Kirkjuritið - 01.04.1947, Blaðsíða 20

106
Magnús Jónsson:
Apríl-Júní.
dauði Sókratesar, til dæmis. Einurð hans frammi fyrir
dómstólnum er varla meiri en einurð bolsévikans Dimi-
trofs frammi fyrir Nazislunum.
Hér verður eitthvað annað að húa undir. „Hvaðan
ertu?“ spurði Pilatus Jesúm. Já, livaðan var liann, hvað-
an er liann?
Er hann sá, sem postidinn prédikar: „Kristur, kraftur
Guðs og speki Guðs?“
Píningarsagan gefur þeim einum brauð lífsins, sem
trúir, beygir sig og þiggur.
Hallgrímur segir enn i sínum dýrlega sálmi:
Tæpli eg mínum trúarstaf
á tréð, sem drýpur liunang af.
Sjón hjartans öllu angri i
upplýsist, nær eg smalcka á þvi.
Hér er lykillinn: „Sjón lijartans“. Ilún ein er fær um
að sjá hið sanna innihald píningarsögunnar, sjón lijart-
ans, nærð við hunangið, sem drýpur af græna trénu,
himneskan náðarvökva, hið dýra blóð Jesú, kærleikans
drykk, sleginn með reiðsprota Guðs af hjarta sonarins.
Þetta eru „Hallgrímsorð“, allt saman óskiljanleg orð,
fálmandi orð þótt fögur séu, því að „sjón hjartans“ verð-
ur ekki lýst nema með orðum hjartans, og það mál hafa
menn ekki enn lært að skrifa.
10.
„Consummatum esl“.
„Það er fullkomnað“.
Þetta orð tilgreinir Jóhannesarguðspjall síðast orða
Jesú á krossinum.
En hví lýkur þá ekki Biblíunni, og einnig þessari
Myndabiblíu ?
Jarðlífi Jesú er lokið. Ilann hneigði höfuðið á kross-
inum og gaf upp andann.
En myndirnar lialda áfram.