Bjarmi - 01.12.1997, Qupperneq 24

Benedikt Arnkelsson
Köllunin
,er
kj ölfestan
Rætt við krisLniboðanci
Margréti HróbjartsdLóttur
og BenecLUct Jasonarson
Fyrstu fimm árin okkar í Konsó
voru yndislegustu árin í ævi
okkar,“ segir Margrét Hróbjarts-
dóttir kristniboði. Hún og maður
hennar, Benedikt Jasonarson, komu
heim frá Konsó í Eþíópíu í ágúst síðast-
liðnum. Þau hafa reyndar starfað þar
áður, svo og í Gídole og einnig í Senegal
í Vestur-Afríku.
Við sitjum í stofunni á heimili Ingi-
bjargar Þorsteinsdóttur móður Margrétar.
Októbersólin skín skær og heit inn um
gluggana svo að opið er út á svalimar.
„Ég man að við vorum full eftirvænt-
ingar þegar við komum út á akurinn
fyrir 40 árum. Aðstæðurnar voru afar
erflðar og myrkrið mikið meðal fólksins.
En við sáum hvemig Guð vann hvem
sigurinn af öðmm,“ segir Margrét.
Erfið glíma
Tíðindamann Bjarma langar til að vita
hvemig það bar til að þau hjónin urðu
kristniboðar. Benedikt er sonur Jasonar
Sigurðssonar kaupmanns og Ingibjargar
Benjamínsdóttur konu hans. Þau eru
bæði látin. Benedikt kveðst hafa lært
bænir í bernsku. Hann fór ungur að
sækja fundi í KFUM og hlustaði þar á
kristilega boðun.
Hann nefnir einkum fjóra félagsmenn
sem hafi haft trúarleg áhrif á sig, þá
Áma Sigurjónsson sem var sveitarstjór-
inn hans, Magnús Runólfsson fram-
kvæmdastjóra, Hróbjart Ámason föður
Margrétar og Ólaf Ólafsson kristniboða.
Ámi gerði sér mjög far um að kynnast
drengjunum sem best og hlúa að hveij-
um og einum. Magnús hélt m.a. biblíu-
lestra í hverri viku og sótti Benedikt þá.
Hróbjartur stofnaði Kristniboðsflokk
KFUM og þar gerðist Benedikt félagi. Og
Ólafur var óþreytandi að tala máli
kristniboðsins.
Á þingi Sambands íslenskra kristni-
boðsfélaga 1945 var samþykkt að hvetja
kristniboðsvini til að biðja þess að Guð
kallaði unga menn til starfa á kristni-
boðsakrinum. Benedikt var um það leyti
i hópi fólks í KFUM og KFUK í Reykjavík
sem lét sér annt um kristilegt starf á
Akranesi og studdi við samkomuhöld
þar.
Um haustið þetta ár talaði Ólafur
kristniboði einu sinni sem oftar á sam-
komu á Akranesi — og þá segir Benedikt
að hann hafi í fyrsta sinn fundið með
sér sterka hvöt og köllun til að verða
kristniboði, vegna boðunar Ólafs. En
hugsunin var honum afar erfið og hann
reyndi eftir mætti að spyrna á móti
henni.
„Ég hafði eignast trúna á Drottin Jesú
í Vatnaskógi. Magnús Runólfsson gekk
með mér út í bænatjald og við áttum þar
saman úrslitastund. Seinna fór ég einn
í tjaldið og helgaði mig enn Drottni. Ég
tók að lesa reglulega í Biblíunni. Þegar
óróinn vaknaði eftir samkomuna á
Akranesi opnaði ég varla Biblíuna mína
án þess að rekast á einhver orð sem
snertu kristniboðið! En ég gat ekki
hugsað mér að verða kristniboði, fannst
ég ekki verðugur svo háleitrar köllunar.
Ég sagði engum frá baráttu minni fyrr
en seinna um veturinn. Þá var ég á sam-
verustund í kristniboðshúsinu Betaníu
og stóð upp og kvaðst vera að glíma við
köllun til kristniboðsstarfa."
Nokkru seinna kom Benedikt að máli
við formann Kristniboðssambandsins til
að segja honum frá óróleika sínum. Er
skemmst frá því að segja að strax um
Þegar óróinn vaknaði eftir samkomuna á Akranesi
opnaði ég varla Biblíuna mína án pess að rekast á
einhver orð sem snertu kristniboðið! En ég gat ekki
hugsað mér að verða kristniboði.