Kirkjuritið - 01.04.1947, Blaðsíða 92
178
Sigurjón Guðjónsson:
Kirkjuritið.
Altarið í Akraneskirkju. Séra Þorsteinn fíriem, prófastnr.
kirkjan var ekki bundin við kirkjuhúsin ein, lieldur var
liún félagsskapur, seni ekki var takmarkaður við einstök
lönd og þjóðir, heldur náði milli endimarka jarðar, félags-
skapur þeirra manna, er skírðir væru til nafns Jcsú Krists,
trúðu á liugsjónir hans og blessun þeirra fyrir andlegan
þroska mannkynsins. Guðshugsjón lians var svo liá, og
hinn algeri kærleikur himnaföðurins svo djúpur, að ekk-
crt kirkjuhús rúmaði hann, og þó leituðu mennirnir þar
samfélags við hann, háru fram hænir sinar og fundu svar.
í Heilagri ritningu eru einum guðsmanni lögð jiessi orð í
munn, er hann vígði helgidóm, scm liann liafð lagt sinn
milda lífskraft í að koma upp: „En mun Guð í sannleika
húa á jörðu? .... Sjá himininn og hinmanna himnar taka
þig ekki, hve miklu síður þá þetta hús, sem ég hefi reist.
En heyr þú hverja auðmjúka hæn, sem horin er fram fyr-
ir þig á þessum stað.“ — Hins sama hiðjum vér nú, faðir,
lieyr þú hverja auðmjúka hæn, sem borin er fram fyrir
þig í þessari kirkju. Og þrátt fyrir hæð þína og þótt liimn-