Kirkjuritið - 01.04.1947, Blaðsíða 45

Kirkjuritið.
Séra Ófeigur Vigfússon.
131
uppi virðingu liennar og lieiðri i livívetna. Og það á tím-
um, sem mest var að henni sótt.
í straumköstum margvíslegra skoðana, kenninga og
efasemda, sem um landið fóru og röskuðu mjög andlegum
grundvelli og jafnvægi þjóðarinnar, stóð liann jafnan
traustum fótum á viðurkenndum margreyndum grund-
velli kristilegrar trúar og lifsskoðunar, og vann silt starf
i trúmennsku og með æðrulausri trú, hvort sem straum-
urinn var með eða móti þessa stundina eða liina. Ifann
æðraðist aldrei, svo ég vissi til, þótt þungt væri stund-
um undir fótinn í því starfi, sem hann vann og unni. Og
nær er mér að halda það, að aldrei liafi það livarflað að
lionum að gefast, upp eins og mörgum fer, þegar von-
hrigðin her að og deyfð og sinnuleysi virðast scm ókleif
hjörg á veginum. Sem liinn trúi þjónn drottins síns og
herra g'ekk hann óhikað til verka í víngarði hans og sáði
og ræktaði, hvort sem tíðarandinn var með eða móti, í
þeirri trú og vissu, að það erum ekki vér, lieldur Guð,
seni að ávöxtinn gefur.
Það er ekki mitt að dæma, hver ávöxtur starfa hans
hefir orðið, cnda eru flestir æði glámskyggnir á annara
afrek í þeim efnum. Það er þá líka eitt lnð erfiðasta við
prestsstarfið, að árangur þess er sjaldnast svo, að á lion-
um verði þreifað eða á hann hent. Sá akur, sem þar er
yrktur, er oftast hulinn fyrir manna sjónum. En ein-
hvern veginn er það svo, að þegar maður fer um sókn-
ir og meðal safnaða séra Ófeigs, finnur maður, að þar
hefir vökumaður Krists verið á ferð. Þar eru viða opnir
hugir fyrir andlegum verðmætum, en stormarnir og
straumköstin liafa ekki gert menn svo rótarlausa og
ringlaða í lífsskoðun sinni, eins og nú er þjóðarbölið
uiest og hættulegast víða mjög með þjóð vorri. Hinn ötuli
fræðari, skilningsgóði sálusorgari og ágæli kennimaður
varð söfnuðum sínum liinn elskaði og virti leiðtogi, sem
jafnan stóð óhvikull og traustur, og flutti lífskoðun sína
jafnt i orði sem umgengni allri.