Kirkjuritið - 01.04.1947, Blaðsíða 10

Magnús Jónsson:
Apríl-Júni.
96
Hér er ekki liinn óniælisvíði geimur, heldur jarðneskt
unihverfi, eins og áður er sagt, lítill blettur.
En sanii voldugi skaparinn lyftir hér sinni sömu skap-
arahendi. Þessi iitli blettur er honum hvorki stærri né
sinærri, hvorki meiri né minni en víðáttur ljósáranna.
Fyrir mörgum árum las ég meistaralega vel gert og
napurt iiáð um sköpnnarsögu Biblíunnar. Og aðalefni
þess var einmitt þetta, sem ég nú Iief minnzt á, hve mik-
ill liluti Ixennar er um vort litla og litilfjörlega umliverfi.
Guð var næstum þvi allan tíma sköpunarverksins að dútla
við að skapa þessa vesaldarlegn jörð með liennar krók-
urn og kimum, Ixúa lil fiska, blóm og jurtir og snurfusa
það allt saman, cn liitt var svo sem ekki neitt vcrk, að
skapa allan stjörnliimininn, sem sé alla veröldina!
En hér er ég viss um, að liáðfuglinn skaut yfir markið,
þótt snjall væri og fyndinn.
Sköpunarsaga Biblíunnar er skráð fyrir oss mennina,
og hún er ákaflega raunsæ. Þetta er vort umhverfi, það,
sem oss varðar.
Hópur manna, er situr saman í herbergi, veit lítið um
tilveruna utan hei-bérgisins þá stundina. Vér setjumst að
einhversstaðar á binum mikla hnetti, reisum hús og rækt-
um blett í kring, kynnumst landslági þar, gögnuin og
gæðum, fólki og háttum öllum. Þetta umhverfi er vort
líf, vor vcröld, og oss varðar það nálega öllu. Hitt er svo
allt miklu minna, allar þúsundir mílnanna, allar milljón-
ir fólksins, öll fjölbreytni landa og hafa. Vér þurfunx að
vita oss lil lífs um vort eig'ið umhverfi. Hitt er svo lil
skemmtunar og fróðleiks, eins og á tímaritunum stend-
ur, að lieyra um fjarlæg undur, pokadýr í Suðurálfu og
svarla svani og annað því um líkt. Þeim, cr þar búa, er
er þelta aftur á nióti nauðsynlegur fi-óðleikur til lífs og'
afkomu, cn þá varðar minna um jxorskveiðar við Island
eða Ileklugos.
Sköpunarsagan fer rétla leið í þessu, en liáðfuglinn
veður í villu og svinxa i sínum fánýtu merkilegheitum.