Æskan - 01.09.1969, Blaðsíða 42

Körfu-
knattleilcur
Knattgjafir:
Eins og í bæSi knattreki og skotum leika
fingurgómarnir, úlnliðurinn og fæturnir að-
alhlutverkin. Þið byrjið á því að halda
knettinum örugglega með fingrum beggja
handa spenntum á miðjum knettinum. Þann-
ig er knettinum haldið með næstum út-
réttum handleggjum. Síðan dragið þið að
ykkur hendurnar, beygið úlnliðina, stígið
fram á stöðufótinn og varpið knettinum.
Fæturnir mega alls ekki vera samhliða,
heldur annar aðeins framar en hinn. Um
leið og þið varpið knettinum stígið þið í
fremri fótinn, það gefur ykkur betra jafn-
vægi. Venjið ykkur strax á að senda knött-
inn þannig, að viðtakandi fái hann í brjóst-
hæð, þ. e. að sá, sem knötturinn er ætlað-
ur, þurfi hvorki að beygja sig né teygjá,
til þess að ná honum.
Góð æfing fyrir knattgjafir er að
velja sér ákveðinn blett á vegg og varpa
síðan knettinum á hann, eða iafnvel hengja
upp slitinn hjólbarða og vera þá tveir og
tveir saman og varpa síðan knettinum í
gegnum hann miðjan og þá fer ekki milli
mála, hvaða framförum þið takið. Það má
kalla þessa algengustu tegund knattgjafa
brjóstsendingu. Önnur algeng knattgjöf er
gól.'sendingin. Hún er framkvæmd á sama
hátt og brjóstsendingin, en nú verður að
senda knöttinn í gólfið áður en hann nær
viðtakanda. Þá verður að miða út ákveðinn
blett á gólfinu með tilliti til fjarlægðar.
Betra er að hafa gólfsendinguna aðeins of
háa frekar en of lága. Þið takið eftir því, að
þið þuríið að varpa knettinum fastar í gólf-
sendingu, og þið getið æft ykkur á henni á
sama máta og í brjóstsendingunni. Knatt-
gjöf á að framkvæma hratt og örugglega,
annars nær hún ekki tilætluðum árangri.
Knattrek:
Enginn getur orðið góður leikmaður í
körfuknattleik, án þess að geta rekið knött-
inn vel. Lykillinn að góðu knattreki liggur
í úlnliðnum, fingurgómunum og fótunum.
Úlnliðurinn má aldrei vera stífur, hann
verður ávallt að vera vel liðugur. Fingurnir
spenntir ofan á knettinum og íyrir miðju.
Spennið samt ekki fingurna svo að valdi
óþægindum. I knattreki eiga aðeins fing-
urgómarnir að snerta knöttinn, aldrei lóf-
inn. Aðeins framhandleggurinn er notaður
við knattrekstur, upphandleggurinn liggur
lóðrétt með síðunni, eins og við afslöppun.
Þá eru það fæturnir. Ef þið notið hægri
hönd við knattrekstur þá hafið vinstri fót
aðeins framar og látið meginþunga líkam-
ans hvíla á honum, en hægri íótinn notið
þið svo við að spyrna ykkur áfram. Ef þið
notið hins vegar vinstri hönd, þá hafið
hægri fótinn framar o.s.frv. Til að hafa gott
vald á knettinum verðið þið að beygja
hnén og vera eilítið hokin í baki. Þið íinn-
ið þá, að betra er að valda knettinum þann-
ig, enda þarf hann þá ekki að fara eins
hátt. Of hátt knattrek er ekki gott, enda
veldur það oftast skrefi, þ.e. tekin eru
fleiri en eitt skref meðan knettinum er
stungið einu sinni niður.
Eitt mikilvægt atriði, sem ekki má gleym-
ast við knattrekstur er: aldrei að horfa á
knöttinn við knattrekstur. Ef þið gerið það,
náið þið aldrei vullkomnu valdi á knettinum
í leik.
Eftirfarandi atriði eru mikilvægust við
knattrekstur:
1. Höndin ofan á knettinum fyrir miðju.
Forðist ,,sóp“ með þvi að fara undir
hann og ýta honum áfram.
2. Haldið knettinum lágt og stingið
honum örugglega niður, ekki hikandi
og óreglulega. Reynið taktfastan
knattrekstur.
3. Notið aðeins fingurgómana við að
hafa vald á knettinum.
4. Beygið knén, látið meginþunga líkam-
ans hvíla á stöðufætinum.
5. Haldið höfðinu uppi, horfið aldrei á
knöttinn.
Málfræði
kk.
nf. lítill, loðinn, mjúkur
þf. lítinn, loðinn, mjúkan
þgf. litlum, loðnum, mjúkum
ef. lítils, loðins, mjúks
kvk.
nf. iítil, loðin, mjúk
þf. litla, loðna, mjúka
þgf. iitilli, loðinni, nijúkri
ef. lítillar, loðinnar, mjúkrar
hk.
nf. litið, loðið, mjúkt
þf. lítið. loðið, mjúkt
þgf. litlu, loðnu, mjúku
ef. iítils, loðins, mjúks
María Eiríksdóttir
398