
LÁTTU GAMMINN GEISA
37
og fjórir aðrir) skyldi af sett. Uppástung-
unni var tekið með lófaklappi af hans
flokki, en hinn flokkurinn mælti mjög
á móti. Til atkvæða var eigi gengið. Þeir,
sem móti stjórninni voru, fóru hurt af
fundarstaðnum, en stjórnin varð þar
eftir. Þeir, sem út fóru, settu fund á öðr-
um stað og kusu nýja stjórn, þar eð þeir
kváðu stjórnina af setta. Hinn flokk-
urinn viðurkenndi eigi, að þctta hefði
nokkurt gildi, þar eð allt löglegt form
vantaði eftir lögum félagsins og almenn-
um reglum. A næsta lögboðnum fundi
komu saman 52 félagsmenn íslendinga-
félags, og voru þá reknir úr félaginu
þeir, er helzt þóttu spilla friði eður reglu
í því, þrír með 51 atkvæði og 2 með 30—
40 atkvæðum. Þeir, sem út höfðu farið,
héldu því fram, að þeir væru hið sanna
íslendingafélag, og höfðu þeir sumpart
tckið, sumpart öðruvísi komizt yfir nokk-
ur plögg félagsins. Ut úr því varð mál
milli þessara félaga. Því af plöggunum,
scm tekið hafði verið, var skilað fyrir
sáttanefnd í hendur Tryggva Gunnars-
sonar, formanns Islendingafélags, en nú
sem stendur er mál fyrir Hof- og Stads-
réttinum í Kaupmannahöfn um það, að
þeir útgöngumenn einnig skili reikninga-
bók íslendingafélags, sem þeir hafa náð á
annan hátt.“
Sá, er bar fram tillöguna um afsetn-
ing Tryggva Gunnarssonar, var Finnur
Jónsson. Lenti í svo hart á fundinum, að
þeir Hannes létu slökkva ljós í salnum
og hótuðu, að kallað yrði á lögreglu
Kaupmannahafnar. Gengu hinir þá út,
og hafði Finnur fundargerðabók félags-
ins á brott með sér. Pálmi Pálsson var
gjaldkeri félagsins, og lét hann reikn-
ingabók félagsins af hendi við þá Finn.
Finnur svaraði grein Hannesar í Þjóð-
ólfi 14. júní, og enn ritaði Hannes um
rósturnar 6. september. Segir hann í
þeirri grcin, að legið hafi við handalög-
málum á fundinum. í þessum deilum
öllum héldu Verðandimenn hópinn.
Llm þessar mundir bættist nýtt skáld
í hóp Hafnarstúdenta, Þorsteinn Erlings-
son, sem lauk stúdentsprófi haustið 1883.
Snerist hann í fyrstu til andstöðu við
raunsæisskáldin. Skrifar hann í bréfi til
Eiríks Magnússonar 27. des. 1883, að
lítill fagnaðarfundur hafi orðið með sér
og Velvakanda og bræðrum hans, en
hefur þó von um, að þar kunni saman
að draga. Llm þá Vcrðandimenn segir
hins vegar:
„Oðru og enn verra máli er að gegna
með skáldaklíkuna (Hannes, Einar,
Bertel og fleiri), því þar hygg ég þann eld
vera kviknaðan, sem seint muni slokkna.
í einni ræðu, sem þeir héldu í íslendinga-
félagi hér, sögðu þeir mcðal annars, að
Steingrímur Thorsteinsson væri úrcltur,
andlaus og dauður ídealisti og hefði
aldrei verið skáld; Gröndal vitlaus og
annars ekkert skáld á Islandi nú ncma
Matthías Jochumsson. Þetta þoldu ekki
mín eyru, og varð ég því að tala móti,
einkum dró ég Matthias fram og mcst
fyrir erfiljóðin eftir Hafstein föður Hann-
esar og var annars töluvert illorður. En þá
var allur friður úti og orustan byrjuð."1)
Þótt þannig færi um fyrstu kynni Þor-
steins af skáldbræðrum sínum í flokki
raunsæismanna, urðu þó síðar ráðandi í
skáldskap hans fremur en hinna ýmsir
þeir þættir í lífsskoðunum og listarstefnu,
er einkenndu realismann.
X
Björn Bjarnarson, síðar sýslumaður í
Dalasýslu, lauk lögfræðiprófi í Höfn
vorið 1883. Hann var fjölþættur áhuga-
maður og braskaði í ýmsu. Eftir próf
hugðist hann koma á fót verzlun og tók
1) Bjarni Benediktsson frá Hofteigi: Þorsteinn
Erlingsson, bls. 38.