Andvari - 01.04.1962, Blaðsíða 73

GUÐMUNDUR BÖÐVARSSON:
GRÆNAR HJÓLBÖRUR
líg heyrði í útvarpinu að hann Runólfur minn gamli væri dauður.
Yfir tuttugu ár hefur hann því átt heima í Reykjavík, á Vesturgötunni,
númer 30 eða 40 og eitthvað, það skiptir ekki máli úr þessu, því nú veit enginn
lengur hvar hann á heima.
I litt er víst, að hann fyrirfinnst ekki framar á Vesturgötunni, — bezt gæti
ég trúað að hann væri kominn áleiðis austur, farinn að ganga pínulítið aftur,
svona í kyrrþev og án þess að gera vart við sig, bara sér til upplyftingar eftir
langa burtveru, hann var nefnilega að austan. Og ef hann hefur haft sig upp
í það að vitja gamalla stöðva, þá vertu viss að hann liefur haft meðferðis grænar
lijólbörur. — Eg get því og nærri að hann hefur lagt upp að morgni, í rauðabítið.
Hann hefur áreiðanlega farið gamla veginn austur yfir fjallið og grænu
hjólbörunum hefur hann ýmist ýtt á undan sér eða dregið á eftir sér, eftir því
sem honum hefir þótt bezt henta.
Mér er sem ég sjái hana þama á ferð austur yfir fjall, sálina hans Rúnka,
þar sem hún ekur grænu hjólbörusálinni á undan sér í sólskininu. Hún fer
sér hægt því nógur er tíminn. Hún kinkar kolli til gamalla áningarstaða og
styggir ekki fuglana í mónum, því ekki skaltu ímynda þér að það heyrist ískur
í hjólásnum, nei, þá er eitthvað umbreytt ef hann er ekki vel smurður í feiti
svo hjólið renni létt og hnökralaust, enda engin ástæða til að íþyngja sér eða
börunum með hlassi. Hvað skulu honum föggur úr því sem komið er?
Ég hafði ekki lengi haldið til á loftinu, yfir íbúðinni hans Rúnka gainla,
þarna á Vesturgötunni, þegar ég komst að því að hann var gamall bóndi að
austan. Hann hafði sem sé selt jarðarkornið sitt, keypt hús í bænum og flutt
þangað, eftir að hafa búið búi sínu í nærri þrjátíu ár.
Og hér bjó hann með dóttur sinni Rögnu, stúlku milli tvítugs og þrítugs
og konu sinni, sem oftast var við rúmið.
Konan. Hún var nokkmm árum eldri en bóndinn Runólfur og þjáðist af
gigt, eða svo var það í það minnsta þetta vor sem ég hélt til á loftinu. Ég kynntist
þessari gömlu konu alls ekki neitt, ég sá hana auk heldur aldrei. En ég hevrði
stundum til hennar. Hún virtist vcra hávær og vanstillt í skapi. Mér heyrðist