Æskan - 01.09.1969, Side 23

fann gleði og hamingjukennd streyma um sig. Nú hafði þó lif
lians einhvern tilgang. Nokkurri stundu síðar kom tilkynning frá
franska skipinu um, að sjúklingnum liði betur og að hann væri
rólegri. Ennfremur var fyrirspurn um, livort þeir gætu gert nokk-
uð frekar þar um horð.
Hann gaf nokkrar fyrirskipanir um, hvernig hlúa skyldi að
manninum en settist svo i stól og hvíldi sig. Nú var ekkert hægt
að gera annað en að biða, unz skipin mættust. Nú fór honum
aftur að líða verr, þegar hann fann allt í einu aftur fyrir sínum
sorgum. Frá þvi augnabliki, þegar loftskeytamaðurinn truflaði
samtal skipstjórans og lians og þangað tii nú, hafði liugur hans
ckki hvarflað til Helgu eða Ben Elkins. Þetta hafði ekki skeð,
siðan áður en skilnaður þeirra varð. Já, nú virtist honum einn-
‘g þýðingarmeira að bjarga hinum veika manni, enda var það
skylda hans sem læknis.
„En hvað tæki svo við í Bataviu?" spurði hann sjálfan sig.
Aftur fann hann heiftina brjótast fram í sér. Ógjörningur var að
halda aftur af henni. Hann hafði þjáðst alltof mikið til, að þessi
iieift gæti horfið i einni svipan. Jú, hann varð að hefna sín.
Honum fannst nú enn sem fyrr, að hið eina, sem máli skipti,
væri að koma fram svarinni hefnd á Ben Elkin.
1 sama bili rétti loftskeytamaðurinn honum pappírsblað. Hann
tók það og las. Þar var nýtt skeyti frá franska skipinu, svohljóð-
andi: „I.íðan sjúklingsins nokkru betri. Eiginkona hans, Helga
Elkin, sendir lækninum beztu kveðjur. Vonum að hið versta sé
liðið lijá“.
Hann sat með blaðið i liöndunum og starði fram fyrir sig.
Hann lirökk við, þegar loftskeytamaðurinn sagði: „Eruð þér
veikur, læknir“?
Hann hristi höfuðið og stóð þegjandi upp. Steinþegjandi gekk
hann út úr klefanum. Með erfiðismunum gamalmennis staulaðist
•>ann niður stigann niður á þilfarið og út að borðstokknum, hall-
aði sér þyngslalega út að honum og hvarflaði augum til og frá.
Eftir nokkra stund fór hann að átta sig. Sannarlega var kald-
hæðni örlaganna liér að verki. Hann liafði bjargað lífi þess eina
manns, sem hann vildi feigan. Eini maðurinn, sem liafði þurft
á hjálp hans að halda í allri Austurlandaferðinni, reyndist þá
vera Ben Elkin, sem liann sizt af öllu vildi lið veita og alls ekki
hokkja. Og erfiði lians síðustu klukkustundirnar liafði þá orðið
til að bjarga þesum manni. Og Helga hafði tjáð þakklæti sitt.
Helga sem alltaf var svo nærfærin og háttvís. Hún mundi sízt af
öllu gleyma að láta í Ijós þakklæti sitt undir slikum kringurp-
stæðum.
Hann vissi ekki síðar, hversu lengi hann liafði staðið þarna,
hvort það höfðu verið nokkrar mínútur eða nokkrar klukkustundir.
Hugur hans snerist aðeins um þetta undarlega örlagatafl, þessa
wgilegu, nöpru og ruglingslegu, en ])ó margslungnu fléttu at-
vikanna. En skyndilega lirökk hann upp úr liugsunum sínum við
!>Ö hönd var lögð á öxl hans. Hann lieyrði loftskeytamanninn
seKja:
„Ég held að ])ér séuð veikur, læknir."
Hann sneri sér við og sagði: „Nei, síður en svo. Hitinn var
svo mikill þarna upp og svo reynir nú alltaf á taugarnar að . . .“
Hann reyndi að hafa vald yfir rödd sinni, en nú sagði liinn:
»Hér er nýtt skeyti frá franska skipinu. Viljið þér ekki gera svo
Vel og koma upp aftur?“
„Líður manninum verr?“
„Svo virðist vera.“
Hann var farinn að átta sig aftur. Nú var liin langþráða stund
hcfndarinnar runnin upp. Enginn gæti ásakað hann, þótt ekki
lækist að bjarga lífi Ben Elkins. En hann vissi sig öruggan um
bjarga lífi mannsins, ef hann aðeins kærði sig um. Allar upp-
lýsingar um einkcnni sjúkdómsins bentu á, að svo væri. Jú,
vissulega lilaut að vera hægt að bjarga sjúklingnum og með
l)eim ásetningi fór hann aftur upp í loftskeytaklefann, settist
har við borðið og las fyrir nýjar fyrirskipanir.
Skyndilega fann hann til mikillar þreytu. Hin uppliaflega
áætlun hans var öll runnin út i sandinn. Loftskeytamaðurinn sat
og starði á hann steinhissa. Hér mátti engum tima tapa. Hvers
vegna féll læknirinn i svo djúpa þanka? En svo leit Birgir skyndi-
lega upp og sagði: „ Við verðum vist að hafa liraðan á, ef okkur
á að takast að bjarga vesalings manninum."
Hann fann, að nú var teningunum kastað. Hann varð umfram
allt að bjarga lifi Ben Elkins. Hann mundi enn einu sinni standa
augliti til auglitis við Hclgu og sjá gleðibros færast yfir andlit
liennar. Hann var læknir, en skylda livers læknis er að bjarga
mannslifi.
En þetta var lika síðasta læknisverkið, sem Birgir tók sér fyrir
hendur. Hann lét afskrá sig í Bataviu, tók sér flugfar lieim til
Danmerkur. Þar neitaði liann öllum tilboðum frá sjúkrahúsum,
þvi héðan af ætlaði liann að hugsa eingöngu um tónsmíðar, og
þvi erum við nú liér stödd. Við erum fátæk, sárfátæk. En svona
vill Birgir vera. Og ég er þakklát fyrir að hafa fengið tækifæri
til að segja þér nllt af létta.“
Frú Bentson horfði mjög alvarlega á Björgu, meðan hún sagði
síðustu setningarnar. Framhald í næsta hefti.
Allt lífið glatað
Hcimspekingur einn var ferj-
aður yfir á. Á lciðinni spurði
liann ferjumanninn, hvort hann
kynni rúmmálsfræði.
„Nei, lierra minn,“ sagði
ferjumaðurinn. „Ég hef aldrei
heyrt hana ncfnda.“
„ Þá er fjórðungur ævi þinnar
glataður. En kannt þú þá ekk-
ert i heimspeki?"
„Ekki baun,“ sagði ferjumað-
urinn og brosti við.
„Jæja,“ sagði heimspeking-
urinn. „Þá er annar fjórðungur
ævi þinnar glataður. En kanntu
ekki eitthvað í stjörnufræði?“
„Ég hef aldrei heyrt hana
nefnda,“ sagði ferjumaðurinn.
„Þá er enn einn f jórði“ — —,
lengra komst hann ekki, þvi að
ferjan rakst á stein. Stórt gat
kom á liana og var auðséð, að
hún mundi brátt sökkva. Ferju-
maðurinn kastaði af sér treyj-
unni og sagði: „Kannt þú að
synda, herra minn?“
„Nei“, sagði heimspekingur-
inn.
„Jæja,“ sagði ferjumaðurinn.
„Þá er allt líf þitt glatað, því
að nú er ferjan að sökkva.“
379