Æskan - 01.09.1969, Blaðsíða 19

Þá var það einn daginn, að nokkrir karlapar, sem ætl-
uðu að fá sér að drekka í vatnsbólinu, er þeir höfðu
notað langa lengi, rákust á flokk af svörtum öpum með
fjaðraskraut á höfði. Báðir flokkarnir hörfuðu hvor fyr-
ir öðrum inn í skógarþykknið, en nú var gömlu öpunum
nóg boðið. Þeir báðu Tarzan að mega flytja sig langa
leið inn í skóginn og lét hann það eftir þeim og lifðu þeir
þar í friði fyrir þessum óþekktu aðskotadýrum.
En nú gat Tarzan ekki verið daglega í kofa sínum eins
°g áður. Ekki gat hann þó stillt sig um það að fara frá
flokki sínum í leiðangra til kofans endrum og eins og
notaði hann þá jafnframt ferðina til þess að endurnýja
örvaforða sinn með því að heimsækja svertingjaþorpið að
næturþeli. En nú voru svertingjarnir farnir að fela örvar
sínar, og varð því Tarzan að sitja á gægjum lieilan dag,
til þess að sjá í hvaða kofa þeir geymdu örvaranar.
Þessar ferðir Tarzans urðu til þess, að hann varð að
vera fjarverandi frá flokki sínum nokkurn tíma og þar
nteð vanrækja konungsskyldur sínar. Þær voru að vísu ekki
svo mjög margbrotnar, en oft þurfti að skera úr deilu-
niálum, sem upp komu, strax og það með röggsemi.
Ef til vill kom hann Þaka gamli einn daginn ösku-
vondur og sagði frá því, að Mungó hefði tekið konu hans.
^á varð Tarzan að kalla flokkinn saman og ef það var svo
að apynjan vildi heldur vera hjá Mungó, þá dæmdi Tarz-
an að það skyldi svo vera, en Mungó skyldi gefa Þaka
eina af dætrum sínum í staðinn.
Eða þá þegar Gutr beit Tönu konu sina svo, að hún
varð að halda saman blæðandi sári á síðu sinni.
„Hvað var að?“ spyr Tarzan. Jú, Gutr segir, að Tana
hafi ekki viljað klóra honum á bakinu og ekki viljað
sa^kja handa honum hnetur upp í trén. Tarzan skammar
þau bæði og hótar Gutr að hann skuli fá að finna íyrir
hnífnum, ef hann bíti konu sína, og Tana lofar bót og
betrun.
Þannig stjórnaði Tarzan flokki sínum og kom hon-
um þá í góðar þarfir, að vit hans og dómgreind var
tnörgum sinnum meiri en apanna.
En oft var hugur hans langt í burtu. Hugsanirnar
Uru það, sem hann hafði lesið í bókunum í kofanum,
sóttu oftlega á hann. Og innst inni fann Tarzan til þess,
hann átti ekki samleið með mannöpunum. Hefði
^;da fóstra hans lifað, mundi hann þó hafa fylgt flokkn-
Uru og lifað lífi þeirra áfram, en nú fann hann það ljós-
^ega, að einhvern tíma ræki að því, að hann segið skilið
við flokkinn og tækist þá langa ferð á hendur, til þess að
^e*ta að kynstofni sínum, hinum hvítu mönnum.
Eitt var það þó, sem batt Tarzan enn um stund við
^°kk sinn. Einn af yngri karlöpunum var farinn að gefa
það í skyn, að hann ætti, sökum krafta sinna, rétt til
konungdómsins í flokknum. Þetta var Terkoz og var
hann sonur Tublats gamla, sem Tarzan felldi fyrir nokkr-
um árum. Tarzan féll ekki við að eftirláta honum kon-
ungdóminn og hélt sig því með llokknum enn um hríð.
Tarzan hefði helzt viljað sigra Terkoz hníflaus og
bogalaus. Honum hafði nú vaxið svo afl og þrek að hann
liélt, að ef til vill gæti hann ráðið niðurlögum þessa
risavaxna apa, ef ekki hefðu verið hinar ægilegu vig-
tennur apans. Tilviljun olli því þó, að Tarzan réð ekki
við þetta.
Eitt sinn, er flokkurinn var í ætisleit, barst Tarzan til
eyrna hátt neyðaróp apynju. Allur flokkurinn safnaðist
þegar saman utan um þau tvö, sem börðust. — Það var
Terkoz, sem hélt í hárið á gamalli apynju og barði hana
sundur og saman. Tarzan skipaði honum að liætta strax,
því að hann átti ekki þessa konu. Hana átti gamall og
slitinn api, sem ekki hafði lengur þrek til að verja hana.
Terkoz var að berja konuna vegna þess að hún vildi ekki
sleppa við hann fugli, sem hún hafði náð í. Hann vissi
vel, að það var á móti lögum flokksins að ráðast á konu
annars apa, en þegar hann sá, að Tarzan var bogalaus hélt
hann barsmíðinni áfram til þess að æsa Tarzan til bardaga.
Og hann lét ekki á sér standa, en réðst þegar á Terkoz.
Hnífur Tarzans kom á móti vigtönnum apans og Tarz-
an var rniklu snarari og liðugri, hins vegar voru kraftar
mannapans nokkru meiri en andstæðingsins. En senni-
lega hefði þó apinn haft betur í þessari orustu, sem háð
var upp á líf og dauða, og Tarzan apabróðir, lávarður af
Greystoke hefði látið lífið sem óþekkt skógardýr.
En þá kom það til, sem hóf Tarzan yfir hin önnur dýr
skógarins — vitið. Það var skynsemi hans, sem bjargaði
honum í þetta sinn.
Terkoz var mikið særður af hnífsstungum á liöfði og
brjósti og Tarzan var einnig mikið rifinn, til dæmis hékk
höfuðleður hans öðrum megin niður og dapraði sjón hans
á öðru auganu. En þrátt fyrir þetta hafði þó Tarzan kom-
izt undan hinum ægilegu vígtönnum apans. Tarzan var nú
að hugsa upp bragð í bardaganum. Hann einsetti sér að
reyna að komast aftan að fjanda sínum og koma hníf
sínum inn á milli herðablaða apans. Þeir ultu um koll
urrandi og bítandi og allt í einu var Tarzan kominn á
bakið á apanum sem tók það til bragðs að velta sér eftir
skógarsverðinum.
Þá var það að Tarzan missti hníf sinn og var nú vopn-
laus, en hélt sér á baki Terkozar með því að smeygja ann-
arri hendi undir handarkrika apans og aftur fyrir svíra
hans. Þarna hafði Tarzan hitt á bragð úr grísk-rómversku
glímunni, sem kallað er „hálfur Nelson". Hann reyndi
að ná sama taki með hinni hendinni og það tókst. Tarzan
hafði báðar hendur spenntar undir handarkrikana á ap-
anum og aftur fyrir stuttan, en geysisterkan háls hans.
„Heill Nelson“ var komin á Terkoz og hann varnarlaus.
375