Andvari - 01.04.1962, Blaðsíða 27

ANDVARI
LÁTTU GAMMINN GEISA
25
varnar fyrir Einar og tókst að miðla svo
málum, að fallizt var á að láta áminn-
ing nægja. Komu í þessu þrefi í ljós
hæfileikar Hannesar til samninga og
málamiðlunar, sem síðar áttu eftir að
duga honum drjúgum á löngum stjórn-
málaferli. Veturinn eftir tók Hannes
einnig drengilega svari Einars á almenn-
um fundi pilta, er klekkja átti á honum
vegna vitnisburðar hans í áfengisbrota-
máli skólapilts.
Þegar Hannes settist í sjötta bekk
Lærða skólans haustið 1879, hafði hann
enn ckki flutt í Ingólfi nokkurt kvæði.
Fram til þessa höfðu ritstörf hans beinzt
að óbundnu máli, gamanþáttum, smá-
sögu og ritgerðum. En síðasta vetur sinn
í skóla flutti hann í Ingólfi nærri sextíu
kvæði, flest frumsamin. Og um vorið,
21. maí 1880 birtist fyrst eftir hann kvæði
á prenti í Þjóðólfi og nefndist Asta.
Þennan vetur var hann umsjónarmaður
við bænir og kirkjugöngu, var það þá í
fyrsta sinn skilið frá umsjónarmannsstarfi
í cfsta bekk og gert að sérstöku embætti.
Var þetta og í fyrsta sinn sem sjötti
bekkur var svo nefndur. Aður sátu menn
tvo vetur í hvorum, þriðja og fjórða bekk.
Að launum fyrir umsjónarmennsku sína
hlaut hann Brockhaus’ Kleines Conversa-
tions-Lexicon.
Hannes var frábær námsmaður og
þurfti lítt á sig að leggja til að fylgjast
með námi. Hann gat því notið lífsins í
ríkara mæli en flestir pilta. Segir svo í
annál þessa skólaárs frá þeim sjöttubekk-
ingum undir fyrirsögninni Extraverk og
fleira:
„Drykkjuskapur var yfir höfuð með
minna móti. Helzt drukku dimittendur,
en varð þó sjaldan heyxli (sic) að. Aftur
á móti höfðu þeir oft soll sín á milli,
og er Hannes Hafstein einkum nefndur
þar sem ágætur gleðimaður. Eitt af þess-
um sollum liéldu þcir í liúsi Jóns skipa-
smiðs, þar sem þeir Jón Jakobsson1) og
Rútur2) höfðu húsavist. Skemmtu þeir
sér þar alla nóttina og fram á næsta dag.
Voru þá nokkrir fallnir í valinn og sum-
um orðið dimmt fyrir augum, þá kvað
Hannes (af munni fram):
Nú er Rútur minn rauður,
rauður eins og morgunskórnirl) góðu.
Pálmi prófastur2) dauður
og prófastsandinn geymdur niðrí skjóðu.
Sá ég aldrei sollmenn slíka,
sá ég því síður meiri.
Bóndinn3) uppi er blindur líka,
blindur rétt eins og fleiri.
Sumir hugsa um heitmey4) smá
með hýra brá; sko! horfðu á þá,
ójá, ójá.5)
Kátir út úr kollum teygum,
kannske í nótt vér deyja eigum.
Drottinn því ræður, drekkum því bræður.
Dýr er mjöður sjá.
Aths. 1) Emil var þá nýtrúlofaður
Sjönu í Sjóbúð, og hafði hún skenkt hon-
um hárauða morgunskó. 2) Pálmi var
kallaður prófastur í skóla. 3) Jón skipa-
smiður, sem byggði uppi á lofti. 4) Nl.
Emil. 5) Máltæki Geirs tengdaföður
Emils: Sko! Idorfðu á! Sjáðu! —“3)
Ekki urðu þó saklaus gleði skólapilta
eða skáldskapariðkanir Hannesar til þess
að hindra mikil námsafrek hans. Hann
lauk stúdentsprófi 16.—19. júní með
glæsibrag og hlaut þennan vitnisburð:
1) Síðar landsbókavörður.
2) Finnbogi Rútur Magnússon, síðar prestur í
Kirkjubólsþingum, Otradal og Húsavík.
3) Þjóðskjs.: Árbækur Hins lærða skóla Is-
lands 1877—1882, bls. 87—88. Emil:
Emil Hermann Ludvik Schou. Hann fór
til Vesturheims og lézt í Kansas í Banda-
ríkjunum 1891. Sjana í Sjóbúð: Kristjana
dóttir Geirs Zoega kaupmanns í Reykjavík.
Pálmi: Pálmi Pálsson yfirkennari.