Andvari - 01.04.1962, Blaðsíða 29

ANDVARI
LÁTTU GAMMINN GEISA
27
Garði. Segir svo frá henni í Kirkju-
hók:
„En del smáborde blev belagt med
industrielle genstande, der pá h0jst for-
skellige máder stod i forbindelse med gár-
dens beboere, og væggenc blcv behængt
med billeder af samme art, blandt hvilke
især má nævnes „reglementets s0n“
(klokkeren if0lge reglemcntets § 15) og
„reglementets datter“ (sigtende til en i
den nærmeste fortid forefalden begiven-
hed af kvindelig art), tegnede af hr. Haf-
steinn."1)
Þannig varð kvennamálið veturinn
áður til að opna augu danskra stúdenta
fvrir dráttlistarhæfileikum Hannesar.
Sama haustið og Hannes fluttist inn á
Garð hvarf þaðan Gestur Pálsson. Hann
hafði sumarið 1880 gerzt forgöngumaður
þess, að íslenzkir stúdentar þar stofnuðu
með sér lestrarfélag, er kaupa skvldi allar
bækur og blöð, er út kæmu á íslandi
nerna markaskrár og guðsorðabækur. Auk
þess héldu ýmsir menn fyrirlestra í fé-
laginu um bókmenntir. Vafalaust hefur
Ilannes tekið þátt í þessu félagi, þótt
ekki hafi ég fundið heimildir um sér-
staka forystu hans þar. Þá voru það rnikil
hlunnindi Garðbúum í þennan tíma, að
þangað bárust ókeypis á lestrarstofu stúd-
enta öll helztu rit, sem þá komu út á
dönsku. Var slíkt ómetanlegt bókmennta-
lega sinnuðum mönnum. Einnig fengu
stúdentar, þeir sem þess óskuðu, við og
við gefins miða á sýningar Konunglega
leikhússins. Forystumenn Dana í andleg-
um efnum heimsóttu og Garð á stund-
um, fluttu þar fyrirlestra eða lásu úr verk-
um sínum. Sama haust og Elannes settist
að á Garði var þangað boðið skáldinu
Sophus Schandorph. Hann var þá í
fremstu fylkingu danskra raunsæismanna
1) Regensens Arkiv: Regensens Kirkebog 1879
—1887.
og einhver mcstur lærdómsmaður í þeirra
hópi; varð doktor 1874 fyrir rit sitt um
ítalskar bókmenntir og var einmitt um
þessar mundir að hljóta viðurkenning
Dana sem skáld; hafði þetta ár fyrst
hlotið skáldlaun á dönskum fjárlögum.
Schandorph las fyrir stúdenta úr verk-
um sínum, Ijóðum og lausu máli, og á
eftir var honum haldin mikil veizla með
fjölmennum ræðuhiildum. Um þau segir
m. a. í Kirkjubók:
„Efter at T. Bjarnarson havde udbragt
et varmt og med begejstring modtaget
lcve for Drachmann, hvem dr. Schan-
dorph lovede at bringe Regensens hilsen,
svarcde dr. Schandorph med et leve for
Islands digtere, af hvilke han særlig
nævnede Steingrimur Þorsteinsson (sic)
hvis personlige bekendtskab han glædedc
sig ved."1)
Má nærri geta, hvort þetta atvik hefur
ckki snert strengi í brjóstum íslendinga,
sem ekki töldu sig ávallt njóta virðingar
um of á Garði.
Hannes innritaðist í lögfræði, en margt
mun hafa orðið laganáminu til tafar,
skaldskapariðkanir og lystisemdir stúd-
cntalífsins. í Höfn vann hann bug á
feimni sinni, segir Einar H. Kvaran,2)
og nú var sem hann leystist úr læðingi.
Veturinn 1880—1881 sat Jón Ólafsson
í Höfn og gaf þar út blað sitt Skuld og
tók rnikinn þátt í félagslífi Islendinga.
Meo Skuld gaf hann út fylgiritið Nönnu,
sem e.nvörðungu birti efni fagurbók-
menntalegs eðlis. Vafalaust befur þessi
Hafnardvöl Jóns og blaða hans orkað
örvandi á ungskáldin, og nú lætur
Hannes gamminn geisa. Hann vrkir
gleðikvæði, drykkjukvæði, ástarkvæði og
1) Regensens Arkiv: Regensens Kirkebog 1879
—1887.
2) Hannes Hafstein á stúdentsárunum, Eim-
reiðin 1932, bls. 18.